O emérito recoñece nas súas memorias «desvíos sentimentais» durante a súa vida, pero apenas dá máis detalles

Juan Carlos de Borbón, o rei emérito de España, publicou este mércores as súas memorias en Francia. Baixo o título de Juan Carlos I d'Espagne: Réconciliation, a súa obra autobiográfica de 512 páxinas repasa varios dos detalles da súa vida, como o momento no que instou o «Por que non te calas?» ao expresidente venezolano Hugo Chávez, a batalla contra ETA, a súa relación co seu neto Froilán ou os rumores sobre as súas presuntas relacións extramatrimoniais.

Sobre este último aspecto, o emérito admitiu «desvíos sentimentais» durante a súa vida, os cales asegura que non afectaron as súas obrigacións monárquicas. Aínda que tamén explica que «a maior parte» das «relacións extraconyugales» que se lle atribúen son «totalmente ficticias».

«Atribúenme incluso fillos ilexítimos! Tiven que contratar a un avogado para defenderme desa acusacións. Á prensa gústalle falar de xeito fantasioso», recolle nas súas memorias, que foron analizadas pola axencia Efe.

Relacións extramatrimoniais

Nega ter relacións con Lady Di en Palma, «nada máis afastado da realidade», e describe á princesa de Gales como «fría, taciturna, distante, salvo en presenza dos paparazzi». Con todo, sobre o seu vínculo con Corinna Larsen, aínda que sen citala directamente, Juan Carlos describe como «unha relación particular sería feita pública» e «habilmente instrumentalizada», o que tivo «duras consecuencias para o seu reinado».

Precisamente, sostén que a súa relación con Corinna «foi un erro» que «lamenta profundamente». Un feito que admite que «embazou a miña reputación ante os españois. Nesta cacería, convertinme nunha presa doado. Pero esta é a debilidade dun home. Nunca interferiu nas miñas preocupacións de rei co seu país». «Ela erosionou a harmonía e a estabilidade deses dous aspectos esenciais da miña existencia, conducíndome finalmente a tomar a difícil decisión de abandonar España», agrega.

Asegura que ninguén desexase « tal agonía» a Franco

Respecto á morte do ditador Francisco Franco, da que se cumprirán 50 anos o próximo 20 de novembro, lembra que «España aguantou a respiración durante varios días. Estou convencido de que nin sequera os seus peores inimigos desexásenlle tal agonía». Ademais, explica que Felipe lle acompañou durante a noite do errado golpe de estado de Tejero o 23-F (de 1981): «A súa instrución como futuro rei empezou ese día. Parecíame fundamental que vivise eses momentos de tensión ao meu lado».

Sobre o golpe de estado do 23F, pertrechado polo  tenente coronel Antonio Tejero en 1981, o emérito afirma que «xamais na miña vida» demostrou «tanta autoridade». Nese momento, asegura, foi consciente de que «a historia de España xogábase nese momento preciso», ao que se enfrontou con «o teléfono como única arma» para defender a mozo democracia. Asegura que sobre o sucedido aínda ten «preguntas e dúbidas sobre o desenvolvemento dos feitos e o compromiso de ningúns».

«Aquela longa noite non houbo un senón tres intentos de golpe de estado: o do tenente coronel Tejero e do xeneral Milans do Bosch, o máis coñecido e visible; o da Armada, moi doloroso no plano persoal, e o dos falanxistas que querían sumarse para volver á orde franquista», describe o antigo Xefe de Estado. Asegura que «aquela noite a miña obra política estaba en xogo e o destino dos españois estaba nas miñas mans».

Sobre os feitos, recoñece que era consciente de que «o descontento crecía nos cuarteis», pero «estaba lonxe de imaxinar que se tramaba un golpe», e proba diso, di, é que a véspera estivese a cazar a uns 50 minutos de Madrid e que esa mesma tarde xogase unha partida de squash na Zarzuela co seu amigo Miguel Arias.

As súas relacións familiares

Tamén pasou por un dos capítulos máis antigos da súa vida, a morte do seu irmán Alfonso en 1941, tras un accidente mentres xogaban cunha pistola. Algo que marcou un «antes e un despois» do que, confesa, nunca se recuperaría. «A gravidade acompañarame en diante», rememora nun dos capítulos do seu libro, de apenas dúas páxinas. «Bótoo de menos, gustaríame telo ao meu lado, poder falar con el. Perdín a un amigo, a un confidente. Deixou un baleiro inmenso. Sen a súa morte, a miña vida sería menos sombría, menos infeliz», redacta.

No relativo á súa relación coa raíña Sofía, explica que nada borrará os seus «profundos sentimentos» por ela, incluso a pesar de «algúns descoidos». «Sigo moi unido á miña muller, que conserva toda a miña admiración e o meu afecto. Non hai ninguén igual a ela na miña vida e así seguirá sendo, aínda que os nosos camiños se haxan separado desde a miña marcha de España», afirma. E é que o emérito destaca que «España non podería ter unha raíña máis dedicada e irreprochable».

Tamén tivo unhas palabras para o seu neto Froilán, ao cal se refire como «unha satisfacción que ilumina a miña día a día», destacando a súa compaña durante o seu «exilio» en Abu Dabi, que define «case como un encarceramento». Sobre el, escusa o seu comportamento en «o divorcio dos seus pais e unha certa falta de autoridade paterna», o que o emérito asegura que «lle conduciron a unha vida desvergoñada».

Polémicas políticas

Tamén quixo destacar as palabras que esgrimiu no 2007 ao por entón presidente de Venezuela, Hugo Chávez, durante un Cume Iberoamericano, o famoso «por que non te calas?». Unha frase que lonxe de definir como un ataque verbal a un xefe de Estado, di que se converteu en «un slogan de resistencia política». Recibín no entón moitas mensaxes eloxiosas sobre a miña intervención inesperada e non só da parte da oposición venezolana», comenta nas súas memorias.

«As miñas relacións con todos os xefes de Estado foron respectuosas, menos unha vez. O presidente venezolano Hugo Chávez logrou sacarme das miñas casas», confesa. Aínda que relata que, pouco despois, en xullo de 2008, recibiu ao propio Chávez na súa residencia estival de Palma de Mallorca, onde conta que lle regalou unha camiseta coa soada frase.

Ademais, tamén recolleu unha conversación que tivo co por entón presidente dos Estados Unidos, George W. Bush, sobre José Luis Rodríguez Zapatero. Díxolle que o agora expresidente do Goberno «equivocouse» pola súa actitude «antiestadounidense» ao non honrar a bandeira do país nun desfile militar en 2003, cando lle faltaba un ano para acceder ao cargo. «Pido desculpas pola actitude de Zapatero. Cometeu un erro político cando era secretario xeral do Partido Socialista (e líder da oposición). Pero iso non debe danar a relación entre os dous países, que é unha relación fundamental», cita nuns dos capítulos que lle dixo a Bush. Algo que defende que serviu para provocar o «desxeo» na relación entre ambos os países.

Loita contra ETA

Aínda que para o emérito, un dos maiores conflitos que tivo durante o seu reinado foi a «batalla» contra ETA, que explica que foi «a máis dura e a máis dolorosa» dos 39 anos que ostentou o cargo de Xefe de Estado. Destaca especialmente os atentados do 11 de marzo de 2004, cando se produciron os atentados xihadistas nos trens de Madrid, «a xornada máis funesta» e «dura». «De cando en cando chorei tanto», engade sobre os actos terrorista daquel día.

Juan Carlos asegura que xamais baixou os brazos fronte a ETA e que o calvario co grupo terrorista foi unha «carga enorme» para España e un «freo aos nosos impulsos modernizadores» durante 70 anos, que afectou a todos os españois.

---

---

---