Lourdes Maldonado: «Cando digo 'boas tardes' sempre penso en alguén a quen quero»

Xornalista irunesa, filla e nai de Granada, Lourdes Maldonado conta con 30 anos de carreira, a maior parte desenvolvida en televisión. Durante 17 anos estivo nos informativos de Antena 3 Noticias e en Telemadrid dirixiu e presentou a primeira edición do Telenoticias durante catro anos. Probou o formato magacín en TVE con Falando claro. As dúas últimas tempadas dirixiu e presentou As tardes de RNE e a partir de setembro presentará, con Marc Sala, os telexornais de fin de semana na 1 de TVE. Próxima e natural, decántase polo xornalismo de proximidade e quere atopar un espazo no que relaxar a tensión informativa diaria. Di que está a vivir o verán dos seus soños.

 —Acórdase do día en que decidiu ser xornalista?

—Non, a verdade é que non. Engancheime ao xornalismo a través da radio, porque a escoitaba acotío, acompañábame moito e facía voar a miña imaxinación de nena. Cando tiven que pensar que ser de maior estiven entre xornalista ou profesora. Era unha nena moi curiosa, sempre preguntándome todo. A tele cruzouse no meu camiño, pero veintitantos anos despois a radio foi un descubrimento. No xornalismo audiovisual atopei o meu selo.

—Faladora foi sempre?

—Si, son moi expresiva e ao final eu mireime un pouco en xornalistas próximos, familiares... Acórdome que me gustaba Olga Viza, contar historias sinxelas e próximas. Intentei buscar o meu estilo para estar cómoda aínda que unha nunca remata de estalo... pero vai a marcha e a adrenalina.

—Entón, para vostede, non hai unha historia menor.

—Para nada. De feito, despois de Antena 3, iniciei un proxecto moi bonito en Telemadrid porque consistía en despolitizar e achegar a televisión ao cidadán. Foi precioso, porque coincidiu coa pandemia e con Filomena. Puidemos contar historias moi bonitas, de veciños, máis locais e marabillosas. Foi moi de servizo público, xa que ao final entendín que non é unha frase feita. Experimenteino tamén en RNE, ao abrir os micros coa Dana.

—Que tal o trato coa xente?

—A experiencia é un grao e a vergoña perdina hai moito tempo. Dásche conta de que non hai maior gabanza que un saúdo de alguén pola rúa con familiaridade. Pasáronme cousas moi graciosas, porque en canto che quitas a maquillaxe dixéronme: «Sóame a túa cara, es a da farmacia? Es a do súpers?». E digo non, pero encántame, porque entras na súa casa, cóntaslle as noticias. Na radio esa relación co oínte, sen velo, tamén é moi especial. No apagamento tocounos estar como oito horas ininterrompidas.

—Que ten a tele de mentira e de verdade?

—A radio é todo verdade porque ao final non hai trampa nin cartón. A tele ten máis artificio. Pero ao final intento ser eu mesma. A tele ten corpiños como a imaxe, a presenza, os xestos. Son unha persoa que xesticula moito, que utilizo todo o corpo para expresarme, entón agora teño que moderarme un pouco [risos]. Dicíame o outro día o meu xefe: «Oe, sabes que na tele non te vas a poder rir como te ris na radio que é ja ja ja ja [fai son de gargallada]».

—Como se compaxina traballar as fins de semana coa vida familiar?

—Agora mesmo volver ao fin de semana non me fai o roto que me fixo con dous bebés e vivindo entre Madrid e Granada. Agora píllate con nenos adolescentes que teñen moitos plans, amigos, estudos e ademais o meu marido —tamén xornalista— ten liberdade para librar.

—Ese orgullo da familia pola profesión sempre está.

—A miña familia é o meu apoio máis incondicional e máis fiel. Sempre os tiven á escoita ou detrás da tele. Cando me poño diante dun micro, sei quen está detrás, sei que están eles. Un dos trucos cando te ensinan a dicir o «boas tardes» para que soe natural, sempre é imaxinarse unha persoa e eu imaxínome sempre a alguén a quen quero cando miro o piloto vermello para que non quede tan frío.

—Sempre fixo directo.

—Si, sempre. Fai veintitantos anos cando se cometía un erro non pasaba nada, pero agora viralízaste. Na radio puxen un cartel que dicía: «Non somos cirurxiáns, non operamos a corazón aberto». Que é o peor que pode pasar? Son esixente, non me apetece facer o ridículo, pero ao final é inevitable e a naturalidade sempre triunfa. Odio equivocarme nada máis empezar, pero hai que reconducilo. Son cousas que enchen o anecdotario.

---

---

---