Santiago Bernabéu chegou a un acordo co Millonarios de Colombia (algo así como o Paris Saint Germain dos anos cincuenta) para a fichaxe de Di Stefano, que tiña contrato ata finais de 1954 co club suramericano.
Pola súa banda, o Barça, que rexeitara a proposta económica que lle fixera o Millonarios, posuía unha parte da ficha do xogador a través do River Plate, a quen pertencía os seus dereitos despois dese ano, posto que en realidade Di Stéfano deixara polas bravas o club arxentino durante un parón na competición debido a unha folga de futbolistas.
O conflito era complexo, pois o Barcelona non podía tramitar a solicitude de licenza para Di Stéfano na Federación Española de fútbol sen a cesión de dereitos ao seu favor que posuía o Madrid. E o Madrid, pola súa banda, tampouco podía tramitar a solicitude de licenza de Di Stéfano sen o ou.k. do River Plate, que á súa vez vendera a parte dos seus dereitos ao Barcelona.
A FIFA interveu e decidiu que o dianteiro tería que xogar dúas tempadas co Real Madrid e logo outras tres co Barcelona. O Barcelona acabou rexeitando este dereito e Di Stéfano xa nunca deixaría o Real Madrid (que volvería gañar a liga tras varios anos de seca e cinco Copas de Europa) ata que no seu ocaso se incorporou ao Espanyol, que precisamente adestraba Kubala.
Os movementos para a súa fichaxe aínda se intepretan hoxe en día como unha proba do suposto favoritismo do Réxime de Franco polo Madrid.