Kubala e Di Stéfano tambien regateaban moi ben fóra do campo, pero o entón mozo xornalista de La Voz Vituco Leirachá logrou entrevistalos cando ambos os futbolistas estaban no centro das polémicas (con lectura política incluída) que provocaron as súas fichaxes polo Barcelona e o Real Madrid
01 jun 2022 . Actualizado á 12:49 h.Di Stéfano chegou ao Madrid coa condición de que dous anos despois tería que xogar no Barça. Kubala, que se deixou querer polo Madrid, acabou fichando polo Barcelona. Dous escándalos que hoxe en día farían pequeno o caso Mbappé.
LADISLAO KUBALA: 23 de xuño de 1950
«Nin Madrid, nin Barça, aquí precipítanse moito»
(Kubala chega á Coruña para xogar un amigable ante o Deportivo co seu equipo húngaro. Vituco entrevístao coa axuda dun intérprete).
—Kubala, a prensa e o Madrid non falan moi ben estes días da súa formalidade e a do Barcelona.
—Pois non hai motivo. En España adoitan precipitarse todos demasiado. Nin eu fichei polo Barcelona, nin me comprometera co Madrid. E supoño que o que eu diga ten algunha importancia. Non vai ser eles sós os que deciden.
—Pero se incluso se dixo que percibiría vostede 1.300.000 pesetas por tres anos no Barcelona e o club xa dá o seu compromiso como cousa resolta...
—Falei cuns e con outros, pero nada máis. En principio, non quero decidir a miña residencia en España mentres non teña aquí á miña familia. A miña nai está en Budapest e a miña muller en Italia.
—E unha vez resolvido iso, canto pedirá pola ficha?
—Non lle parece que iso interesa moi pouco ao público? Son cousas moi persoais.
—É certo que lle contrataron nunha ocasión por 25.000 dólares? Non son moitos dólares?
—Non foron dólares, foi o equivalente en moeda húngara. Todo perdido...
—Que opinón ten do fútbol español?
—É moi parecido ao centroeuropeo, pero máis individual. Ese é o seu maior defecto.
—Mellores ou peores que vostedes?
—Iso dirano vostedes. A min gústanme moito.
—Como está o fútbol en Hungría?
—Hai ano e medio que falto de alí. Acabouse o profesionalismo. Claro que queda moi boa xente aínda. Creo que seguen sendo os mellores de Europa.
—Unha última cousa: que parécelle Acuña?
—O do Deportivo é o mellor gardameta con quen me enfrontei en España.
alfredo di Stéfano: 7 de febreiro de 1954
«A vostede que impórtalle se gaño moito no Madrid»
(Di Stefano, que xoga a súa primeira tempada no Madrid, sae pola porta do hotel da Coruña a dar un paseo e Vituco corre cara a el).
—Que teima teñen de molestar a un!
—Dáse conta de que eu veño aquí para contar á afección galega como respira o popular xogador do Madrid?
—A min que me importan os afeccionados que non sexan do Madrid?
—Bo, pero aquí ten moitas simpatías. Gana moito diñeiro no fútbol?
—A vostede que impórtalle! Pregúntame iso porque me teñen envexa? Se teño diñeiro, gárdomo para min. Déronmo porque son un bo xogador.
—Niso vai sendo no único que estamos de acordo. É vostede un dianteiro valente?
—Segundo, se aquí din valentía a partirse a cabeza contra os paus.
—Volverá á Arxentina?
—Claro. estou a desexalo. Agardo volver xogar en River.
—Por que viño entón?
—Na miña persoa mando eu.
—Desgustoulle ter que deixar Barcelona?
—No Madrid estou contento. E aínda teño catro anos de contrato.
—Que defecto ve no fútbol español?
—Non se domina a pelota.
—Cal é o mellor xogador español que viu?
—Ningúns hai moi bos, pero non vou dar nomes para non molestar.
—Pois é todo un detalle. Que equipo será campión de liga?
—Nós imos na cabeza.
—Que lembra do partido contra o Deportivo da primeira volta?
—Que Deportivo?
—O Coruña, home; aclarámoslle...
—Pois lembro que lles gañamos no noso campo.
—Só iso?
—Bo, recordo a Zubieta, ao que xa coñecía da Arxentina.
