A avoa de Aurora empezou un negocio que arrincou vendendo tarteiras e cordóns e viu nacer o imperio de Pili Carrera no seu soto. A historia dunha familia que leva o comercio no sangue
21 nov 2025 . Actualizado á 05:00 h.No corazón do barrio do Calvario, que aínda se resiste ás franquías que fan que todas as rúas de Vigo e do mundo parezan iguais, aguanta con orgullo unha tenda que responde a un modelo en decadencia, pero dunha autenticidade conmovedora. Polas portas de Confeccións Carrera pasaron case cen anos de historia. Eles son memoria do barrio, refuxio de confianza e testemuña da transformación social de Vigo. Actualmente está a cargo do establecemento Aurora Carrera, neta da muller que levantou esta tenda que empezou como un pequeno posto de fíos e acabou convertendo a unha familia enteira nunha saga dedicada ao téxtil.
A historia arrinca ao redor de 1930, cando o avó de Aurora, traballador de Torres e Sáez, comprou o terreo e construíu sobre el a casa familiar. No portal, a súa avoa Anuncia abriu un pequeno negocio no que vendía o que se estilaba naquela época: cordóns, fíos, tarteiras, algunha ferramenta doméstica.... Era unha tenda que daba servizo á xente que baixaba desde Bembrive e Beade cara á cidade coas cestas cheas de verduras para a praza. Aquel espazo foi o embrión dunha estirpe orixinaria de Torroso, en Mos. Daqueles nobelos saíu unha extensa madeja, un negocio do que sairía unha familia enteira envorcada no mundo téxtil. Anuncia e o seu marido tiveron catro fillos, cada un tomou un camiño distinto, pero todos vinculados, dunha forma ou outra, ao comercio.
Benvido, o maior, creou grazas á súa muller nada menos que a fábrica e as tendas Pili Carrera, convertida máis tarde nunha das marcas galegas con maior proxección internacional, hoxe desaparecida. Foi Pili, Pilar Rodríguez, esposa de Benvido, quen empezou a tecer nunha máquina que a avoa Anuncia compráralle a outra nora. Daquel pequeno taller no soto pasaron a un piso alugado e, máis tarde, a levantar a coñecida fábrica de Torroso. Pepe fundou a tenda Garden, moi popular na súa época, e Lino traballou como representante e foi o primeiro encargado de Cortefiel. O máis pequeno, Ramón, Moncho Carrera, o pai de Aurora, quedou ao cargo do comercio familiar e mantívoo vivo ata a súa xubilación. «Non lle deixaron seguir estudando porque había traballo», conta a súa filla. En dous anos faleceron os seus tres irmáns e o seu pai segue pasando pola tenda, «aínda que sexa para dar unha volta», e continúa sendo unha figura clave para a memoria do negocio.
Hoxe, da extensa árbore familiar do téxtil, seguen en activo algunhas ramas: Fátima, filla de Pepe, a cargo de Albela Conde en Urzaiz; e José, fillo de Lino, representante no sector de hilaturas.
Co paso dos anos, Confeccións Carrera foi adaptándose aos tempos. Dos fíos pasouse ás teas por metro; do pequeno mostrador ao bazar onde se atopaban artigos que a xente demandaba. Aurora lembra que no soto incluso se vendían xoguetes en Nadal. «Á miña irmá e a min encargábannos ensinarlles aos clientes como funcionaban, sen saber que aqueles eran os agasallos dos Reyes Magos», relata entre risos lembrando a súa inocencia.
Noutra época, o teito estivo repleto de lámpadas. Durante o bum da pel, as cazadoras de coiro ocupaban as barras do local. «Hai dous días veu unha clienta cunha cazadora que lle vendeu o meu pai hai anos», apunta.
Como lembra María del Carmen, a súa nai, a rúa Sagunto foi unha arteria importante: dous cines, dous hospitais, a litografía Espiñenta, o paso dos autobuses e o bulicio da vida diaria. Todo iso cambiou. As humanizacións próximas que desvían a traxectoria de antes, os centros comerciais, as compras por internet racharon un comercio tradicional que empezou a desvanecerse. Aínda así, Confeccións Carrera segue en pé e ten unha clientela fiel á que pode tratar de ti a ti. «Estamos aquí porque o baixo é propiedade da familia. Se houbese que pagar alugueiro, sería imposible», admite. Aurora estudou mercadotecnia; a súa irmá, María José, comercio exterior. Pero as dúas acabaron no negocio familiar porque había traballo e era cómodo. Durante anos foron tres detrás do mostrador: o pai e as dúas irmás. Cando Moncho xubilouse, elas seguiron xuntas. Fai un par de anos, unha buscou outra saída laboral. «Non daba para as dúas», recoñece Aurora , que continúa coa filosofía de sempre: ter un pouco de todo e marcas que chaman a atención, como todo o catálogo de Lois ou pezas de fabricación nacional de calidade para casa e rúa. A pandemia reforzou aínda máis esa relación próxima. «Estás pendente dos que veñen, pero tamén dos que deixan de vir», lamenta.