A cinco semanas para as xerais, os tambores de guerra da precampaña soan con forza nas redes públicas (Twitter, Facebook ou Instagram) e nas privadas (as aplicacións de mensaxería como WhatsApp ou Telegram).
De momento non emerxen cuestións de calado sobre modelos económicos, sociais ou políticos que poidan acabar afectando á vida da xente. No seu lugar temos polémica e ruído, moito ruído. Tanto que ata a cañera candidata do PP por Barcelona, Cayetana Álvarez de Toledo, chamou a atención sobre a estratexia «elemental» de Vox , protagonista coas súas fichaxes de xenerais a granel, coa súa petición de ilegalización de Podemos ou coa gran provocación de Abascal: reivindicar o uso de armas de fogo de «os españois de ben».
Formouse un alboroto. E un debate público. Pero non sobre a necesidade de que os cidadáns leven pistola ou sobre a inverosímil división entre os españois de ben e de mal, senón sobre a conveniencia ou non de replicar e, en consecuencia, amplificar, esas propostas maximalistas. Enfróntanse dúas posturas, dúas estratexias. Uns din que hai que responder o silencio, para non facerlles a campaña gratis. Outros defenden que é necesario escandalizarse cando como no soado editorial de Pravda que puido custarlle a vida ao compositor Dimitri Shostakovich, «hai caos en lugar de música».
Se descartamos (polo menos por un momento) que alguén teña a verdade absoluta. Quen acerta máis? Á hora de pronunciarse, convén ter en conta un factor: os partidos xa non só compiten na tele, nos medios ou nas redes clásicas, tamén en WhatsApp . E aí, onde circulan mensaxes difundidas por xente próxima (amigos, compañeiros, veciños, cuñados, etcétera), se non respondes, podes estar perdido.
Máis información
