Así foi o meu ano nun piso de estudante en Santiago: «Estabamos sentados escoitando as obras do de ao lado e caeunos un anaco de parede»
VIVIR SANTIAGO
A dous días de deixar o piso que compartía con tres compañeiros na céntrica rúa Carreira do Conde, un universitario de Dereito comparte a súa experiencia durante o último curso
26 jun 2024 . Actualizado á 15:30 h.Nesta semana, moitos dos universitarios que durante este curso habitaron os pisos de estudante de Santiago recollen definitivamente as súas cousas, unha mudanza que serve para facer balance e, en ocasións, para denunciar publicamente a situación na que se atopan uns aloxamentos que, segundo insisten, distan moito en ocasións de parecer un fogar. «A a nosa era unha casa de milagre», remarca o coruñés Antón Gómez, estudante de Dereito, relatando o vivido nun piso que compartiu a maior parte do tempo con tres compañeiros máis.
O piso, de 120 metros cadrados, localízase na céntrica rúa compostelá Carreira do Conde. O prezo do alugueiro é de 950 euros ao mes, con tarifas variables segundo o cuarto. Pola súa, de espazo máis reducido —«toco cos brazos a parede e coas miñas 1,80 de altura non caibo na cama»—, este mozo paga 200 euros, sendo a máis cara de 275.
.jpg)
Antón relata que, nada máis instalarse no piso en setembro con outros dous compañeiros, xa tiveron a primeira sorpresa. «O piso collémolo suciísimo. Había un fungo bastante grande detrás da lavadora. Ao final acabamos contratando a un servizo de limpeza para polo, xa de inicio, todo ben», prosegue, explicando que, no seu caso, o principal problema non foron as humidades, o gran cabalo de batalla de moitos universitarios en Compostela. «Había nun dos cuartos, o máis grande e de prezo máis elevado, onde ata se chegaron a levantar algunhas táboas, pero, no resto da casa, composta por cociña, salón, cuarto de baño e as outras tres cuartos, ese non foi o noso gran hándicap», continúa. «Iso si, un dos calefactores perdía auga e o do salón, nin funcionaba», prosegue.
«Avanzados os meses, empezaron unhas obras no edificio de ao lado. Un día acórdome que estabamos tres compañeiros sentados no salón escoitándoas cando, de súpeto, caeunos un anaco da parede. Avisamos rapidamente ao caseiro, que o que fixo foi ir falar con eses albaneis, para que nos botasen unha masilla ou pintura. Desde o principio o que notamos é que todo se arranxaba de forma moi chafalleira», remarca, dando máis exemplos. «Un día ocorréuselle que ía arranxar a mesa do salón. Serró as cadeiras tamén, pero tanto, que ao final, sentados, non lle chegabamos á mesa. Era todo ridículo», evoca con asombro.
«Chegou un momento no que a neveira deixou de funcionar e empezou a botar un líquido. A solución que nos deu de inicio o caseiro é que non a podiamos encher, e así minorariamos o problema. Pero é que estabamos catro convivindo, como non ía estar farta!», continúa, relatando que, pasado un tempo, un día entrou o dono do piso no aloxamento e anunciou que ía arranxar a cociña. «Trouxo unha neveira nova, pero, mentres duraban as obras, deixóunola no medio do recibidor, situado xunto ao salón, e así quedou mínimo dúas semanas», evoca, aínda sorprendido polas veces que o dono do piso se presentaba no domicilio, unha queixa que moitos estudantes adoitan compartir e facer pública nas redes sociais. «Creo que, en principio, podía vir dúas veces ao mes, pero ao final aparecía no piso case todos os días, cando lle apetecía», sinala, insistindo no que entenden como «falta de profesionalidade» por parte do dono do piso.
«Os arranxos que facía eran surrealistas. Non é digno», insiste, rescatando máis danos, como cando «ao pechar a porta do salón, caeunos un cristal», profunda o mozo, de 19 anos.
«Algo que nos daba rabia era que todo parecía culpa nosa, como cando meteu a un cuarto compañeiro que estivo pouco tempo e foise sen pagar. Houbo que cambiar a fechadura», remarca, lamentando todo o vivido este ano.
«Agora voume. Tiven sorte e, para o ano que vén, xa teño apalabrado outro piso. Así non podía seguir», incide.