O Salvador Illa ninguén poderá reprocharlle unha mala palabra. Fala baixiño, pero iso non cambia nin un chisco o seu talante de gardián das esencias do sanchismo. Na década pasada, non era máis que un executor das instrucións de Miquel Iceta —ai, que currículo para un ministro de Cutura— que tiña moi boa prensa entre a militancia por esa educación extraordinaria que exhibe. Chegou a Madrid para ser ministro de Sanidade de rebote tras demostrar a súa lealdade ao novo PSOE nas negociacións para a investidura de Pedro Sánchez tras as eleccións do 2019.
Teoricamente, a súa misión era prepararse para suceder ao seu mentor Iceta nun posto sen apenas competencias. Pero sufrimos a pandemia e o licenciado en Filosofía que foi concelleiro do seu pobo, A Roca do Vallés, desde os 21 anos optou por refuxiarse detrás de Fernando Simón despois de facer a vista gorda cos contagios e surfear a pandemia nun cómodo segundo plano do que aínda quedan moitas incógnitas por esclarecer.
Esa imaxe conciliadora deulle unha moi meritoria vitoria en Cataluña. No 2021 conseguiu 33 escanos. Resistiu no posto de xefe da oposición e recolleu os froitos no 2024, con 42 escanos que lle serviron para ser o terceiro presidente socialista da Generalitat catalá tras Pasqual Maragall e José Montilla. Pero xa pasaron doce meses e, máis aló das concesións ao separatismo e a volver facerse fotos con Felipe VI, a pegada de Illa, como case sempre, é inexistente. Como Sánchez, segue sen presupostos. E tivo que atrasar a posta en marcha da axencia tributaria catalá polo menos ata o 2028 por falta de capacidade. Mantén a fustrigación aos defensores do castelán e a pleitesía aos postulados independentistas. A débeda de Cataluña non para de crecer e algunhas fontes cifran en máis de dúas mil millóns o sobrecusto de persoal da Generalitat no último ano. Aínda así, Illa mantén as formas e unha boa nota entre a cidadanía. A política debería ser algo máis que xestos, pero a el funciónalle por agora.