O CDC dos Estados Unidos, que investigou o caso, recomenda agora que os doantes con mordeduras de animais sexan avaliados antes de que os seus órganos sexan utilizados para transplantes
08 dic 2025 . Actualizado á 18:18 h.Misterio resolto. Un home faleceu de rabia no principio do ano nun hospital de Ohio (Estados Unidos) despois de recibir un transplante de ril, pero o estraño do caso é que nunca estivera en contacto co virus que transmite a enfermidade. Polo menos nada constaba nos seus antecedentes médicos. Que ocorrera? A resposta ao enigma acábaa de ofrecer un exhaustivo estudo realizado polos Centros de Control e Prevención de Enfermidades (CDC): o ril doado si estaba infectado polo virus da rabia. E así foi como se transmitiu o patóxeno ao receptor do órgano.
O feito é raro, pero non excepcional. O caso que se acaba de dar a coñecer é o cuarto episodio ocorrido nos Estados Unidos desde 1978 de rabia transmitida despois do transplante dun órgano.
A investigación trazou a orixe da infección ata o doante falecido, residente en Idaho. Seis semanas antes da súa morte, o doante fora rabuñado por un zorrillo, un animal potencialmente portador do virus. A pesar de que o doante presentou posteriormente síntomas de encefalopatía aguda antes de ser declarado con morte cerebral, a exposición ao animal foi minimizada, e o deceso atribuíuse inicialmente a outras causas, permitindo que o seu ril esquerdo fose trasplantado.
Con todo, o receptor desenvolveu síntomas compatibles con rabia, como hidrofobia, confusión e febre, aproximadamente cinco semanas despois do procedemento. As probas dos CDC foron concluíntes: detectouse ARN do virus da rabia tanto no ril do doante como no tecido cerebral do receptor. A caracterización viral suxeriu unha inusual cadea de transmisión de tres pasos: morcego, zorrillo, doante e receptor.
O home falecido no hospital de Ohio non se puido salvar, pero a resposta que se ofreceu ao caso si resultou crucial para outros pacientes. O mesmo doante tamén proporcionara tecido de córnea, que xa fora enxertado en tres persoas en California, Idaho e Novo México. Os tres receptores de córnea foron contactados de inmediato, administróuselles a profilaxe posexposición (PEP) e realizóuselles a extracción preventiva do enxerto. Ningún deles desenvolveu síntomas de rabia, demostrando a eficacia da intervención de urxencia.
Este éxito subliña un patrón histórico: nos catro eventos de rabia transmitida por transplante nos Estados Unidos (13 receptores en total), os sete que non recibiron PEP morreron, mentres que os seis que si a recibiron sobreviviron.
Intenso rastreo
O incidente obrigou a realizar unha extensa investigación para identificar a 370 persoas con posible exposición ao doante ou ao receptor. Como resultado das avaliacións de risco, a 46 delas (un 13%) recomendóuselles recibir a profilaxe. Pero este caso tamén evidencia un baleiro nos protocolos de doazón, xa que a rabia non forma parte das probas de detección rutineiras. Por iso, os CDC emitiron novas recomendacións: os equipos de transplante deben consultar con urxencia ás autoridades de saúde pública se un posible doante sufriu mordeduras ou arañazos de animais susceptibles á rabia durante o ano anterior, especialmente se presenta encefalopatía aguda.
Ademais, insístese en que, se se sospeita que un órgano trasplantado está infectado, a avaliación de riscos e a administración inmediata da profilaxe é vital para salvar a vida dos receptores.