As memorias póstumas de Virginia Giuffre, nas que se relatan os abusos do príncipe Andrés: «Ensináronme a sorrir mentres me destruían»
SOCIEDADE
O exemplar, rematado poucas semanas antes do seu suicidio o pasado abril, desvela con detalles o trauma e o sometemento sufrido polo círculo de Epstein
21 oct 2025 . Actualizado á 14:07 h.«Pensei que coñecer a un príncipe sería unha honra. Non entendín que me estaban entregando.» Con esa frase de Nobody's Girl, as memorias póstumas de Virginia Roberts Giuffre, publicadas este martes, empeza o estarrecedor relato dos presuntos abusos do príncipe Andrés á autora. O volume, rematado poucas semanas antes do seu suicidio en abril deste ano, é o testemuño final dunha muller que escribiu, segundo as súas propias palabras, «para que a verdade se entenda e para que ninguén máis teña que vivir o mesmo».
Giuffre dedica o libro «ás miñas irmás sobrevivientes e a todas as persoas que sufriron abuso sexual», e engade que «agardo poder usar parte do diñeiro da Coroa para facer o ben», en alusión á millonaria compensación recibida no acordo extraxudicial acadado co príncipe Andrés no 2022. A publicación chega apenas catro días despois de que o que fose coñecido como duque de York anunciase que deixará de usar todos os seus títulos e honras, unha decisión que non aplacou a presión pública: en Londres, deputados de varios partidos reclaman que sexa formalmente desposuído deles.
No seu prólogo, Giuffre advirte: «Sei que isto é difícil de ler. A violencia. As malas decisións. O dano que me fixen. Pero, por favor, non deixes de ler», e «explica que fora «a moza de todos e, con todo, a de ninguén», unha reflexión que dá sentido o título. A súa historia comeza en Loxahatchee, unha pequena vila de Florida. «O abuso temperán que sufrín converteume na vítima perfecta para Jeffrey Epstein». E é que no libro acusa o seu pai, Sky Roberts, de abusar dela, unha acusación que el nega, e describe unha infancia «entre a pobreza, o medo e a indiferenza». Aos trece anos fuxiu de casa. Caeu baixo o control de Ron Eppinger, un home de sesenta anos condenado máis tarde por tráfico sexual. «Durante seis meses fun a súa prisioneira», escribe. «Enviábame a hoteis onde homes maiores pagaban por violarme». Foi liberada polo FBI, e no verán de 2000 empezou a traballar no club Mar-a-Lago, en Palm Beach, onde o seu proxenitor facía labores de mantemento. Alí coñeceu a Ghislaine Maxwell. «Entrou co seu acento británico, as súas uñas perfectas e esa seguridade de quen pertence a outro mundo», lembra. Maxwell ofreceulle «gañar diñeiro á marxe, dando masaxes ao seu amigo, un home rico». Ese home era Jeffrey Epstein.
Giuffre relata que aquela primeira visita á mansión rosada de Epstein marcou o inicio dun ciclo de abusos. «Así comeza o período da miña vida que foi diseccionado e analizado máis que ningún outro», escribe. Durante os dous anos seguintes foi forzada a compracer a Epstein e aos homes da súa contorna. «Epstein convenceume de que o que facía non estaba mal porque só se deitaba con mozas que xa tiveran a menstruación», escribe. «Ensináronme a sorrir mentres me destruían», e relata como sufriu violencia física, verbal e incluso pensou que «morrería sendo unha escrava sexual».
O libro reconstrúe con detalle a estrutura da rede: os voos privados, as mansións en Palm Beach, Nova York e o Caribe, as viaxes a Europa, as festas con políticos, empresarios e celebridades. «Epstein e Maxwell alimentábanse do silencio e do poder», afirma, e nunha pasaxe, describe os avións privados do magnate como «máquinas deseñadas para traficar con corpos». Segundo Amy Wallace, xornalista coautora do libro, «Virginia chamábaos os paxaros do inferno, porque levaban nenas a ningunha parte».
«Liberarme do meu pasado»
O nome do príncipe Andrés aparece 88 veces no texto e Giuffre dedica tres capítulos aos seus encontros con el: en Londres, Nova York e a illa privada de Epstein. O primeiro tivo lugar en marzo do 2001, na casa londiniense de Maxwell. «Ghislaine díxome que me portase ben, que ía coñecer a un príncipe», escribe. Tiña 17 anos, pouco máis que as fillas do príncipe, que tiña naquel momento 41. Maxwell suxeriulle un vestido para velo, pero ela elixiu «un top rosa sen mangas e uns vaqueiros brillantes». Esa noite cearon con Epstein e foron á discoteca Tramp. «Bailaba torpemente e suaba profusamente», lembra. Ao volver á vivenda, Maxwell indicoulle que debía «facer o mesmo que facía con Jeffrey». «Parecía ter présa», escribiu. «Cando rematou, dixo 'grazas' no seu acento británico tan cortés». Ao día seguinte, Epstein entregoulle 15.000 dólares. «Ghislaine díxome: 'Fixéchelo ben. O príncipe divertiuse'».
O segundo encontro, segundo o libro, foi na mansión de Epstein en Nova York, e o terceiro na illa Little Saint James. «Epstein, Andy, aproximadamente oito mozas mozos máis e eu tivemos relacións sexuais xuntos. As outras mozas daban a impresión de ter menos de 18 anos e non falaban inglés». Giuffre recoñece que esas escenas perseguírona durante anos. «É imposible comunicar en palabras cantos homes houbo», escribe. «Ningúns, como Andrés, eran tan coñecidos que non necesitaban presentación».
Wallace declarou que Virginia «escribiu este libro para intentar axudar a outras persoas, para facer do mundo un lugar mellor», mentres os capítulos finais de Nobody's Girl mostran a unha muller esnaquizada por anos de trauma. «O corpo cura. A alma, non», escribiu. Relata a súa vida en Australia, o seu matrimonio con Robert Giuffre e a creación da súa fundación Reclaim (Soar), cuxo obxectivo é apoiar as vítimas de trata e abuso sexual. «Contar e volver contar a miña historia foi doloroso e esgotador. Con este libro busco liberarme do meu pasado», asegura. De feito, tres semanas antes de quitarse a vida, enviou un correo á súa editora: «É imperativo que este libro publíquese, sexa cal for a miña situación. A verdade debe saberse, e os problemas ao redor de trátaa deben abordarse, por conciencia e por xustiza».
Wallace pecha o epílogo cunha frase sinxela: «Virginia non quería ser lembrada como unha vítima, senón como alguén que se atreveu a falar», porque como ela mesma afirma no texto, «agora, polo menos, son dona da miña historia», que debuxa a imaxe dunha rede de abusos na que o medo, explica, foi a ferramenta principal coa que controlaban ás vítimas.