A sorte está nos bares: «Tocounos o gordo e repartimos 220 millóns na parroquia. Tardamos meses en limpar o champán do teito»
YES
Hai oito anos que Ou Cascudo, de Vilalba, repartiu entre os seus clientes tal cantidade de diñeiro que os seus donos o cualifican agora de «animalada»: «Unha señora maior puido pagar co premio a residencia sen ter que vender a súa casa»
18 dic 2025 . Actualizado á 18:21 h.Se hai un lugar en Galicia que foi tocado pola varita máxica da sorte un 22 de decembro ese foi o bar Ou Cascudo de Vilalba. Esta localidade lucense deu o campanazo no 2017, e nunca mellor dito, porque se converteu no epicentro do azar ao deixar máis de 522 millóns de euros co 71198, o gordo de Nadal. Desa cantidade de millóns, 220 repartíronse neste pequeno bar de aldea na parroquia de San Xoán de Alba, no que correron litros de champaña e de tolemia a partes iguais. Oito anos despois deste gran momento, os seus donos aínda teñen moi presentes eses recordos. «Sempre xogamos un número que termina en 8, aínda que varía cada ano. Pero foron máis de douscentos millóns os que demos. Era o número que escollemos para o bar ese ano. Eu quedei cun décimo, miña irmá con outro e meu pai con outro. Cando me deitei ese día estaba nunha nube. A noticia saltou ás once e media da mañá e non me metín na cama ata ás catro da madrugada», confesa David Eimil, saboreando aínda os meles daquela xornada que nunca esquecerá.
«Miraba o WhatsApp e aquilo era unha animalada, a cantidade de mensaxes que tiñamos dándonos parabéns. Debín de botar todo o Nadal nunha nube», insiste mentres relata o momento no que souberon que lles tocara o gordo: «Estaban na casa miña nai e miña irmá Patricia e tiñan posto o sorteo na tele. Ao ver que acababa en 8, dixo miña irmá: ‘‘Pois xa temos o reintegro’’. Pero a miña nai soáballe o número e dixo que lle parecía o da casa. Pero miña irmá replicoulle que non era. Ela estaba tan convencida que foron mirar, e era o gordo». En canto tiveron constancia avisaron a David, aínda que el non llo tomou moi en serio: «Eu estaba traballando co meu pai e chamáronnos chorando que nos tocara. Eu díxenlles que non as cría e ducheime tranquilo e vestinme, ata que me deu por mirar no periódico e era o número. Aí xa me puxen moi nervioso e chamei á que hoxe é a miña muller, pero non me collía o teléfono. Entón chamei a unha amiga, pero ela tampouco o cría. A min empezóuseme a acelerar o corazón. É indescritible a sensación».
Sen existencias
A partir de entón, a tolemia e a alegría apropiáronse do local. «Houbo barra libre para todos. Xa era de noite e a xente non marchaba. Acabamos con todas as existencias. Ata que empezamos a cobrar, a xente non marchou. A cervexa acabouse toda, os refrescos... a maioría das bebidas acabáronse. Tivemos que repoñer todo ao día seguinte. Mira a magnitude do que foi que tardamos meses en poder limpar o champán do teito. Porque a partir dese día tivemos moitísimo máis traballo, estivemos tres meses sen parar e non tiñamos tempo de nada». «A xente comezou a vir a destajo. Todo o mundo quería celebrar e había moitas comidas e cenas», conta David, que aínda lembra a intensidade do traballo deses meses e que incluso tiveron que ampliar o comedor para dar saída a toda a demanda.
Porque, claro, non é o mesmo que toquen 522 millóns en Madrid, que o fagan nun municipio de 14.000 habitantes como Vilalba, aínda que este mozo empresario recoñece que case todo o mundo seguiu coa súa rutina. Iso si, o sorriso non lla quitaba ninguén e a tranquilidade de vivir dun xeito moito máis folgado, tampouco.
«Estivo todo moi repartido e a xente seguiu igual, o que sí se notou foi en que houbo moitos coches novos. Quizais máis que pisos. E no que tamén se apreciou foi que moitos reformamos as casas», comenta.
Entre as mil e unha historias que coñeceu David sobre como lle cambiou a vida a lotería aos seus veciños, el destaca ningunhas: «Ao que máis e ao que menos, a verdade é que o premio solucionoulle moitos problemas. Lembro a un amigo que me pediu que lle gardase un décimo porque el estaba fóra esa semana. En Francia. E cando veu, díxenlle que tiña o décimo, que o viñese buscar, porque non o quería no meu peto. Agora ten dous pícaros e sempre lle digo que grazas a min os seus fillos van ter carreira». Pero hai unha en particular que destaca por amais do resto. É o caso dunha señora maior que sempre paraba no bar cando ía de camiño a Oviedo: «Era unha señora de Vigo e ese mesmo ano, en agosto, pediume que lle gardase o décimo. Ela deixoume o seu número de teléfono porque só pasaba dúas veces ao ano. No mes de novembro chameina para ver se finalmente o quería e díxome que si. E eu gardeillo. Cando a chamei para dicirlle que nos tocara estaba impresionada con que llo gardase. E grazas a ese premio puido pagar a residencia de anciáns sen ter que vender a súa casa. Esa historia impresionoume».
Tamén haberá alguén a quen o premio lle dese máis desgustos que alegrías, pero, como ben di David, eses non contan nada. E logo están os que viron pasar a sorte por nos seus fociños e non o aproveitaron, aínda que indirectamente tamén saíron beneficiados. «Aínda que non te tocase, se tiñas unha empresa de construción, de electricidade ou fontanería, tamén te rebotaba dunha maneira ou doutra, porque cando hai cartos, hai traballo», comenta. Así que todos contentos.
E en que investiu David o seu premio? «Eu daquela merquei un cortacéspede porque era a miña ilusión. E despois tamén merquei un piso para independizarme e reformamos o negocio. Démoslle unha volta. Pero seguimos levando unha vida normal. Agora traballamos máis que antes, pero vives dunha forma moito máis relaxada despois de que te toque un premio así. E algo importante: temos vacacións, que antes nin as cheirábamos», comenta.
Cada vez que chega o 22 de decembro, David e Patricia danse conta da dimensión do que lles pasou: «Foi moitísimos millóns. Porque vemos que nalgúns sitios tocan 10 millóns de euros, e xa parece unha barbaridade. Pero é que aquí tocaron 500 millóns e a media vila. Son moitos cartos. Só na parroquia de Alba, que serán unhas cen casas, caeron 220 millóns. E aí é cando te das conta. Iso si, cando xa pasa o gordo e vemos que non nos toca, levamos o mesmo chasco que antes de que nos tocara a nós», chancea, mentres recoñece que el e a súa familia seguen xogando a ese número que tantas alegrías deulles. A eles e a case todo o pobo.