Stuart Sumida, paleontólogo:«Pensei que cos computadores a miña colaboración xa non era necesaria»

Stuart Sumida é un prestixioso paleontólogo da Universidade de San Bernardino (California) e consultor para ningúns dos estudos máis importantes de animación como Walt Disney e Dreamworks. É autor de tres libros e traballou en máis de 60 películas, entre elas O rei León, Kung Fu Panda e Ratatouille. Este venres 7 de xullo participará no congreso Mundos Dixitais que se celebra na Coruña.

—Como foi a súa transición paleontólogo a converterse en consultor para estudos de animación?

—Como paleontólogo e profesor universitario, o meu traballo consiste en estudar fósiis e deducir como eran os animais na vida real. Isto ten unha gran similitude coa animación, onde non se ten ao animal real. A miña paixón polos animais impúlsame a colaborar cos artistas e gozar desta experiencia conxunta axudándolles a construír eses personaxes e entender o seu movemento.

—De que xeito logra equilibrar a precisión científica coas necesidades narrativas e creativas?

—Non é unha tarefa doado, pero é o que fai que o meu traballo sexa emocionante e nunca aburrido. É importante para conseguir ese equilibrio comprender as limitacións artísticas e atopar solucións que cumpran con ambos os aspectos. Isto resúltame útil para enriquecer o meu labor docente utilizando como exemplo nas miñas clases de anatomía animal as características dunha criatura ou personaxe animado dunha película.

—Como evolucionou a colaboración entre a paleontoloxía e a animación?

—Ao longo dos anos, presenciei numerosos cambios no meu traballo como asesor en estudos de animación. O meu primeiro proxecto foi A Bela e a Besta en 1989, onde traballamos con animación debuxada a man e enfocámonos na forma do corpo. Coa chegada dos computadores, participei na primeira película totalmente computarizada chamada Cats and Dogs. Pensei que o meu traballo podería non ser necesario, pero equivoqueime. Os meus coñecementos sobre a estrutura dos esqueletos fixeron que o meu labor fose máis demanda.

—Que aspectos clave da anatomía animal considera fundamentais transmitir aos animadores?

—Un dos desafíos que enfronto é trasladarlles a importancia de comprender que non todos os músculos e ósos teñen a mesma forma en todos os corpos. Pásase por alto a consideración de elementos superficiais como a graxa, a pel e o pelo, o que pode resultar nunha colocación incorrecta do esqueleto e afectar o movemento e a aparencia do personaxe. Por iso, é fundamental que os animadores teñan en conta estes aspectos para lograr personaxes máis realistas.

—Que descubrimentos recentes no seu campo considera máis relevantes para a animación?

—Un dos avances máis emocionantes é o coñecemento gradual sobre como voan os animais. Ademais, descubrimos que moitos dinosauros tiñan plumas, un feito que coñecemos desde o ano 2000. Con todo, non foi ata a última entrega da franquía Jurassic que se representou esta característica. Isto permite crear animacións moito máis realistas e convincentes.

—Cal foi a súa colaboración máis memorable cun estudo de animación?

—Gocei todas as miñas colaboracións, pero se tivese que elixir unha sería O Rei León. Foi a primeira vez que unha película na que traballei gañou un Premio da Academia, aínda que non foi só o meu premio, senón o de todos os involucrados. Con todo, o máis gratificante é cando vexo unha película na que traballei e aos meus fillos gústalles. Esa é a mellor recompensa.

—Cales son os seus proxectos?

—Quero seguir investigando e colaborando en labores que combinen estas dúas áreas que tanto me emocionan. Non podo falar sobre os proxectos que actualmente están en proceso pero un dos últimos nos que participei é unha serie de televisión chamada Jane, na cal unha nena de nove anos se esfuerza por salvar aos animais en perigo de extinción.

---

---

---