O marfileño que chegou en patera e con tesón fíxose empresario na Estrada
A ESTRADA
Adama Traore dá traballo no seu negocio de estadas a outros inmigrantes
03 oct 2025 . Actualizado á 22:39 h.A historia de Adama Traore é pura esperanza. É a confirmación de que, ás veces, con moito empeño e máis traballo aínda, pódeselle dar a volta ao destino. Adama —que agora ten 29 anos, vive na Estrada e formou unha familia— naceu en Costa do Marfil, un país africano tan fermoso como empobrecido. Como toda a xente do seu pobo, homes e mulleres, Adama traballou desde ben mozo nas minas de ouro, con xornadas interminables, ás veces a 35 metros baixo terra. Así foi como o marfileño conseguiu os ingresos necesarios para porse en ruta cara a unha vida mellor.
Adama sabía que a travesía non sería doado. Pero foi moito máis dura do que agardaba. Tanto que en máis dunha ocasión pensou en tirar a toalla e en regresar ao seu pobo. O marfileño non leva nin a conta de cantos quilómetros tivo que percorrer ata chegar a Galicia. «Foron dous anos e medio de viaxe», explica. «Saín de Costa do Marfil camiñando e fun coñecendo outra xente que estaba a intentar o mesmo que eu. Chegamos a ser máis de cen, pero ningúns abandonaron porque non podían máis. É un camiño moi difícil, ás veces sen auga e con moitos obstáculos. Metéronnos no cárcere varias veces», conta.
Adama foi avanzando como puido de Costa do Marfil a Mali. De alí cruzou a Níxer e logo chegou a Libia, onde viviu o peor pesadelo de todo a viaxe. Un artigo de xornal non é suficiente para relatar a epopea do marfileño. «En Libia era difícil entrar, pero era o triplo de difícil saír», conta. «O país estaba en guerra civil. Non había traballo, os nenos andaban armados pola rúa e a xente dedicábase a meterte no cárcere para pedir un rescate á túa familia», explica.
«Cando o lembro aínda se me pon a pel de galiña», conta. E aclara: «Non son cárceres do goberno nin da policía nin te encerran porque fixeses nada malo. É xente que ten cuartos nas súas casas con portas de ferro e encérrante semanas alí ata que a túa familia lle paga». « A miña familia pagou 300 euros, que para Libia é moitísimo diñeiro, e soltáronme. Pero non levaba nin 40 minutos na rúa cando me capturou outra persoa que tiña a máis de 50 prisioneiros», relata. Obviamente, as condicións do peche eran infrahumanas. «Non había auga para asearse nin para beber. Dábannos auga salgada para beber e un pan ao día. E só había un ventanuco polo que entraba a luz. Cando eu estiven non morreu ninguén, pero sei de xente que morreu neses cárceres», lamenta.
A segunda vez que a familia de Adama pagou o rescate, o marfileño tomou precaucións. «Non saín á rúa ata que me veu a recoller un coche que me levou a unha especie de centro de refuxiados en Trípoli onde había moita xente de cor que levaba alí tempo», explica.
A idea era embarcar rumbo a Italia, pero aquilo non saíu ben. «Pagámoslle a unha persoa para saír nunha embarcación e unha hora despois de estar a navegar a mesma persoa atrapounos no mar e encerráronnos outra vez nunha dos seus cárceres», conta.
Aquilo foi demasiado. «Ao saír, decidín volver ao meu país, pero tampouco era doado. Empecei a viaxar dunha cidade a outra e, despois de varios cárceres máis, conseguín chegar a Alxeria. Xa desistira de vir a Europa, pero quería quedar a aprender unha profesión en Alxeria para volver ao meu país cun oficio. Traballei de albanel», explica Adama.
«En dous días facturo o dobre do que me pagaban antes ao mes»
O marfileño xa ía volver ao seu país cando coñeceu por Internet a un mozo que estaba en Marrocos e faloulle das pateras a España. «Convenceume. Cheguei a Tánxer e alí só estiven tres días. Ao segundo día xa coñecín a outros mozos e mozas de Costa do Marfil, Mali e Guinea Conakry. Eramos oito. Puxemos 50 euros cada un e compramos unha lancha inchable. Saímos nela ás tres da mañá e ás seis démoslle a nosa posición a unha moza de Cruz Roja e viñéronnos a buscar», explica.
Adama pisou chan español o 5 de xuño do 2017, en Tarifa. Aí empezou unha nova odisea polo permiso de residencia que o levou por Barcelona, Alacante e Andalucía. «Fixen cursos e intentei integrarme. Antes da pandemia traballei como montador de escenarios para espectáculos. Co confinamento quedei sen traballo e busquei na internet. Contratáronme montando estadas, primeiro en Santiago e logo na Estrada», explica.
A forza de suor, Adama conseguiu o permiso de residencia, pero sufriu as penurias da explotación laboral. «Pedíanme cada día máis. Dicíanme oito horas e eran dez e non me pagaban horas extras. Cando me fun deixáronme a deber 4.000 euros», conta.
Vendo o panorama e coñecendo o sector, Adama lanzouse a emprender. O 3 de febreiro botou a andar a súa propia empresa, Fama Missiman Estadas, que leva o nome do seu pobo. Agora, é el o que dá traballo a outros inmigrantes. «Teño unha nave alugada na Estrada, o meu propio material, dous camións e varios empregados», conta. Non pode estar máis satisfeito. «O outro día contratoume o meu antigo xefe. En dous días de traballo para el facturei o dobre do que antes cobraba nun mes», conta.
O marfileño está felizmente instalado na Estrada. «Estou encantado. Aquí hai de todo. A xente é amable, axúdate en calquera trámite e todo faise máis doado. Estou a intentar comprarme unha casa aquí», anuncia feliz.