Suso Fontao, factótum del Conxo: «Que che pague un café alguén que ten bo recordo é a mellor homenaxe»

En Santiago e no fútbol base non é moi coñecido como Suso Fontao. En cambio, como Suso Friconsa son poucos os que non o coñecen. Leva toda unha vida ao redor do balón e dos campos de Compostela e de Galicia. De mozo foi xogador no Imperio e o Airiños. Despois de facer o servizo militar alistouse na arbitraxe, ata que unha mala experiencia fíxolle pór o punto e final prematuramente. En 1984 fundou o Cruceiro de Sar, que doce anos máis tarde fusionouse co Colexiata. Tamén viviu a etapa na que o Colexiata e o Rosalía desembocaron no Santiago e pode falar en primeira persoa da unión co Conxo e máis adiante co Compostela, do día a día dunha canteira con máis de cincocentas fichas, que ten detrás o respaldo patrocinador de Cobre San Rafael. A chamada Canteira Picheleira.

Suso é deses dirixentes que fixeron de todo nos clubs. Se lle pagasen un euro por cada hora dedicada de forma desinteresada, sairía un apuntamento contable de varias cifras. Non hai máis que darse unha volta calquera tarde polo campo do Conxo. E os sábados en sesión dobre, desde primeira hora da mañá ata a noite. Coñece aos pais, aos árbitros, aos rapaces, abre e pecha as instalacións, ás veces oficia como delegado... É un factótum, aínda que prefire presentarse como utillero.

A un mes para cumprir os 70 anos, segue gozando do deporte que máis lle gusta, sobre todo da canteira. Viu crecer varias xeracións, nalgúns casos a xogadores que empezaron en prebenjamines e chegaron a xuvenís e que hoxe en día levan aos seus fillos ao club. Como lle sucedeu a el no seu día, e agora cos seus netos.

Ao facer repaso de tan longa traxectoria, non dubida en pór en primeiro lugar, no capítulo das satisfaccións, os lazos de amizade e de recoñecemento que se van tecendo: «Para min, que che pague un café alguén que ten bo recordo é a mellor homenaxe. Ás veces, incluso xente que xa non recoñeces, porque os rapaces medran e van cambiando».

Entendemento cos rivais

Tamén pon sobre o tapete as amizades e as boas relacións con integrantes doutras entidades, constatables en detalles tan sinxelos como non pór problema ningún para un cambio de datas dun partido.

Máis aló de episodios puntuais e comportamentos que poidan saírse da norma, Suso Fontao non dúbida en levantar a bandeira dos valores que envolve a todos os equipos, ademais do sentido de pertenza. Agora xa non se prodiga tanto, pero antes adoitaba dedicar un pequeno discurso aos rapaces antes de empezar a tempadas para lembrarlles tres mandamentos innegociables: «Cando viaxamos en autobús, hai que coidalo como se fose o noso propio coche; os árbitros son intocables; e hai que deixar o vestiario igual de limpo que cando chegamos».

O que está claro é que o paso dos anos non afecta na afección nin na devoción de Jesús Fontao polo fútbol de base: «No mes de xuño, que é cando acaban as ligas, parece que estás contento de que rematen. Pero polo Apóstolo xa estás desexando comezar outra vez».

«Borja Igrexas choraba sempre cando as cousas non saían»

Cada tempada son centos os rapaces que empezan. A gran maioría, van queimando etapas no anonimato. Ningúns quedan polo camiño. E tamén hai casos que chegan todo o máis alto, como Borja Iglesias, agora enrolado no Celta e que vén de participar nos dous últimos partidos da Selección Española.

Jesús Fontao lémbrao con nitidez, no Santiago: «Sempre tivo gol, e era moi gañador. Choraba sempre no vestiario cando as cousas non saían, se lle sacaban una tarxeta amarela, se fallaba unha ocasión clara de gol. Fichouno o Valencia con quince anos». Cando a axenda llo permite, o dianteiro aínda se achega ao campo de Conxo, ás veces xunto con Andrés Túñez, central que tamén despuntou no seu día no Celta e cuxos fillos xogan agora no conxunto azul.

Outro ilustre, que despuntou en idades aínda máis temperás, foi Pablo Insua, que xa chamou a atención do Deportivo cando estaba na súa etapa alevín.

Roi Torres

Cronoloxicamente, por proximidade no tempo, Suso Fontao pon sobre a mesa o nome do lateral dereito «Roi Torres, que xogou no Real Madrid ata xuvenís. Creo que agora fichou polo Intercity».

Fontao, no entanto, fala coa mesma paixón de quen destacou e daqueles con quen coincidiu e, ás veces, incluso lles perdeu a pista e recuperouna pasado o tempo. Á fin e ao cabo, o fútbol non entende de gradaciones e defender un mesmo escudo crea vínculos que son para sempre. «En Primeira e Segunda RFEF hai moitos xogadores dos nosos —indica—. E en Terceira e Preferente, sobre todo na zona norte, creo que temos algún en case todos os equipos».

---

---

---