Se es dos de como en casa en ningún sitio, estas vacacións estás de sorte. A gastronomía galega é unha das que ten maior representación fóra das nosas fronteiras. De Tenerife a Nova York, comer as mellores zamburiñas ou unha bica de Trives xa non é misión imposible
18 ago 2021 . Actualizado ás 11:58 h.Para comer mollo picón en Galicia hai que encomendarse á virxe da Candelaria e confiar en que reparta unhas papas arrugás con salsa picante. A cociña vasca, mundialmente recoñecida pola súa excelente calidade, tampouco é que teña unha vasta representación na comunidade galega pese (ou precisamente por iso) a compartir elaboracións co noso recetario, propios en ambos os casos da dieta atlántica. O mesmo ocorre se un quere meterse entre peito e costas un cocido maragato ou se lle entra antollo duns escargots. Case a única excepción atópase na cociña asturiana, xa non tanto pola cantidade de locais que ofrecen pratos típicos da tradición culinaria da comunidade veciña, senón porque, e isto é digno de orgullo, o cachopo que preparan no Hotel Rías Altas, en Barreiros, foi galardoado como o mellor de España.
Cos restaurantes galegos pasa todo o contrario. Hai un galego na lúa e unha pulpeira en Nova York, en Tenerife e case baixo calquera pedra que levantes en Madrid. Así as cousas, calquera pode gozar da oferta de pratos locais en diferentes puntos do globo; pero isto non garante que a peaxe saia a conta. Con todo, si hai lugares onde sentirse como en casa e nos que pode degustarse esa empanada e caldo que, por exemplo, tanto lle custa sacar a María nunha comanda no seu restaurante de Valencia. «Na nosa zona créense que en Galicia só tomamos peixe e marisco, ¡se se animasen co lacón con grelos!».
Filla dun ourensán e unha compostelá, a dona da Peregrina explica que ten dous locais na cidade de fállalas. Un ao que acoden sobre todo traballadores e outro, máis no centro, que era, cando o covid non fixera das súas, parada obrigatoria de turistas estranxeiros e nacionais. Son moitos clientes os que aseguran que o polbo deste local é o mellor que probaron nunca, e case din o mesmo dos seus zamburiñas. No entanto, María empéñase en dar rotación a outro tipo de pratos como a empanada ou as sardiñas. «Este caso é curioso porque aos galegos lles encantan volta e volta e eu para poder sacalas aquí teño que venderas máis sofisticadas, acompañadas dunhas algas que, iso si, tamén son galegas».
En Tripadvisor, un usuario pregúntase dentro da páxina de comentarios do Mesón Galicia, no Prat de Llobregat, «por que os mellores restaurantes galegos están fóra de Galicia?». Peque ou non de esaxerado, o certo é que respecto desta casa de comidas non hai quen non encomie a calidade das súas chuletones e o arroz con bogavante. Tamén en Barcelona atópase a pulpeira Can Lampazas, que coa súa vaixela de Sargadelos xa ten moito gando para conquistar mesmo aos padais máis esixentes. Pero non hai dúbida de que cumpre. De feito, deste local din que lembra aos postos das feiras gastronómicas onde se poden ir catando infinidade de manxares da terra, algo que no restaurante consideran «o máis gratificante». O polbo, preparado do xeito máis tradicional, conta co distintivo de enmarcarse nun local que dista moito do tipo de restaurante que no imaxinario colectivo tense dunha pulpeira. Ao máis puro estilo da Barcelona cosmopolita, os caldeiros mestúranse cunha decoración industrial que xoga, tan só en chans e paredes, cunha chiscadela ao pasado.
No Médano, un núcleo de poboación tinerfeño que rolda os 9.000 habitantes atópase Enxebre que, a priori, hai pouco honra ao seu nome. Nunha zona que desprende cheiro a bum turístico dos noventa atópase este restaurante onde, unha vez máis o polbo e o marisco son os reis do menú (talvez sexa verdade iso que dicía a propietaria da Peregrina, de que para que un galego triunfe allende os mares debe basear a súa oferta neste tipo de produtos). Pero se a calidade, como parece, é excepcional, deixemos a queixa para outro momento.
Bacallau con coliflor en Nova York
Precisamente de triunfar co recetario galego a quilómetros de distancia sabe, e moito, Lucía Freitas. Agora consagrada como unha das mellores cociñeiras da comunidade (atesoura, entre outros premios, unha estrela Michelin polo seu restaurante A Tafona, en Santiago), hai uns anos desembarcou na Gran Mazá para abrir Tomiño, situado a escasos metros do Soho neoiorquino. Funcionando «a pleno rendemento» a pesar da pandemia, como indica a propia chef a La Voz, os pratos que máis se demandan son, de novo, o polbo, o arroz con bogavante, a bica e, ollo, o bacallau con coliflor. No entanto, fai un par de anos comentaba que non todo é chegar e encher, e que aínda que a gastronomía galega gusta alá onde vai, no seu caso tiveran que modificar un prato de pescada porque aos americanos non remata de encaixarlles este peixe.
Que ninguén se asuste. Nun artigo destas características é de obrigado cumprimento facer escala en Madrid. A cidade do Oso e o Madroño ten, probablemente, a maior oferta gastronómica de locais con selo galego que poden atoparse fóra desta comunidade. Tanto é así que a continuación lles deixamos unha recompilación dos mellores restaurantes da capital onde zamparse unha empanada, tortilla de Betanzos ou unha corvina con salsa de callos que invitan a borrar da mente a palabra morriña.
