Hai títulos ou slogans que son todo un acerto. Se eu fose o alcalde de Boqueixón daría unha medalla ao cidadán que inventou o dUn “ mes e pico”, frase popular que neste caso refírese a unha serie de actividades culturais organizadas ao redor do Pico Sacro. A outra boa idea foi organizar unha mañá como a de hai dous días con intervencións curtas sobre aspectos moi diversos desa montaña considerada sagrada e onde uns bravos touros se amansaron cando chegaron ata ela os discípulos do Apóstolo.
Eliminado un espantallo de cemento, estrutura que estivo no Pico Sacro durante demasiados anos, o enclave ten agora tres problemas, un deles (a vista da enorme mina veciña) de imposible solución neste momento. Os outros dous son a invasión de eucaliptos, que deben ser substituídos por castiñeiros e carballos, nunha operación que sen dúbida non é nin doado nin barata, e o acceso. Non o acceso para quen ten un coche e sobe ata a capela de San Sebastián ou a chamada Rúa dá Raíña Lupa, senón para os centos de miles de persoas que se plantan en Santiago e non teñen nin remota idea do valor histórico, sentimental, mitolóxico e simbólico dese monte. En calquera país serio esa visita sería obrigada, con microbuses desprazándose sen parar.
En absoluto é utopía: suman lexión os peregrinos e turistas varios que se anotan a unha excursión a Fisterra, moito máis lonxe (máis cara, por tanto) e máis pousada. O Pico Sacro é a gran reserva turística de Santiago. O incrible é que non se promocione. Así os turistas quedarían algo máis, que parece que chegan e escapan. Mentres tanto, un aplauso ao concello de Boqueixón polo seu mes e pico.