Outros case dous meses sen escribir. A verdade é que o tempo pasa máis rápido do que os meus dedos poden escribir. Aínda que teño varias anécdotas que contar, quixese contar a deste domingo por estar fresca, porque non é algo que suceda na miña zona e porque creo que é de xustiza polo en valor.
O segundo domingo de xullo celébrase o sorteo dos redolins na albufera de Valencia. O Palmar sempre é digno de visitar, a casa dos pescadores é doutro tempo, tan ben conservada, con tanta historia que é difícil de superar. 775 anos cumpren este ano. Si, 775!
Pepe é o seu presidente e Amparo a súa secretaria, visitei por segunda vez esta asociación, antigamente Confraría de Pescadores, á que inxustamente non deixan volver, nin sequera cotizar no réxime especial do mar, porque din que como son augas continentais… Iso falarémolo outro día.
O caso é que na visita que lles fixen a primeira vez, de forma casual, invitáronme a asistir a este sorteo e este ano volvéronme a invitar e, ademais, a asistir á presidencia.
Hai que aclarar que os redolins son os postos de pesca da albufera, todos os anos sortéanse entre os pescadores rexistrados, e cada un ten ademais a súa marca que se herda de pais a fillos. Este ano, ademais, había unha novidade na procura desa substitución xeracional. Mustafá un senegalés mozo entra nesta roda de pescadores.
Pero empecemos polo principio, o sábado atopábame eu no aniversario de Ro (nosa Ro cumpría 40 anos) e tocaba coller avión. Facelo no medio dunha celebración e un sábado, deixando os frescos 23 graos da Mariña de Lugo para ir durmir a Madrid, non é prato de bo gusto, pero bo... Madrid, xa de noite, hotel e madruga para ir a Valencia. Collo o coche de alugueiro e pregúntame a dependenta se vou facer moitos quilómetros.
-Non, só vou ao Palmar e volvo», dígolle.
-Pois che deixo un eléctrico.
-Vale. Se está cargado...
O coche que non arrinca, medio con vergoña volvo e dígolle que non arrinca. A moza, amable, vén comigo e ve que, efectivamente, non arrinca, Dáme outro coche, tamén eléctrico, que funciona perfectamente. Saio cara ao Palmar e vexo que o coche non ten o 100% cargado. Bo, agardo que chegue... Nunca conducira un eléctrico. Chegoume e sobroume, só consumiu o 12% de batería.
Chegado ao Palmar, atópome con Pepe e Amparo. Saúdoos, marchan a cambiar, eu xa estaba a suar e funme a tomar un café. Síntome no bar, pido un café e unha auga fría e vexo que todos están co smorzaret, bocadillos maxestosos. O camareiro dime se quero algo para comer e pídolle que me recomende. Aconselloume un bocadillo de carne de cabalo con patacas e pementos que estaba exquisito.
Empeza o sorteo, van nomeando cada un dos pescadores ao que lle dan o seu papel e unha bóla, ao rematar cos sesenta recóllense as bólas nun cesto para introducilas no bombo, unha vez que están todas as bólas empeza o sorteo.
Unhas voltas e Pepe saca a primeira bóla. Eu había visto que as persoas participantes colleran un papel cuns nomes e que todos levaban bolígrafo, non entendía o por que ata que empezou o sorteo. Pepe saca a primeira bóla e pásalle o papel ao concelleiro que facía de presidente (ou iso cría eu); le o nome, a persoa levántase e di «ave maría purísima» e, a continuación, pide o primeiro dos redolins. Cría eu que estaba contento por ser o primeiro, logo comprobei que a contestación cando te nomean é esa: ave maría purísima. Estaba sentado no que chaman presidencia gozando do sorteo.
Eramos once sentados nesta presidencia e, de súpeto, o concelleiro síntase á quinta ou sexta bóla e Pepe pásalle o papel á persoa que estaba ao lado e logo á seguinte e á seguinte, cando remata ese lado empeza polo outro no que estaba eu e era o segundo, teño que recoñecer que me puxen nervioso cando me deu o papel e tocoume lelo, era unha muller, a mans tremíanme como nunca, nunca me poño nervioso, pero a responsabilidade de darlle a sorte a alguén me fixo estremecer. Tocoume ler outros dous nomes e rematouse o sorteo.
Día para lembrar. Non sempre se asiste a un acto tan histórico e ademais fanche partícipe do mesmo.
Xa hai moito escrito e para non aburrirvos outro día contareivos a non perda dos cables de carga do móbil, a discusión coa seguridade do aeroporto ou a charla coa cubana de Vigo que viña sen durmir do concerto de ACDC.
Despídome desde os 26 graos das dez da mañá de Madrid, non sen antes lembrarvos comer peixe para ser sans e estar felices e, por suposto, felicitar a toda a xente do mar nesta semana da nosa querida Virxe do Carmen.