O Coliseum da Coruña, onde a banda donostiarra regresará o próximo setembro da man de Amaia Montero, viu nacer e morrer á formación primigenia. Xuntos deron concertos por toda a comunidade, de Santiago a Lalín
17 oct 2025 . Actualizado á 13:58 h.«A Orella somos cinco, ao vinte por cento cada un, e se un faltase nada sería o mesmo». Álvaro Fuentes, baixista do grupo de pop nacional que máis ha dado que falar no último ano, respondía isto nunha entrevista de La Voz que servía para quentar motores de cara ao concerto que ía ofrecer La Oreja de Van Gogh en Vilagarcía. Era xuño do 2004 e o xornalista quería saber que había de certo neses rumores que dicían que, de non ser pola voz de Amaia, «eles farían música tipo Nirvana». O donostiarra recoñecía que antes de coñecer á raíña do pop eran uns rapaces que adoitaban tocar versións de U2, Janis Joplin ou do conxunto liderado por Kurt Cobain.
Puideron cambiar de estilo cando Amaia embarcouse nunha carreira en solitario e foi substituída por Leire Martínez, pero elixiron seguir arrasando con temas comerciais convertidos hoxe en himnos para varias xeracións. Con todo, para moitos nada volveu ser o mesmo sen esa loura que ao máis puro estilo veciña de ao lado reinventó o xeito de ser unha diva. Este venres, e tras varios cebos en redes sociais, a antiga banda anunciou unha xira por España que promete embriagar de nostalxia ata ao máis escéptico dos millennials. Farán parada en Galicia o 11 de setembro. Será no Coliseum da Coruña, un dos multiusos que os viu crecer como lenda.
Antes de que arrincase este milenio, cando as entradas só se podían adquirir en puntos físicos, La Oreja de Van Gogh escolleu a cidade herculina para darse a coñecer ao público galego. Foi o 12 de xullo de 1999, só uns meses despois de gañar os premios Ondas e Amigo a mellor grupo revelación e tras recibir o beneplácito da crítica, cando era soberana, polo seu disco Dílle ao sol. Aquel álbum melancólico que seguía o ronsel de bandas vascas de pop indie como A boa vida, garantiulle a este conxunto un pase directo ao Coliseum, un recinto que só acolle a artistas de primeiro nivel.
Ata catro veces pisaron este multiusos na época na que Amaia era a vocalista do grupo. Ás veces fixérono sós, e outras acompañados de formacións que pisaban tan forte como eles nas listas de éxitos. Son moitos os galegos que aínda lembran hoxe aquel concierto que deron cO canto do tolo en xullo do 2003. Xuntos pero non revoltos, a banda de Dani Martín exercera de teloneiroa/teloneira de La Oreja de Van Gogh a pesar de que entón xa publicaran Ao contraxeito e Estados de ánimo, e as súas cancións eran habituais nas radios musicais.
A última vez que o grupo donostiarra subiuse a este escenario con Amaia foi en xullo de 2006. Acababan de publicar o seu último disco en común, Guapa, probablemente o peor da banda, pero isto non impediu que o Coliseum acabase cheo ata a bandeira. Aínda que as críticas dos xornais da época mencionaron entón a excelente posta en escena da xira, empezaban a gañar espazo as liñas dedicadas ao aspecto físico da cantante. «Está máis delgada», «está mellor agora de caoba que co pelo louro platino», foron algunhas das frases que lle dedicaron as crónicas da época, alimentando unha situación que acabaría por afectar do peor xeito á artista.
Aínda que os fans de Leire son lexión, e fanse cada vez máis fortes en redes sociais, o certo é que o tirón da formación primigenia non coñece límites. Aínda que para alegría de miles de galegos a vella Oreja pisou Ourense, Lalín, Vigo, Santiago ou Vilagarcía durante os seus anos xuntos, era case un segredo a voces que de volver, farían parada na Coruña. Foi nesta urbe onde se deron en Galicia e onde enterrarán de facto e definitivamente a machada de guerra.