Champi Muros: «Se nos tres primeiros segundos do vídeo non hai un chiste non vai tirar»

Santiago Caamaño Martínez (Muros, 1993) achégase aos 600.000 seguidores nas redes sociais onde co seu personaxe, Champi Muros, consolidou un estilo de humor que xoga coa linguaxe e carga contra todo tipo de disfuncións sociais amplificadas no mundo dixital. Recentemente rexeitou unha oferta de máis de 20.000 euros para anunciar apostas e converteu a súa propia ludopatía, que lle levou a pensar no suicidio, nunha experiencia que agora conta nos colexios.

—Que dirían agora os seus profesores se visen que fixo da polisemia un estilo de humor?

—[Risos] Si, dáseme bastante ben. Eu era moi bo sobre todo en ortografía, despois en temas de lingua e tal sempre se me deu ben, pero sempre fun máis de ciencias e matemáticas. Non fun nin o mellor estudante nin o peor. Tiña altas capacidades, fun un curso adiantado, pero si que é verdade que utilicei moito o mínimo esforzo e fun tirando. Quitei todo no seu ano e ben, con notas máis ou menos aceptables, pero si que é verdade que se me daba ben estudar. O tema da polisemia, o dobre sentido e iso eu creo que todo vén tamén de aí, desde cando aprendías a linguaxe.

—É máis un camiño ao que lle levou a súa creatividade que algo pensado previamente non?

—Correcto, de feito eu cambio moitísimo de estilos de vídeos. Cando un funciona pois o queimo un pouquiño máis. Non sei o que vou facer para a semana que vén. Os vídeos fágoos día a día e hoxe sei que vou gravar seguramente dous vídeos e aínda non teño nin idea de que os vou a gravar. Improviso moito e é verdade que cando se me ocorre algún chiste cun dobre sentido con algo, pois intento facelo xa porque non son dos que apuntan as cousas, entón moitas veces esquéceme. Pero si que foi unha consecuencia, non foi a idea principal. Eu facía vídeos e vía o que me gustaba a xente. Hai vídeos que incluso a min non me gustan tanto como outros, pero sei que á xente lle vai a gustar, entón fago un pouco para min e un pouco para a xente tamén.

—Ve cousas do principio que co aprendido agora non faría?

—Totalmente. Unha das cousas que máis aprendín é o tema da inmediatez. O vídeo canto máis curto sexa, o chiste máis directo, máis funciona. Antes igual daba moitísimas voltas, facía vídeos dun minuto, minuto e medio, e eu noto que agora aínda que queira volver a ese estilo, ese estilo non funciona, porque o público o que quere é ver o vídeo e rirse. Volves subir o vídeo para a semana e vólvese a rir porque non se acorda de que o subiches. Iso pásame con moitísimos chistes, porque repito moitos chistes e ninguén me di que me repetín. A xente quere inmediatez, desconectar da súa realidade durante o tempo que está a ver TikTok ou Instagram, e ao día seguinte outro do mesmo.

—A canle tamén condiciona en certa medida o formato.

—Eu o que aprendín —ademais como autodidacta total, porque eu nunca falo con outros creadores do que funciona ou o que non— é que os tres primeiros segundos do vídeo teñen que ser ou cun chiste, ou impactantes. Se me vou a tirar [ao mar], teño que tirarme xa ao principio de todo para que a xente xa quede enganchada no vídeo. Como subas un vídeo no que os cinco primeiros segundos non din nada ese vídeo non vai tirar nin o 20% do que tiraría ao revés. Descubrín iso, descubrín que a xente quere todo máis rápido, máis instantáneo. A min o humor que máis me gusta igual é un humor moito máis intelixente. Quizais non o podo utilizar sempre, porque o público moitas veces non o valora como eu creo que debería valoralo. Despois fas unha reacción —perdón pola palabra— estúpida, e faise viral. Dáme rabia que se valore menos o que eu creo mellor, pero ao final eu non estou na cabeza da xente.

—Triunfa máis un trompazo que unha reflexión súpers sisuda.

—Efectivamente, que te magoes, que te molles. Ao final é o de tirarme á auga con roupa, que é como un dos meus acenos de identidade, que agora non o fago tanto. A min dábame igual. Non é que me molestase, pero tampouco gozaba. Era como, vale, tírome, sei que vai funcionar e punto. Pero si que é verdade que facía un vídeo dun minuto con sete chistes con dobre sentido que lle estaba dando á cabeza todo o día e tiña un 10% das reproducións que tiña o de tirarme á auga.

—Muros e saltar ao mar son parte do seu humor e da súa vida, non?

—Si, si. Xa o fago cada vez menos segundo vaia funcionando. As últimas tres veces que me tirei igual non funcionaron tanto como as outras veces e é o que digo eu: unha cousa que funciona vou queimando ata que deixe de funcionar. É como o «Que pasa gentuza». Recrimínanme que non o diga. Eu notaba que ultimamente cando o dicía tiña moitísimas menos reproducións. Non sei se o castigaba o propio Instagram pola palabra gentuza ou polo que fose e non o digo. De feito téñoo tatuado a pel. É a frase coa que empecei e seguramente a vou metendo de cando en vez e outras veces vou esquecendo, pero antes era en todos os vídeos. Pero é iso, aos rapaces que empezan agora eu dígolles: «Cando algo funciona, quéimao, porque vai deixar de funcionar nalgún momento». Eu empecei nun momento coas mozas de OnlyFans, con vacilalas, agora estou cos gymbrós. E cando deixe de funcionar, pois irei para outra cousa. Nese sentido non estou preocupado porque confío na miña creatividade.

—O «Que pasa gentuza» era algo dirixido a colegas e agora todo iso é unha comunidade enorme?

—Claro, claro, é que agora entre as dúas redes sociais hai máis de medio millón de persoas, que é unha barbaridade. Cada vez que o digo —e dígoo case a diario— ségueme dando vertixe, sabes? Pero si que é verdade que foi como algo moi coloquial, de primeiras, cando tiña eu 5.000 seguidores. A día de hoxe a xente aínda me para pola rúa e saúdame dicindo «Que pasa gentuza!». Iso quedou para a historia de Champi Muros, pero agora estou a facer outro estilo, fago vídeos máis de reaccións, pero non é que o teña nin esquecido. Está aí latente e aparecerá cando volva cambiar o formato.

—Canta gentuza hai nas redes que supón un perigo?

—Moito, moito perigo, porque aí cada vez entramos máis mozos. Entran máis nenos e hai xente que se dedica case a recrutar. Ao final o dos gymbrós agora estamos coa broma este e tal, pero nace de algo que eu vexo moi grave, que é o tema de Lladós. O que te ensina é a vender cursos para que ti vendas cursos á túa xente para valorarte a ti mesmo, como marca persoal.

—Fume sobre fume.

—Lladós empezou a alugar as cousas e ao final conseguiu enganar a tanta xente que agora si que o tío está autenticamente forrado. Pero é unha leria piramidal practicamente. Non ten ningún fondo máis que frases de motivación O único que quitan o limpo aí é o de facer deporte, que si que é verdade que se ve que os tíos fan deporte. Á parte, que o máis perigoso que vexo é que eles están sempre co deron na boca. Unha persoa que ten moito diñeiro, non ten que estar seguido dicindo o que ten. Eu coñezo xente con moito diñeiro e non están todo o día: «Mira a miña Lambo, non sei que... Rodéate do círculo que ten diñeiro». Ao final eu creo que son vidas baleiras realmente. Eu agora cando chego a Muros, chego ao meu pobo, ou cando estou aquí con Rodri [o seu amigo e xestor] é cando digo: «Foder, son rico». Refírome a ter o meu círculo de xente valórame, respéctame, admírame. Vou comer cos meus colegas de sempre e sigo sendo o mesmo. Xa ves que nas miñas redes sociais eu non me rodeo de ninguén que teña máis seguidores que eu practicamente, salvo que sexa unha casualidade, que me cadre unha persoa que me caia ben. Tampouco os evito, pero eu non quedo en Madrid nun piso de cinco influencers para gravar vídeos entre nós, para gañar seguidores, porque para min iso é outra mentira. A xente mide por seguidores e eu o que quero é nutrirme de xente que me achegue a nivel persoal, non só a nivel económico.

—Iso do «Lambo» e o Rolex é unha vida baleira sen nada detrás?

—Non hai nada, non hai fondo. Non falan da súa familia, que eu creo que é o máis bonito que ten unha persoa, non? Ao final estamos a xerar que o obxectivo de moita xente —sobre todo moitos nenos que idolatran este tipo de contidos— se un obxectivo sen ningún tipo de fondo. Tes un Lambo e que? Vivo en Miami, vale, e que? Pero que feixes no teu día a día máis que criticar a xente? Eu estoulle dando un toque de humor, pero é case didáctico. Vacílolles, pero practicamente vacílanse a eles. Quero dicir: eu simplemente doulle un toque a cada frase, pero non forzo a máquina. Digo: «Mira, isto é o que hai mozos». E que eses nenos vexan que iso que idolatran, a xente está a rirse diso. É simplemente polo e xa cae por propio peso.

—Haberá quen non o vexa, pero a quen ten un mínimo de capacidade de reflexión xa lle canta, non?

—Claro, porque ao final é iso: rodéanse de círculos que teñen Rolex, como o outro día un rapaz. Vale, rodéaste dun círculo que ten Rolex e tal. Seguramente o único que están é falando do material todo o intre. E ao final o rapaz con 30 anos que consegue?. De feito, hai un rapeiro que se chama Duki, que é moi famoso, que un día estaba a dar unha rolda de prensa e púxose a chorar porque el dicía que xa conseguise todo o que se propuxo na vida e que agora non tiña nada polo que loitar. Xa conseguiu todo o diñeiro que quería e dicía: «Agora para que vivo». Eu creo que os rapaces ao final chegan a ese punto, non? E o peor de todo é que seguramente o 95% ou o 99% están a mentir. Non teñen iso realmente, aínda amais. Entón é un dobre baleiro, porque realmente estás a finxir algo que non tes

—Pensou en abrirse camiño por outras vías no mundo do humor?.

—Claro, claro, pero é difícil. O tema é que eu son moi novo. Eu realmente agora no meu formato, Champi Muros, en castelán, en Instagram vai facer en xuño dous anos. Levo moi pouquiño. Eu digo que vivo unha serie de Netflix e cada día é un capítulo. A miña idea, o meu soño de sempre é ser actor. Que, en parte, estou a ser actor ao meu xeito porque teño o meu personaxe e tal, pero se me gustaría o mundo do cine, o teatro, iso gustaríame moito. E o tema da televisión... estiven no seu momento tamén en Land Rober, pero ao tema do directo téñolle un pánico escénico que desenvolvín aí con 18-19 anos. Eu facía monólogos e quedeime en branco un día e quedoume ese trauma e tal. Estou a traballalo coa miña psicóloga e tal, pero cústame. E xa agora con Rodri fixemos cousas pequeniñas, porque el sabe o que me pasa. E bo, xa subín ao escenario un par de veces, aínda que fóra para facer cousas pequeniñas e bo, si que é verdade que me custa moito chegar a, pero unha vez que estou arriba, pois xa me estou máis cómodo e estamos a traballar iso. Eu creo que nun futuro si que me gustaría ter un show en directo ou o que sexa, pero tamén, sobre todo, gustaríame acabar na industria do cine. Si que me namoraría, porque é un mundo que admiro. Obviamente, se me dan a oportunidade, traballaríao moito, porque sei que hai moito traballo detrás. Non é porse diante e contar un chiste. Detrás dunha cámara, hai moitas cousas. E si que é verdade que temos un par de proxectos aí moi verdes, pero que xa contaron connosco, que a ver se saen adiante. E desexando ver como segue a miña vida, porque xa che digo, cada día é un capítulo.

—E non me apures, déixame gozar o que teño, non?

—Si, non, a ver, todo o mundo pensa o mesmo pero eu é que trato moito a cabeza. Vou á psicóloga cada dúas ou tres semanas. É o que me axuda a estar como estou e a levar todos os cambios que eu levo na miña vida. A levalos ben entre comiñas, bo, dentro do que se poida levar. Como fago vídeos todos os días, pois a xente pensa que levo aí toda a vida. Eu tiven outras cositas máis pequeniñas, pero o máximo que tiven foi 10.000 seguidores con Dúo Minúsculo. Entón agora, ter 560.000 creo que teño en redes sociais, ou máis xa, é unha auténtica burrada. E pola rúa, que a xente te coñeza de todos os lados, que vaias ao centro comercial, que vaias co teu fillo por aí e párente para pedirche fotos fáiseme raro. Pero estou a gozalo máis do que o estou sufrindo.

—Tamén é unha responsabilidade crecente e que a exerce como cando o de Dabiz Muñoz e as hamburguesas?

—Non, eu aí o de Dabiz Muñoz, máis que polo feito da hamburguesa en si, foi polo tema do que predicas e o que fas. Si que é verdade que agora, aínda que non o queira, teño unha responsabilidade sobre a xente, sobre os meus seguidores. E iso non o buscas ter ti, pero telo que asumir. Sería un exemplo coma se eu agora fago un anuncio de casa de apostas. Despois de todo o que eu estou a vender, todo o que estou a traballar de todo isto, digo o importante que é non facer isto, e de súpeto eu mañá fago un de casa de apostas, aínda que me paguen 10 millóns de euros. Perdín os meus valores, a miña esencia, a miña persoa, e perdín todo. E a miña vida vale máis de 10 millóns de euros. Porque todo o mundo di: Queres 10 millóns de euros? Si. Pero se te morres mañá, quérelos igual? Non. Entón, pois é o mesmo. O que fixo David Muñoz eu creo que é un pouco xogar coa hipocrisía que hai hoxe en día nas redes sociais. Diante da entrevista de quenda nO Formigueiro, digo que o importante que é a comida sa, pero páganme uns millóns en Burger King e fágoo. Entón é un pouco incoherente. Eu o que critiquei foi esa incoherencia. A ver, que vou falar eu de hamburguesas se non parei de anunciar hamburguesas? Pero é que eu... mira o meu físico. Si que é verdade que a min gustaríame coidarme máis, pero eu non predico coa vida sa. Entón eu vou un pouco coherente co meu contido. O día que diga que vou ser vegano, fágome vegano, non vou anunciar hamburguesas porque sería incoherente.

—Pero ás veces hai que cabalgar certas contradicións

—Ao final hai unha frase que dixo un político que se fixo moito humor sobre ela, pero que realmente ten parte de verdade. «Non me contradixen, cambiei de opinión, sabes? Eu non penso igual como cando tiña 20 anos. Igual dentro de dez anos actúo doutro modo de todo o que actúo agora, é dicir... E a hemeroteca sempre sae, pero realmente igual non é que eu me estea contradicindo, senón que realmente agora opino e no seu momento pensaba tamén o contrario. É como o tema do diñeiro, a min non me pode o diñeiro. E eu son unha persoa que o diñeiro me gusta para cubrir necesidades. Oxalá que o día de mañá teña a miña casiña paga e tampouco é como, guau, pasta, imos! Eliximos moito, sobre todo agora que podemos permitirnos elixir. Ao principio pois non me quedaba outra. Eu empecei a cobrar das redes facendo batallas de TikTok e deime conta de que era unha traga cadelas. Dixen: «A xente está a me dar ao meu diñeiro do seu peto para verme a min reaccionar». Dábanme agasallos ata que houbo un momento que dixen: «Hostia, tío, a ver se son eu o que traga cadelas agora». E efectivamente vin que había problemas porque había xente que me daba pasta o día 1 ata o día 5 e dicíame «Ata o mes seguinte non che podo dar máis». Estaba a gañar aí 3 ou 4 mil euros ao mes, que era o que gañaba collín e díxenlle a Rodri: «Vou cortar de aquí tío, imos volver a empezar. E estiven os 6 meses seguintes gañando 600 euros, 700, con cousas pequeniñas, pero eu moralmente sentíame máis cómodo. O que vexa que non vai cos meus valores non o vou a fomentar nin a publicitar por moito diñeiro que me dean.

—Como inflúe nisto a súa adicción ao xogo que lle levou incluso a preguntarse que facía aquí?

—Si, si, si. Sempre o digo. É unha frase dura, pero é totalmente real. Eu cheguei a pensar que quitarme de medio igual era o mellor. Solucionaba xa todo. Sobre todo cando foi o tema das recaídas. Eu empecei a xogar con 14 anos e ata os 22 estiven a xogar sen parar. Aos 22 pedín axuda. Empecei con rehabilitación nun centro dunha asociación que se dedicaba a axudar á xente con problemas como o xogo. Na primeira recaída é cando empezo a fuxir. E tiven como catro seguidas, moi seguidas. Á cuarta recaída é como, Buah, non son capaz! Acollóaste, porque realmente eu acórdome dun día que me dicía a min mesmo chorando: «Non vaias, por favor, pensa ti, non vaias xogar. Como o anxo e o demo das películas.

—Ían os pés sós.

—Ían os pés sós. E claro, cheguei ao psicólogo, ao psicólogo, que non era a de agora, e díxenlle: «Eu non son ludópata, eu estou tolo. Volvinme tolo». Falei comigo mesmo e non me fixen caso, perdíaseme a cabeza. Entón é como, buah! E isto vai ser para sempre. Pensas: a miña vida vai ser así. Entón houbo unha frase do psicólogo que me fixo cambiar. «Agora si que queres, sabes, agora a túa mirada quere, antes non querías. Antes estabas aquí por tapar un pouco a débeda que tiñas. Contábasme que querías, pero en realidade non querías. Querías que a túa familia te axudase e a tomar por saco». Desde aí tiven unha recaída, que foi como tres anos despois, que fixo agora catro anos e foi a recaída máis positiva da miña vida, porque foi unha hostia tan grande...

—Xa non contaba con ela?

—Claro, xa ía abatido. Aí foi cando me dei conta de que isto é para sempre, así que non vaias de sobradito, non vaias de fenómeno e ten cautela. E desde aquela —toca madeira— neste sentido creo que estou mellor que nunca.

—As casas de apostas crean un ecosistema que favorece estes problemas?

—As apostas deportivas son unha forma como de normalizar a apostas. Eu, de feito, tiña unhas letras dun medio rap que fixen, que era, «non pode ser tan malo se lle anuncian xogadores». E iso é o que pensa un neno. Os seus pais dinlle que iso é malísimo que lle pode foder a vida. E un neno de 12 anos di: «Como vai ser malo se lle anuncia Ronaldo? O das apostas deportivas multiplicou de forma exponencial o perigo, porque podes xogar as 24 horas. Eu durmía coas apostas feitas. E levantábame despois de dúas hora para ver como ía a NBA, por exemplo. Entón, o que fai iso é que incluso os pais que non estean moi concienciados co tema ven o seu fillo de 12 anos apostar que gaña o Madrid e o Barça e veno como unha especie de quiniela. Antes deixábaslle ao neno facer a quiniela e non o ves tan grave. E é un tema moi perigoso porque é o que une a aposta coa mocidade.

—É máis grave porque só fai falta un computador para xogar as 24 horas?

—Xa nin un computador, porque antes era un computador, pero eu xa o vía co teléfono. O perfil do ludópata cambiou. Do señor co cigarro e o cubalibre á man dos 90, nos comecartos, metendo de billete en billete —pequenos, porque antes non collía nin billetes granes— agora o ludópata é un rapaz de 20 anos no seu cuarto co móbil. Cambiou moito e iso é moi perigoso.

—Como decidiu levar o seu exemplo aos colexios?

—Claro, vai soar moi a frase de película, pero creo que llo debo á vida, sabes? É como que algo.... Eu non é que crea moitas cousas de destino e tal, pero si que é verdade que noto que estiven tan mal e agora véxome tan ben que é como que me deron algo e eu agora intento axudar á xente. De forma testemuñal, claro, porque eu non son un profesional disto. Eu conto o meu testemuño e á xente que me pide axuda, dígolle que recorra a un profesional, porque me din: «Pódesme axudar con isto?» Non che podo axudar, eu pódoche dar o meu testemuño que está aí. E iso aprendino cando tiven a última recaída porque eu me cría que era o Robin Hood moderno, o que axudaba a toda a pena e fodía as casas de apostas e non: ao final cada un ten un lugar para ocupar a sociedade. Eu teño unha parte agora importante polo tamaño do altofalante que teño. Pois aproveito a miña voz para contar o meu caso e que o meu caso axude á xente que me segue, sen ir máis aló de como tes que facer unha terapia. Eu cheguei aquí cos meus valores e non me vai a cambiar un millón de seguidores. Se as casas de apostas paréceme que son unha ruína para moita xente, pois cando teña seis millóns de seguidores —oxalá un día téñaos— van ser unha ruína para moita xente igual. E é moi difícil enfrontarse a xente tan poderosa porque son lobbys que teñen miles de millóns de euros que manexan a diario. Entón, é como para eles dirán: «Onde vas?» Pero logo moléstanse. Eu xa recibín ameazas deste sector —non vou dicir se é de arriba ou de abaixo—, con chamadas ocultas ameazando á miña familia, ao meu irmán. E, foder, son moitos poderes. A min o día que me ameacen de verdade, pois igual si que me acolloan, non te vou a mentir.

—Tampouco expuxo a ninguén persoalmente, senón o fenómeno.

—Non, non, ademais eu doulle a Loterías e Apostas do Estado tamén. Doulle ao xogo público, doulle á ONCE e doulle a todos. O xogo privado é máis agresivo, pero no xogo público os sorteos fanos nenos. Doulle á ONCE porque os rascas son tan perigoso como unha aposta. Si ten fins sociais, obviamente, pero o fin non xustifica os medios. Estás a axudar a xente con discapacidade pero probablemente estás a foder a outro. Eu en rehabilitación estiven con tres vendedores da ONCE enganchados a ráscalos. Polo que lin e escoitei a xente que me escribe, é algo bastante habitual polo territorio nacional.

—Como é o panorama da creatividade audiovisual en Galicia?

—Eu vexo talento, vexo moito talento. Son dos que mira xente con poucos seguidores cando a maioría, incluso o público, guíase polo número de seguidores. Que pasa? O erro que vexo nos rapaces é que queren chegar aos números mañá. Eu tiven a sorte de que fun subindo bastante rápido. E sempre digo a palabra sorte porque talento hai que ter pero sorte tamén. A única clave do meu éxito agora mesmo ao 100% é a constancia. Subo catro vídeos ao día e, obviamente, hai uns mellores que outros porque se son todos fosen bo tería 18 millóns de seguidores. Pero refírome a que a xente quere empezar e ter 100.000 seguidores. Se o teu crees no teu talento, chegas e eu vexo talento, vexo xente que é moi innovadora, xente que ten estilos novos. Ningúns pecan en copiar a idea doutro. Eu se teño 800 e pico publicacións creo que ideas copiei dúas e sentíndome como o cu. Ademais, nas que copiei puxen de quen era a idea orixinal del porque a min gústame moito iso de roubar un contido e de súpeto que apareza e é meu entón síntome mal pero se que é verdade que hai contas que funcionan exclusivamente así contas con millóns de seguidores que viven de roubar contido. Eu vexo talento en Galicia, vexo rapaces que van crecendo en galego. Moita xente que fai contido en galego e faio ben. Eu non o fago polo feito de que eu falo castelán e galego indiferentemente na miña vida. Probei en galego e probei en castelán e vaime mellor en castelán. Critícalas pola lingua sempre van estar aí. Cando o facía en galego criticábanme por que falo en galego faino en español que é a túa lingua. Agora fágoo en castelán e dinme tes que facelo en galego. Critícalas son o mesmo dun lado que do outro. A lingua é para comunicarse e en castelán dáseme mellor e funciona máis, chega a máis xente. Pero hai contido en galego que eu o consumo e paréceme bo.

—A clave está en gozar o camiño, en crecer a partir do que son chistes cos colegas?

—Non pensar en que a obrigación que teño é facer isto. É unha mínima parte de xente á que ao final lle sae. Aos que empezan dígolle non o fagas coa idea de vivir disto porque o máis probable é que non vaias vivir disto. É case imposible. Eu son un afortunado pero afortunadísimo. De feito agora vivo en Noia e cando vou a Muros dígome: Canta xente coñezo que vive das redes sociais? pois só eu Pero é como canta xente coñezo que viva do fútbol? Pois o meu veciño o de Esteiro que está a xogar no Dépor e xa está. Ao final é o mesmo, ti non podes pór a xogar nun equipo de alevíns ao teu fillo para que chegue a xogar no Madrid, porque á parte de que o vas a frustrar non o vai a gozar el tampouco. Eu estou a vivir disto grazas a deus pero é case imposible vivir disto. Á parte sempre digo a palabra sorte. Constancia si, talento tamén, pero a sorte é unha parte importante porque hai xente con máis talento que eu que leva toda a vida nisto e non lle sae. E hai xente con menos talento que eu que si. Pero non vou dicirlle a rapaces: «Porvos a facer vídeos que disto vívese de marabilla. Eu cando empezaba pensaba: «A ver se algún día vai ben e vivo do conto». Pois nunca traballei tanto na miña vida a cabeza traballa por trinta. O ano pasado fixen 45.000 quilómetros en coche de aquí cara alá. Pódesllo preguntar a Rodri [o xestor] que veu comigo e que me sufriu. Está a saír unha calva na parte de atrás da cabeza á que lle chamamos Champi Muros. Quero dicir que non todo é tan doado como parece. Obviamente, se me dás a elixir entre os traballos que tiven elixo leste. Tampouco hai que ser hipócrita. Estou contento, estou cómodo, gózoo, pero non todo é tan doado como parece e sobre todo que unha persoa que empeza a facer isto que o faga por hobby como o fixen eu e soou a frauta.

Hai que buscar bos aliados para poder negociar?

—Chega un momento no que xa necesitas unha infraestrutura para darlle forma de traballo e gañar diñeiro. Ao principio dicíalle á miña nai: «Mándanme dúas camisetas gratis». E a miña nai: «Bo, bo...» E eu: «Mamá, pero gratis, non me cobran as camisetas». Despois houbo un momento no que lle dixen a Rodri que me botase unha man, porque eu non teño nin idea disto. E acórdome que xa cando mandaron xa como 40 camisetas faloume unha marca. Mandeillo a Rodri e dille Rodri. «Champi non come camisetas». E esa frase quedoume marcada. Agora el é o 100% desa parte. Bo, 100% non porque ao final nos levamos como trinta veces ao día porque non quere facer nada sen min nin eu quero facer nada sen el. Os dous fixemos eu creo que un tándem perfecto. El é novo nisto, eu son novo nisto e estamos a descubrir un mundo. Un mundo que xa está máis que inventado e estámolo reinventando ao noso xeito. Dámoslle os números a xente que está en axencias e todo. Ás veces dicímoslles o que cobramos o que estamos a facturar porque xa hai confianza e tal e non llo cren. «Que dis? é imposible. Eu estou nunha axencia e cobranza a metade pensando que estou a me comer o mundo». E iso faiche sentirte orgulloso tamén do que estamos a facer. Todos me dicían o mesmo: «Non, non. É que as marcas de verdade só traballan cos axentes. A min estábanme chamando marcas de todos lados. Chamáronnos marcas grandes galegas e despois saen ou non saen, pero xa saben que estás aí. Ao final non é unha axencia, é facer ben o traballo. Nós traballamos con moita humanidade. Se temos que axudar a descargar o camión axudámolo. Xestos que a nós parécennos normais, pois a xente flipa.

---

---

---