José Bretón confesa por primeira vez que matou os seus fillos: «Confiaron en min. Non houbo medo nin dor»
ESPAÑA
O escritor Luisgé Martín publica no libro «O Odio» as revelacións do asasino dos pequenos Ruth e José. Mantivo visitas e conversacións telefónicas para documentar un traballo tan aterrador como os propios crimes: «Antes de pór os corpos no lume comprobei que non respiraban»
12 mar 2025 . Actualizado á 18:25 h.É un crime que ninguén esqueceu. Un caso policial coñecido polo nome do asasino dos seus dous fillos, José Bretón, pero tamén polo nome de dúas inocentes vítimas, de tan só 6 e 2 anos, Ruth e José. O 8 de outubro do 2011 primeiro Bretón matou a ambos os irmáns e, despois, calcinou os cadáveres nunha leira en Córdoba cun nome de triste coincidencia: As Quemadillas. Pero antes de que os seus fillos morresen había urdido un plan cunha frialdade desapiadada. Un mes antes a súa muller, Ruth Ortiz, comunicáralle a súa intención de divorciarse. Intentou, ao prender lume aos restos que nunca puidesen ser identificados, despois de tratar que os investigadores cresen que perdera aos seus fillos nun parque tan só un día antes de acabar coa vida dos pequenos.
«Eu estaba de acordo coa separación. Parecíame ben. Incluso empecei a buscar a outra muller, chamei a Conchi e estiven a piques de quedar con ela. A min non me parecía mal o divorcio, pero atormentábame esa incerteza, o feito de non saber que ía pasar cos meus fillos» é unha das confesións de José Bretón ao escritor Luisgé Martín nO Odio, un libro baseado na relación que desde o 2021 o autor cimentou co asasino a través de cartas, visitas ao cárcere de Herrera da Mancha e chamadas telefónicas para dar pé a un traballo que se define como «perturbador sobre un crime atroz». Grazas a esa correspondencia, dunhas 60 misivas, o parricida profunda nas súas macabras motivacións nas 184 páxinas publicadas pola editorial Anagrama. «Necesitaba que esa situación acabásese, que desaparecesen as dúbidas e a incerteza. É coma se se me meteu un monstro dentro da cabeza que non me deixase durmir nin pensar noutra cousa. Non podía atopar solucións. E cada día era peor que o anterior», cita nO Confidencial o propio escritor a Bretón, en base a un encontro carcerario que mantiveron no 2023 e que cedeu a este medio.
«Empecei a sentir moita angustia. Non pola separación de Ruth, que me parecía lóxica e aceptable, senón polos meus fillos. Unha separación sempre ten consecuencias cos fillos. Obsesionábame a idea de que se educasen ao lado da familia da miña muller, que a min parecíame unha familia tóxica», detalla o asasino sobre o que detonou os seus plans.
Un crime «sen sufrimento» e «que os corpos desaparecesen»
«Había dúas condicións que tiñan que cumprirse: que morresen sen sufrimento e que os corpos desaparecesen daquela para que non os atopasen. Sen cadáveres non hai crime, iso está en calquera novela policíaca», exprésase José Bretón en relación ás súas intencións. Así, tal e como determinaron os investigadores, empregou tranquilizantes —Orfidal e Motivan— que lle receitara a el un psiquiatra con anterioridade para cumprir o seu propósito: «Disolvín as pastillas machucadas en auga con azucre e deillas para que bebesen. Antes de pór os corpos no lume comprobei que non respiraban, estaban xa mortos. Non se decataron do que ía pasar. Confiaron en min. Non houbo medo nin dor nin ningún tipo de sufrimento».
Para a segunda parte do terrorífico plan, tamén o tiña todo pensado. Durante o xuízo, celebrado na Audiencia Provincial de Córdoba e onde finalmente foi condenado o 22 de xullo de 2013 a 40 anos de cárcere —que se rebaixaron a un máximo de 25 en 2015—, quedou acreditado con probas que recompilou leña na leira onde mataría a Ruth e José. O mesmo día da falsa desaparición dos pequenos, adquiriu combustible nunha gasolineira de Huelva, onde recollera aos pequenos para levarllos de fin de semana. Chegou a xuntar 270 litros.
«Tiña os medicamentos e tiña a leña na leira, só tiven que comprar o gasóleo», precisa respecto diso no libro O odio: «A mañá do día oito fun espertalos, pero cando cheguei á cama o meu fillo José xa estaba esperto e botoume os brazos para que o collese. Ao facelo pensei: «Vaia tea que sexa hoxe o último día que che vexa, pero non podo soportar a idea de que pases momentos alí».
Unha vinganza cara á súa exmuller?
Ata en dúas ocasións pregúntalle o escritor Luisgé Martín a Bretón na súa cita no cárcere se cometeu o crime por «vinganza». «Se queres chamalo vinganza, podo recoñecelo —aceptou mansamente—. Pero eu non tiña o sentimento de vinganza, cría que estaba a protexer aos meus fillos dun futuro terrible», refírese á posibilidade de que Ruth e José criásense coa súa familia materna.
Cando José Bretón viu os seus fillos no lume, só aí, pareceu arrepentirse: «Alí mesmo, ao pé da fogueira, en canto os corpos empezaron a arder díxenme: Pero que fixeches! Que fixeches! Oxalá puidese dar marcha atrás nese momento. Pero xa non había remedio».
O perfil psicolóxico do asasino tamén foi obxecto de análise para dar forma ao caso. O seu psiquiatra lle diagnóstico un Trastorno Obsesivo Compulsivo (TOC), e os seus compañeiros militares da Brigada Mecanizada X, cos que viaxou a Bosnia-Herzegovina, definírono como un «ser enigmático». A inquedanza, o pesimismo, a hipocondría e unha agresividade «contra todos os inimigos» saíron á luz en sala xudicial, así como un intento de suicidio cando a súa exparella rompeu con el. O caso, que tivo unha gran cobertura mediática, deu pé á publicación de estudos de todo tipo sobre Bretón, entre eles un que lle atribúe un coeficiente intelectual de 121, bastante maior á media.
«Tiven que perdoarme, porque se non non podería seguir vivindo, pero ninguén máis pode facelo. Se fose ao revés, se Ruth matase aos nosos fillos, eu perdoaríaa, porque é un sentimento que me sae con naturalidade. Pero entendo que ela non me perdoe xamais e que me desexe todo o mal do mundo. Gañeimo con fartura», conclúe desde prisión José Bretón.