A polémica madrileña polos pisos de 18m² tamén habita en Santiago: «Non me quedaba outro sitio onde vivir»
VIVIR SANTIAGO
Os profesionais do sector inmobiliario explican o «modus operandi» dalgúns propietarios: reacondicionar rochos para ofrecelos como (mini) vivendas
05 feb 2024 . Actualizado á 21:30 h.Unha cifra de tres díxitos é o que pode chegar a custar ao mes o alugueiro dun rocho de menos de vinte metros cadrados en Santiago. En realidade, aínda que sexa unha planta no subsolo, nos portais inmobiliarios anúnciase como un piso. A función que lle outorgan os seus propietarios non é a de almacenar as cousas que non se queren ter na casa, senón a dunha casa como tal. Seguindo a tendencia que se estila na capital galega, a súa renda non é asumible para todos os petos. E, aínda que resulte desesperado, os inquilinos —xa sexan estudantes ou veciños do barrio— llos rifan: como é a vida nun piso cuxo tamaño podería ser o estándar dun cuarto para nenos?
A polémica rexorde a raíz dunha serie de vídeos publicados por un coñecido influencer coñecido en TikTok como @davidporloscodos. Este mozo canario residente en Madrid fíxose viral por ensinarlle ás súas amigas a súa vivenda de 17 metros cadrados. Tápalles os ollos e, cando os abre, grava a súa cara de asombro. «Parece unha casa de xoguete», di unha delas nun dos vídeos con máis reproducións. Ten a cama xusto amais do baño e, se estende o brazo, chega á cociña. Para durmir, ten que subir unhas escaleiras.
Aínda que Madrid quede a máis de 600 quilómetros e os alugueiros cheguen a niveis económicos prohibitivos, os patróns que existen na capital estatal tamén se extrapolan á capital galega. Aínda que non son maioría, en Santiago existen pisos de quince, dezaseis, dezaoito, dezanove e vinte metros cadrados nos que, ás veces, viven ata dúas persoas. Non é algo que toque unicamente aos mozos que non atopan un cuarto nun piso compartido, senón tamén a composteláns que, ante a oferta nula de inmobles, vense obrigados a quedarse co que hai.
No demandado barrio de San Pedro, xusto onde conflúe con Fontiñas, unha usuaria das aplicacións para buscar casa anuncia un piso. «É pequeno, recomendado para unha soa persoa», alerta na descrición. A dona prefire manterse no anonimato, pero explica a este xornal que, desde que o arrenda —algo que fai desde tempo atrás—, nunca transcorreron máis de dous meses sen que atopase inquilino. Son 17 metros cadrados e pide por el catrocentos cincuenta euros ao mes.
É a planta menos un e para acceder, no canto de subir as escaleiras, hai que baixalas. Aínda que a súa función orixinal era a de rocho, adaptárono para poder alugalo e sacar unha nómina extras. Dentro ten unha fiestra —case no teito— desde a que se ven as rodas dos coches aparcados na rúa. Aí todo está a man: a cama, o baño e a cociña sepáranse entre si por pouco máis de tres pasos. Conta a propietaria que a última inquilina estivo case un ano vivindo aí. O anterior a ela, uns seis meses. Decidiu marcharse porque a vivenda da súa parella, coa que empezara tempo atrás, era máis grande. No entanto, explica que nese rocho de dezasete metros cadrados tamén viviron dúas persoas xuntas.
María —nome ficticio— estivo durante case un ano vivindo nun piso pola zona de Belvís que non chegaba aos vinte metros cadrados. Mudouse a Santiago de súpeto, por motivos laborais. Non coñecía a ninguén que tivese un cuarto libre e necesitaba atopar canto antes un sitio para durmir. Entón, a raíz dun anuncio colgado en Idealista, chegou a esa dirección. A forma do apartamento era a típica dun estudo de concepto aberto, pero o tamaño era máis reducido que o dos outros que vira.
«Era iso ou nada. Non me quedaba outra opción para vivir», explica o mozo de vinte e catro anos. Estaba reformado, iso si, pero nada máis levantarse da cama estaba xa na cociña. Era un «minipiso», ou así é como o chamaba cariñosamente co seu grupo de amigos, aínda que, pensándoo mellor, pouco tiña de bonito. Pagaba case catrocentos euros e, en canto atopou unha opción mellor —co baño, a cociña e o cuarto separados por paredes—, mudouse.
Desde as inmobiliarias explican que os pisos de menos de vinte metros cadrados son unha rara avis, pero que os hai. Normalmente pertencen a particulares e páganse en negro, xa que as condicións de habitabilidade requiridas en Galicia non permiten ofrecer este tipo de inmobles. Desde Julio Gerpe, a inmobiliaria máis grande de Santiago, explican que entre os pisos que teñen alugados e os que ofrecen neste momento para alugar, non hai ningún que baixe dos trinta metros cadrados.
Corrobórano outras inmobiliarias consultadas por este xornal, que aseguran non arrendar nada por baixo deste tamaño. «Nós vimos pisos moi pequenos, pero non os podemos coller», explica o profesional encargado dos alugueiros nunha delas. Entre os pisos máis pequenos que viu nos seus anos a cargo do negocio, lembra un ático que non excedía os dez metros cadrados. Era un rocho que habilitaran cunha pequena cociña, un cuarto de baño e unha cama de noventa centímetros.
Outra profesional do sector inmobiliario explica que o piso máis pequeno que alugaron xamais ten vinte e oito metros cadrados. De feito, nestes momentos está ocupado. Iso si, está completamente reformado e toda a fachada exterior son unhas galerías. «Os pisos deberían de ter un mínimo de metros cadrados, pero nas casas antigas hai veces nas que non se cumpre», explica. Hai moitas partes de Santiago, como a zona monumental e os arredores, nas que os edificios teñen anos e anos de antigüidade.
Todas as fontes consultadas coinciden en que gran parte das vivendas que baixan dos vinte metros cadrados son faiados reformados. Dan fe dunha tendencia: os propietarios pon un cuarto de baño, unha cama e unha cociña no mesmo cuarto e alúgano. «É moi raro atopar pisos normais tan pequenos. Adoitan ser rochos, xa sexan en áticos ou no subsolo, que o dono ha reacondicionado para sacar unha renda a maiores. Adóitanos alugar pola súa conta, as inmobiliarias non podemos coller iso», sentenza.
Unha polémica similar viralizouse nas redes sociais fai un par de meses. Un usuario expuña no seu perfil de X —rede coñecida anteriormente como Twitter— un anuncio de Idealista no que un propietario ofrecía en alugueiro un soto nunha planta menos tres do barrio de Fontiñas. «Na información do anuncio se aclabara que se trataba 'dun piso en planta sótano menos 3, totalmente interior. Distribuido en 2 habitaciones, 1 baño completo, salón y cocina totalmente equipada. Se alquila sin muebles...'», explicaba o mozo que atopou o anuncio a La Voz por aquel entón.
O problema dos alugueiros en Santiago é algo que vén de longo. Que non hai oferta, que a existente é demasiado cara para algúns petos ou que para alugar hai que pasar por unha infinidade de filtros que establece o propietario son ningunhas das queixas máis frecuentes por parte dos veciños composteláns. Fálase dos pisos reconvertidos en vivendas turísticas ou dos estudantes que, polos altos prezos, establécense na área metropolitana para pagar unha renda máis alcanzable. Co mercado inmobiliario cada vez máis complicado, xorden novas formas de vivenda que desatan o debate social.
Se queres compartir a túa experiencia en ningún dos pisos nos que viviches podes enviárnola ao correo electrónico vivirsantiago@lavozdegalicia.es