A última carta de Isabel Preysler a Mario Vargas Llosa: «Manda a alguén a recoller todas as túas cousas»
XENTE
A celebridade fai públicas nas súas memorias oito misivas de amor e paixón que o nobel de literatura envioulle durante a súa relación: «Quérote moito e hoxe bícote, en cámara lenta, nas túas orejitas, nos teus ombros, nas mans e nos pés»
22 oct 2025 . Actualizado á 20:03 h.Asegura Isabel Preysler (Manila, 1951) que, despois de toda unha vida lendo e escoitando aos demais contar a súa historia, aos seus 74 anos ten xa «a idade adecuada» para relatalo todo por si mesma, coas súas propias palabras. E así o fai nA miña verdadeira historia (Espasa), un libro de memorias que presentou este mércores en Madrid e no que todo o que narra é «a realidade con matices». Unha realidade que, ademais, pasou o filtro dos seus fillos, que tiveron acceso ás súas páxinas en primicia e a potestade de corrixir e eliminar «o que consideraron mellor».
Acompañada pola súa filla Tamara Falcó e amigas como Nuria González, viúva de Fernando Fernández Tapias, Preysler presentouse ante cen xornalistas para falar do seu libro, no que fala da súa vida como nai de cinco fillos e como esposa e parella de todos os homes cos que compartiu a súa vida.
Ademais das súas referencias a Julio Iglesias, Carlos Falcó e Miguel Boyer, un dos capítulos máis zumentos e íntimos do libro é o dedicado ao escritor e premio nobel de literatura Mario Vargas Llosa, a súa última parella coñecida e co que mantivo unha relación de oito anos (do 2015 ao 2022) que acabou de forma abrupta e no medio dunha tensa disputa. Tras romper con Preysler, o escritor retomou a relación cos seus fillos e co seu exesposa, Patricia, dos que se distanciou para estar con ela.
«Éncheme de perplexidade e aínda non consigo entender o empeño da súa contorna por intentar facer crer a todo o mundo que Mario foi desgraciado ao meu lado», sinala Preysler. Por esta razón, como proba do feliz que foi ao seu lado o novelista peruano, Preysler sacou á luz un total de oito cartas que lle enviou Vargas Llosa cando estaba lonxe dela e que dan mostra dunha relación chea de amor, intimidade e complicidade. «As cartas son miñas e podo publicalas para demostrar que el era feliz comigo», apunta sobre estes textos, que sempre ían encabezados cun «Isabel querida» ou un «Amor meu».
«Paréceme que hai séculos desde a última vez que te tiven espida nos meus brazos, sentindo latexar o teu corazón, vendo a lucecita verde que asoma no fondo dos seus ollos por momentos, sentindo a suavidade sedosa da túa pel. Estráñote, quérote, o mundo parece baleiro e sen vida cando non estás comigo», escribe nun dos fragmentos Vargas Llosa, que noutro momento diríxese a ela como «reinita dos golfiños».
Vargas Llosa evoca con paixón a forma en que comezou a relación entre eles. «Cando menos agardábao, ocorreu o que ocorreu e foi coma se empezase a vivir de novo. Desde a noite marabillosa da peletera [ambos se bicaron por primeira vez o 2015 no ascensor da casa da peletera Elena Benarroch], a miña vida encheuse de mocidade, de soños, de desexos». [...] «Amor meu, cada vez descubro en ti cousas belas, delicadas, pequenos detalles que me enchen de admiración e de felicidade. E penso a impagable dita que será vivir toda unha vida ao teu lado, descubrindo cada día un dos tesouros e marabillas que hai en ti. Quérote moito e hoxe bícote, en cámara lenta, nas túas orejitas, nos teus ombros, nas mans e nos pés…».
«Nunca imaxinei que me farías tanta falta, que, en tan pouco tempo, volvéseste alguén tan imprescindible e querido na miña vida», di noutro momento. E outro máis: «Eu nunca estiven tan seguro sobre nada como o estou contigo. Quérote e nada me faría máis feliz que pasar todo o que me queda de vida ao teu lado, adorándote e procurando facerche feliz. Que revolución causaches na miña vida, amor meu».
As doces palabras das oito cartas de Vargas Llosa seleccionadas por Preysler para ser incluídas no libro contrastan cunha novena carta, unha fría e seca misiva que ela mesma escribiulle ao novelista o 12 de decembro do 2022 para romper a relación. Poucos días despois a súa separación saltaría á luz pública. A misiva de Preysler empeza cun «querido Mario» e despídese con «un abrazo» e o seu obxectivo é deixar por escrito que se acabou a ilusión, a complicidade e a alegría e que a relación xa «non se parece en nada» ao que tiñan ao principio. «Á nosa idade e no noso caso, as escenas de celos infundados están totalmente fóra de lugar e dan ata vergoña».
A carta confirma os rumores de que o escritor abandonara a mansión de Isabel Preysler sen dar explicacións e que mandara a alguén a recoller a súa roupa e o seu pasaporte, algo do que ela se decatou polo servizo doméstico. Este foi o detonante da ruptura, segundo afirma. «O que de verdade fai imposible a convivencia é a mala educación e ti estás moi mal educado. A miña casa non é un hotel no que as persoas van e veñen sen ter en conta aos demais», escribe. Afirma a celebridade que aquela non era a primeira vez en que ocorría algo parecido, unha razón máis que suficiente para pecharlle as portas definitivamente: «Esta foi a segunda vez que o fixeches, pero non vai haber unha terceira. Por respecto a min mesma e porque non mo merezo, non vou dar por bo o teu comportamento que considero totalmente inaceptable… Por favor, manda a alguén a recoller todas as túas cousas».
Preysler dedica o libro de memorias aos seus pais («por darme unha infancia inmensamente feliz»), aos seus fillos e aos seus netos, xa que lle gustaría que «entendesen co paso de tempo a importancia da bondade e de tratar con empatía ás persoas que se atopen na súa vida».