Os biscaíños fixéronse grandes, en todos os sentidos. Decenas de festivais, «sold out» en Santiago, fin de xira no Movistar Area e un disco con colaboradores de luxo
20 nov 2025 . Actualizado á 18:21 h.Quizá lles custou un pouco máis gañarse a credibilidade que a outras bandas coetáneas da mesma escena. Pero a base de tesón, honestidade e unha notale dose de épica, nas súas cancións e na súa actitude, aí están, no alto. O ano que remata ratificou o seu poder de magnetismo e a súa conexión co público. Eles agradéceno coa publicación de El presente... e os días que virán, unha reedición do seu último disco con novas versións xunto a artistas da talla de Iván Ferreiro, Tanxugueiras, Rafa Val (Viva Suecia), Nina (Morgan), En Tol Sarmiento ou Non Che Vai Gustar. O venres 28 actúan en Santiago con todo vendido desde hai meses.
—Por que publicastes este disco?
—Era un xeito de facer unha homenaxe a esta xira de dous anos con máis de cen concertos. Neste lapso de tempo as cancións cambiaron e gañaron en intensidade, e fómonos atopando con xente coa que colaboramos. Dábanos pena que iso non quedase plasmado.
—Unha das colaboracións é con Tanxugueiras.
—Eu sempre sentín unha conexión moi potente co folclore galego. A Tanxugueiras coñecinas antes de todo aquel vórtice na que creceron moitísimo. Anos despois, coincidimos nun festival, fixemos moi boas faragullas e aí xurdiu a posibilidade de regrabar con elas Movemento, que era unha canción que xa tiña un punto de aquelarre e como moi de raíces. Con elas vivín ademais un dos momentos máis máxicos desta xira. Invitámolas a cantar nun dos concertos que demos nA Riviera. E cando chegou parte final da canción, que é como o clímax, con moita percusión e moita intensidade, fun do escenario porque me dei conta de que estaba a sobrar alí, que non tiña nada que achegar. Fun para ver o que facían e para gozar, porque o que elas estaban a conseguir era incrible e superpotente. Era case un transo.
—Outra presenza galega é a de Iván Ferreiro.
—Foi moi natural. Cando estabamos a compor Gato azul, escoitabamos aí a súa voz. Así de simple. Comentámosllo e, como os grandes, púxonolo todo moi doado e encaixou á primeira.
—En calquera caso, non vos limitastes a meter a voz do artista invitado, senón que practicamente refixestes as cancións.
—Unha das nosas premisas para este disco era que se vise claramente a identidade do artista que colaboraba e para iso había que levar a canción ao seu terreo.
—Que aprende un das súas cancións cando as escoita nas voces doutros?
—Aprendes que son tan súas como nosas. É marabilloso cando alguén te chega coa súa interpretación e ves que non ten nada que ver coa idea orixinal, pero que a canción é igual ou máis fascinante.
—Que agardades dos días que virán?
—Xa estamos a traballar nos días que virán. De feito, pronto haberá unha cosilla a modo de antesala do que virá despois. Anticípote que o 2026 vai ser un ano potente, no que vos imos a sorprender polo formato e polo que imos levar aos escenarios. E ata aí podo ler.
—Nalgunha ocasión escoiteite falar da canción como acubillo. Ademais de poético, que necesario é, non?
—Desde sempre, as cancións foron fogar. Cando hai unha tempestade na túa vida, buscas a canción perfecta que te rescate, na que acubillarte, a que che di o que o que necesitas escoitar, a que che dá ese abrazo que tantas veces un precisa.
—Cal é a túa canción acubillo?
—Uf, unhas cantas. Pero, mira, aínda que poida soar egocéntrico, a versión dOs días que virán, con Nina, asegúrote que me fixo chorar moito. É unha canción que escribíndoa xa me caeron bágoas, pero en canto escoitei a Nina gravar as primeiras frases, xa sentín algo que rompía e que se arranxaba á vez por dentro. Segue sendo unha canción que me poño na casa e que me emociona moito, moito.
—Calquera emoción pódese converter en canción?
—Si, de feito moitas veces as cancións son unha porta para que asomen emocións que tiñas por aí escondidas ou na sombra. É verdade que á hora de escribir, non é o mesmo facelo desde a tristeza que desde a tranquilidade, a felicidade ou a calma, aínda que sexa lembrando eses momentos máis escuros. Hai xente que cando está verdadeiramente fodida, é cando escribe. E aí, vomitan. A min cústame máis.
—Ata que punto te afecta á hora de escribir todo o que está a pasar na sociedade á túa ao redor?
—Aféctame moito. De feito, temos letras que son simplemente descritivas do que vivimos e do que vemos. Ás veces son críticas e outras non tanto, pero non é poesía, é a fotografía dun instante ou dun momento, tanto histórico como social. Recordo que unha persoa veu vernos hai uns anos e díxonos: «Sei de que pé coxeades, pero vos vou a pedir unha firma igualmente» (ri). Creo que a nosa postura respecto a moitas asuntos sociais é clara e o que estamos a vivir no mundo nos últimos anos é catastrófico, é unha distopía que si que nolo contan hai algún tempo diriamos «non, isto non pode pasar». Pero está a pasar.
—Se Shinova fose un territorio, cal sería a súa paisaxe?
—A montañas serán as do Duranguesado e na costa alternaría as praias do Cantábrico coas da miña terra de orixe, Canarias. E creo que Shinova ten unha parte volcánica tamén. Sería un volcán do norte.
—Se non tiveses un grupo de rock, de que sería o teu grupo?
—Posiblemente faría folk cunha mestura de moitas cousas. Encántame escoitar folías e tamén sigo de preto a escena urbana canaria... Entón, eu creo que sería algo próximo á mestizaxe.
—A escena musical española está a rexuvenecerse considerablemente, quen vos vén pisando os talóns?
—Estamos nun momento incrible. Eu non lembro nada semellante. Tes a Viva Suecia ou a Arde Bogotá no máis alto. Ultraligera están superpotentes e van ser unha das bandas grandes da nosa música. Nena Polaca é tamén unha banda incrible. Sobrezero acaban de empezar pero xa teñen uns temazos e un directo bo... E non nomeei aos que xa estaban antes de que chegásemos nós e que seguen aí con todas as da lei. Xente que leva moitos anos facéndoo moi ben e dos que aprendemos. É un momento de crecemento xeral tremendo que nos beneficia a todos.
—Cóntame algo que case ninguén saiba de Shinova.
—Fai nada nos comentaba un amigo se un día puxésennos unha cámara como en The Office, fariámonos/fariámosnos de ouro. E é verdade. Somos unha cuadrilla de pallasos. Diante da cámara e no escenario somos moi serios, pero detrás rímonos moitísimo. E esa é a sorte porque pasmos moitísimo tempo xuntos fóra de casa.