n Cangas do Morrazo existiron en séculos pasados unhas mulleres que, en resumo, dedicábanse a chorar nos enterros das clases altas. Auténticas profesionais que, a cambio dunha recompensa, se desvivían diante do defunto que tocase e incluso chegaban a establecer conversacións lamentando a súa perda. De aí xurdiu, segundo contan os historiadores locais, a expresión «a chorar a Cangas», que vén dicir que non sexas llorica e vaias queixarte a outra parte.
Como a vida avanza e as expresións cambian o seu significado, agora ben poderíase interpretar que a chorar a Cangas van aqueles que non conseguen medalla olímpica, porque alí están todas. Ou vai calquera galego, pero a chorar de emoción, cada vez que se celebran uns Xogos, porque é a Dona Manolita dos concellos. Malo será que alí non nos caia outro metal.
Aínda que se falamos de Cangas, de sorte, pouca. Un concello de pouco máis de 26.000 habitantes que xa acumula sete medallas en menos de dúas décadas, todas saídas da ría de Aldán e de todas as cores: un ouro de David Cal e outro de Carlos Pérez Rial, catro pratas de Cal e, por fin a podemos nomear, unha de Teresa Portela. Pero aí non queda a cousa, porque por primeira vez, en Tokio, presentan a alguén que non é piragüista, e Rodrigo Corrales xa está en semifinais coa selección de balonmán e Iván Villar ten asegurada chapa en fútbol. Xa? Non. A partir desta madrugada, Rodrigo Germade loitará co K4 por un podio que tamén pedresa ben. De saír todo á perfección, só Sonia Molanes, en Pequín 2008 e cun diploma, sería a única canguesa que participase e quedouse sen o premio gordo.
Non lles chega cos paraísos que teñen por praias ou coas vistas desde Cabo Home, que lles vai arrasar nos Xogos Olímpicos. E oe, que oxalá seguir sendo así por moito tempo, e teñan que seguir construíndo estatuas como a de Teresa, na que, por certo, está inscrito o segredo da súa medalla: «Traballa duro, pero en silencio. Deixa que ou éxito encárguese de facer todo ou ruído». Isto vén dicir algo así que se te pasas o día alardeando, pero ao final non consegues nada do que te propós, só che queda unha cousa: ir a chorar a Cangas.
Álvaro Alonso é o autor de libro «Galicia Olímpica»