Camilo Cachaldora: «Tras 44 anos, xubílome coa ledicia de ver que na nosa carnicería de Área Central sempre hai xente»

Cumprirá 65 anos aínda o próximo abril, pero moitos clientes da Carnicería Área Central, situada nese centro comercial, xa saben que nese mes xubílase. «Dígollo a todo o mundo. Moitos comentan que podería seguir un pouco máis, pero nunca tiven nada tan claro... Comecei a traballar aos 16 anos...», explica Camilo Néstor Cachaldora, coñecido como Camilo. «Néstor é o segundo nome. O apelido Cachaldora vén dunha aldea de Nogueira de Ramuín. O meu bisavó, afiador, era da terra da chispa», apunta sorrindo.

Nado en Calo, chegou ao sector tras debutar como secretario nunha fábrica de confección e facer a mili. «A comezos dos 80 comecei nunha carnicería de Milladoiro, e xa non cambiei de sector. Atópome a gusto. Alí estiven tres anos», evoca. «Sempre contei con bos mestres... Outro carniceiro, Luis Fernández, que aprendera o oficio en Suiza e do que eu admiraba a maneira de cortar e desosar, propúxome que traballase en Santiago na segunda carnicería que ía abrir na zona. Cambiei en 1986 ao Ensanche, ás galerías que comunican as rúas Santiago de Chile e Frei Rosendo Salvado. Era a época álxida dos estudantes... Tiñamos tanta xente que, nas fins de semana, nos axudaba a irmá, o pai e a muller de Luis… Vendiamos moito salgado para cocido. Alí estiven 18 anos, ata que se me ofreceu coller o traspaso dunha carnicería de Área Central. Eu só non me atrevía, pero falei con Olimpio, quen levaba traballando comigo 3 anos e propúxenlle ir como socios. El era tan novo que ata falei cos seus pais», rememora mentres o seu compañeiro, Olimpio González, asente. «Xente que hai 40 anos nos mercaba no Ensanche seguiunos logo a Área Central», agradecen.

«En 1997 chegamos a un centro en pleno apoxeo. Era unha tolemia. Os venres e os sábados aquí só vías cabezas. Algunha vez, con 20 persoas fóra, téñome subido a un taburete e, en alto, avisar: "Señores, acabouse o churrasco!". E varios marchaban. Non quería que tivesen que agardar; quedabamonos sen produtos... Nós comiamos de pé. Os primeiros tres anos non collemos un día de vacacións», relatan. «Nese momento eramos coñecidos como Carnicería do Deza. Estabamos noutro local, que se quedaba pequeno. Así pasamos 14 anos ata que, xa durante o baixón de Área Central, quixemos renegociar o alugueiro, e non se puido... Apareceu entón este espazo, maior, e mudamos. O nome de Deza tivémolo que deixar, pero como se nos coñecía quedamos xa só co de Área Central», chancea Camilo, razoando por que a eles non lles afectou tanto o declive polo que pasou a área comercial. «Estamos nun triángulo de alimentación que sempre traballou ben, con Alcampo preto. Tivemos crises, como a das vacas tolas, pero os clientes non fallaron. Algúns como Javier, o do restaurante Pedra Santa, está con nós desde os nosos comezos aquí», realzan.

«Vendemos de todo, pero a clave foi apostar por carne de calidade, que imos buscar a Trazo ou ao alto de Dozón. Tamén o trato próximo, e o bo ambiente. Nun banco que temos sempre hai sitio para Pepe, un veciño de 91 anos. Cando gaña o Barça, e ao sermos os dous do Madrid, notamos que vén máis xente, para picarnos», contrarresta divertido, entre anécdotas. «Clientes que viven fóra saen de aquí cargados. Unha señora que ía para Nova York encheu cos nosos produtos unha maleta... Non esquecemos cando, nun dos primeiros festivais do Xacobeo, uns estremeños compraron, durante tres xornadas, 40 quilos diarios de criollos cos que logo, nun camión, facían e vendían bocadillos. Ante o éxito, dérannos propina», sinala. «Foi fermoso cando unha clienta que vivía amais, e á que lle enviaramos un ramo antes da voda, quixo, ese día, que a víramos fóra vestida. Como tiñamos xente, veu ela correndo co vestido», destaca ante unha fidelidade que continúa.

«Asómbranos que, pese a suba dos prezos, como os da tenreira, de ata 3 euros o quilo en tres meses, a leven igual. Vendemos moito cerdo ibérico e xa temos reservas de solomillos para o Nadal. Área Central reflotou, con aperturas coma a do ximnasio. Hoxe piden moita peituga de polo, pola proteína», cita rindo. «Tivemos moita sorte con Mónica, que traballa desde hai anos con nós. Tras 44 anos xubílome coa ledicia de ver que aquí sempre hai xente», acentúa.

---

---