Juan do Val, o polémico tertuliano e marido de Nuria Roca que gañou o Planeta
TELEVISIÓN
Lembra que chegou á redacción dun xornal «mentindo» e nun emotivo discurso desvelou que houbo «momentos da miña vida na que estaba condenada ao fracaso». Dedicou o premio aos seus pais, aos seus tres fillos e á súa muller: «Sen ti isto sería imposible, porque sen ti nada tería sentido»
16 oct 2025 . Actualizado á 18:14 h.Juan do Val, que acaba de cumprir 55 anos, é querido e odiado a partes iguais. Con el non hai panxoliñas, ou ámalo ou o aborreces. E non pola súa prosa, que lle levou a coroarse como o flamante gañador do premio Planeta deste ano, se non polas súas polémicas opinións sempre que pode en televisión.
Pero, quen é realmente Juan do Val? «A miña vida está farta de momentos marabillosos que sempre parecían estar destinados a calquera outro que non fose eu. Verme aquí paréceme case un milagre e creo que teño que lembrar algúns momentos da miña vida onde estaba totalmente condenado ao fracaso», comezaba un emotivo discurso ao recoller o premio Planeta. «Expulsado do sistema, foron anos nos que todo era po, formigón, obras e terra. O mellor que ten a vida é que nunca se sabe», engadía.
Nado en Madrid, a figura de Juan do Val podería abordarse desde varios puntos. Primeiro é coñecido por ser el marido da presentadora valenciana Nuria Roca, que saltou á fama da man de Waku waku nos anos 90, e agora conduce A Roca en La Sexta cada fin de semana. Tamén foi actriz e presentou todo tipo de programas ao longo da súa extensa carreira. Levan xuntos case trinta anos e teñen tres fillos: Juan, Pau e Olivia. Durante moitos anos (e ségueno facendo), traballaron man a man non só ante os micrófonos da radio (no morning show de Melodía FM O mellor que che pode pasar), tamén en programas de televisión e escribindo dúas novelas xuntos.
A polémica das parellas abertas
Precisamente na promoción da primeira que escribía Juan do Val en solitario, Parece mentira, deron moito que falar ao recoñecer que mantiñan unha relación aberta. Foi no ano 2017 e todo ocorreu nO Formigueiro, cando os dous acudiron como invitados. Alí Juan do Val aseguraba que «a fidelidade me parece que é algo que ten que ver coa educación e paréceme moi aburrida», ante a mirada atenta da súa muller.
Nese instante Pablo Motos lembrou un dos parágrafos da última novela de Juan do Val, que asegurou que tiña tinguiduras autobiográficas: «Non creo que haxa nada malo en desexar a outras persoas. Ensináronnos que se se quere a alguén non pode apetecerche estar na cama con ninguén máis. Paréceme moi ben a quen lle suceda, pero a min non me pasa. Como teoría irrefutable incúlcannola pero eu aseguro que é falsa».
E Nuria Roca deu a razón ao seu marido. «O que está a dicir e que di Juan na novela é algo que nos pasa a moitos pero que moitas veces non nos atrevemos a verbalizar. Todo é unha cuestión de entender, onde se está e onde se quere estar», explicou a presentadora.
«Este feito confúndese con que queiras saber todo doutra persoa. Eu sei perfectamente a persoa que teño ao lado e se non o sei mal. Outra cousa é que eu coñeza os detalles. Non», dixo. Confesaron entón ambos que son unha parella aberta. «Eu non quero ter unha persoa ao lado que non estea viva. Que non desexe. Eu quero que desexe», asegurou Nuria Roca.
«Outra cousa é que non queira estar comigo. Iso si que non o perdoaría nunca, nin eu querería estar con esa persoa», seguiu contando a presentadora a Pablo Motos e á audiencia. Nuria Roca cre que «as parellas crecen, evolucionan, maduran» e eles levan moito anos xuntos. «Crecemos, fixemos unha aprendizaxe como parella e atrevémosnos a confesarnos cousas en canto a sentimentos», dixo.
«Parece que a infidelidade a inventamos nós», chanceou Juan do Val antes de lembrar que as infidelidades estaban á orde do día en todos os lugares de traballo e en todas partes. E que o raro ou extraordinario sería atopar e entrevistar a alguén que non fose infiel en 60 anos de matrimonio. «Cando sabes que podes se cadra non queres», concluíu Nuria Roca. As súas declaracións tiveron unha gran repercusión naquel momento, o que tamén axudou en parte á promoción do debut en solitario da novela de Juan do Val.
Case unha década despois, Nuria Roca lembraba nunha entrevista con Vicky Martín Berrocal na súa pódcast que «o día que a min crúcelleme alguén ou a Juan crúceselle alguén, ou simplemente non queira estar comigo, direi: "que sorte tiven de poder estar todo este tempo"», contaba. «Para min unha ruptura non é un fracaso», engadía.
Nunha entrevista en La Voz de Galicia, Juan do Val aseguraba que Nuria Roca, que foi a primeira que leu a novela Parece mentira, «a medida que aparecían algunhas cousas, que evidentemente recoñecía e outras que non, foise sorprendendo, e como ela di houbo un momento no que deixou de preguntar». E sobre a gran controversia que se creou sobre as relacións abertas, Juan do Val engadiu que «non era a primeira vez que falaramos disto. Concretamente fíxoo Nuria nun libro. Creo que o balbordo foi absolutamente ficticio. Hai un momento no programa que se dá ese titular, e a partir de aí a maioría dos comentarios foron positivos nunha porcentaxe de dez a un nas nosas redes sociais. O que ocorre é que en todas as páxinas web fálase da polémica que acende as redes, para que a xente pique. Creo que o xornalismo necesita unha reflexión, porque de súpeto se converten en noticias e declaracións cousas que non son reais. Demos un paso atrás na sociedade, xa que aínda que as redes teñen moitas cousas boas, a xente cada vez que ten que dicir algo se mide moitísimo porque despois pensan que lles van a renxer. O programa vírono case tres millóns de espectadores, e entre Nuria e eu recibimos uns 2.000 comentarios case todos positivos; é dicir, a xente que se indignou é unha porcentaxe mínima».
Juan do Val conta sempre que, sen estudos, comezou no mundo da televisión e o xornalismo «fundamentalmente, mentindo». Tras deixar os estudos e dar un bo puñado de dores de cabeza aos seus pais coouse na redacción dun xornal asegurando que era estudante de xornalismo. «Cando entrei nesa redacción de xeito case ilegal e vin á xente limpa provocoume unha emoción», porque naqueles días el traballaba de albanel. «Comprei libros de xornalismo, estaba permanentemente seguindo á xente que me podía ensinar... e acabou gustando o que facía», contou en varias entrevistas. «Cría que sabía escribir ben e cría que sabía de touros. Ningunha desas cousas era certa», lembra, pero aquela oportunidade facendo crítica taurina abriulle as portas doutros medios co paso dos anos.
Precisamente foi a través do seu traballo nunha revista como coñeceu e rematou conquistando a Nuria Roca. «Vina en Waku waku e souben que tiña que entrevistala», lembra. E a ela dedicoulle unha incrible declaración de amor ao recoller o premio Planeta. «Este premio é para unha persoa, que é Nuria. Sen ti isto sería imposible, porque sen ti nada tería sentido. Cada vez que te miro, e levo case 30 anos mirándote, descubro a sorte que teño. Es a miña vida. Quérote», aseguraba.
A importante figura da súa nai
No seu discurso tras recoller o premio Planeta, Juan do Val tamén tivo un recordo para a súa nai. «Beira (a protagonista da súa novela), en certa forma tamén son eu, ou unha parte de min. Estiven rodeado de mulleres potentes, como a miña nai ou Nuria, e é o que me inspira: escribo do que vivo, do que sento, e Beira é unha muller que me interesa moitísimo», explicou. «As mulleres interésanme. Son feminista, naturalmente, pero non só vocalmente. Ser feminista ten que ver cos feitos. Remítome ás miñas novelas, onde as mulleres sempre acaban sendo donas da súa vida sen necesidade de ninguén», sinalou, quen se presentou ao premio cun pseudónimo de muller: Elvira Torres.
A súa nai, afastada da polémica que sempre rodea ao seu fillo, realiza desde hai décadas un labor social pola que saíu nalgunhas ocasións nos medios de comunicación. Ángeles Pérez leva media vida axudando aos presos para saír adiante tras abandonar o cárcere, acolléndoos no seu fogar e colaborando na súa reinserción social. Faio a través da Asociación Pro-Recuperación de Marxinados, unha oenegué que ela mesma fundou.
«Cando empezamos a traballar no cárcere, non entrabamos como asociación, senón como capellanía. Así estivemos varios anos. Empezamos no ano 1981, ata que, vendo as necesidades das persoas ás que estabamos a visitar, comprendemos que o noso traballo tiña que cambiar e executarse doutro modo. O que estas persoas necesitaban, á parte das visitas, era ter unha familia ou unha asociación como a que agora formamos, en cuxo seo puidesen gozar dos seus beneficios penais», explicaba hai uns anos nO Español.
«Grazas mamá, por ensinarme que, pase o que pase, sempre hai esperanza», dicía Juan do Val no seu emocionado discurso.
«Veño dunha familia de clase que non chegaba a media e son neto de republicanos: o avó paterno estivo nove anos encarcerado por socialista —o meu pai coñeceulle con 12 anos— e o materno, que morreu dándolle eu a man, estivo dous anos nun campo de concentración. Así que, cando alguén me dá leccións de esquerdas porque non simpatizo con Sánchez, sinceramente, que se vaia ao carallo», explicaba noutra ocasión sobre a súa familia aO Xornal.