Nin os seus 87 anos nin a presión política da era Trump frean a valentía da estadounidense capaz de retar e vencer a Elon Musk
21 nov 2025 . Actualizado á 05:00 h.Cando empezas a ler O señor Fox poderías pensar que estás ante un novo Club dos poetas mortos, pero non. Porque este carismático profesor de literatura que consegue o amor dos estudantes e a envexa dos colegas esconde algo tan tenebroso como a ciénaga onde se achou o seu cadáver: é un pederasta. A escura Joyce Carol Oates marca desde o principio esa corrente subterránea de violencia que se desliza baixo a puída superficie da comunidade escolar perfecta. Cheira a podrido.
Oiremos a repugnante e hipnótica historia de Francis Fox a través de varias voces, a primeira a súa. Pedante e depravado sorpréndenos cunhas ínfulas literarias nas que incluso quere marcar distancias co Humbert do Lolita de Nabokov, ao que despreza. Fox desagrádanos e fascina case tanto como os personaxes que o rodean para exculpalo, eses que miran para outro lado ou incluso lle ofrecen coartada. Pero será a voz das súas alumnas predilectas, esas gatitas (como el as denomina) das que abusa, a que nos conmocionará. Os seus medos, os seus pesadelos, a súa entrega... Un retorto xogo de diarios secretos servirá á escritora para pór ao descuberto os seus pensamentos máis íntimos.
Oates, como sempre, métese a fondo neste terreo inquietante sen medo ás críticas nin a parecer politicamente incorrecta. E arrástranos con ela, sen que poidamos apartar a vista. Devorámola.
Nin os seus 87 anos nin a presión política que a era Trump impuxo nos Estados Unidos frearon a esta escritora que xamais dubidou á hora de meterse en temas polémicos. Ela foi capaz de desmontar o mito de Marilyn Monroe na súa magnífica novela Blonde (que máis tarde interpretaría maxistralmente na pantalla Ana de Armas) e sacar á luz un personaxe que sofre e retórcese. Tamén nos deixou sen alento cUn libro de mártirs americanos, exploración sobre, nada menos, que a pena de morte e o aborto a través da historia de dúas familias americanas moi diferentes pero ás que un cruel asasinato conectará. En ocasións, como na súa penúltima novela Carniceiro, inspirada na vida do pai da neuroloxía e as súas terribles investigacións nun psiquiátrico para mulleres do século XIX, viaxa ao pasado para ofrecer unha nova mirada á realidade e elaborar unha historia terrorífica, especialmente porque se basea en feitos reais.
Gañadora do National Book Award, cinco veces finalista do Pulitzer e sempre en lista para o cobizado Nobel, xamais perde o pulso do mundo que a rodea nin a súa capacidade de sorprendernos.
O duelo en Twitter
Asidua das redes sociais, protagonizou a semana pasada un duelo con Elon Musk do que saíu vitoriosa e vitoreada. A polémica iniciouse cando a escritora, tras repasar as publicacións de Musk, escribiu: «Resulta curioso que un home tan rico nunca publique nada que indique que goza ou sequera coñece o que practicamente todo o mundo aprecia: paisaxes, fotos do seu can ou gato, eloxios para unha película, música ou un libro (aínda que dubido que lea); orgullo polos logros dun amigo ou familiar; condolencias por un defunto; afección polos deportes, sobre todo polo seu equipo favorito; referencias á historia. De feito, parece totalmente inculto. As persoas máis pobres en Twitter quizá teñan acceso a máis beleza e significado na vida que a persoa máis rica do mundo». Devastador chío de éxito instantáneo na rede que obtivo resposta do aludido, claro: «Oates é unha mentireira e recréase en ser mesquiña. Non é un bo ser humano». É só un exemplo do seu carácter...