O Mundial é a guinda ante a ausencia da Copa de Europa e o Balón de Ouro
26 novs 2020 . Actualizado ás 10:29 h.Maradona transcende ao terreal. Por iso, o seu palmarés ten que ser analizado de forma cualitativa, non cuantitativa. É agora cando os ventajistas sacan a lista dos case corenta títulos que Lionel Messi acredita na súa traxectoria fronte á ducia que permanecerán no recordo vinculados ao Diego da Xente.
Con todo, os números son demasiado fríos aplicados a unha actividade tan pasional como o fútbol. E non menos intensa é a relación que mantén o pobo arxentino co deporte do balón. Por iso, na súa terra natal non hai dúbida: Maradona ten mellor palmarés.
O mozo Pelusa proxectaba un futuro espléndido cando levantou o seu primeiro trofeo de entidade, o Mundial sub-20 celebrado no Xapón en 1979. Levou á albiceleste ao seu primeiro campionato xuvenil, xusto despois de que o equipo nacional se estrease no absoluto un ano antes, pero o máximo goleador foi Ramón Díaz.
Maradona xa se consolidou no campionato nacional, no que debutara con 16 anos e a camiseta de Arxentinos Juniors. Foi pichichi antes de acudir a Xapón e acabou gañando a súa única Liga arxentina en 1981 con Boca Juniors.
Despois, coincidindo co Mundial de España 82, cruzou o charco para enrolarse no Barcelona, co que asinou dúas Copas, pero non puido alzar o trofeo de Liga . As lesións graves marcaron esta etapa de dous anos, con especial relevancia a provocada pola arrepiante patada de Andoni Goikoetxea precisamente, nunha final copeira. Foi o colmo dunha mala época para el, aínda que de España tamén levou unha Copa da Liga e unha Supercopa. Pelexado coa directiva, decidiu fichar polo Nápoles.
E é neste punto no que o palmarés de Maradona adquire outro cariz. Ata a chegada de Diego Armando, o club apenas gañara dúas Copas en sesenta anos de historia e levaba unha década de seca . Co 10, levantou as dúas únicas ligas das súas vitrinas (que puideron ser catro, porque quedou a un paso da gloria en dúas ocasións máis, pero co mérito de superar ao Juventus de Platini, entre outros), outra Copa e a Copa da UEFA. Nunca antes un equipo tan modesto chegou tan alto. Nin despois. Todo por Maradona. Alí forxouse o mito. Levoulle sete tempadas e 259 partidos, nos que marcou 115 goles e regalou outros 78. O vínculo que se xerou entre o futbolista e o pobo é inquebrantable. Só os escándalos (dopaxe e xuízos vinculados ás drogas incluídos) romperon a súa relación co fútbol italiano como estamento. Non regresou.
Xa no inicio da súa despedida, Maradona regresou a España. Agardáballe o Sevilla de Bilardo («os de colorado son os nosos»), pero acháquelos físicos impedíronlle volver render como adoitaba. Con todo, logrou oito goles en 29 partidos antes de xogar cinco máis para colgar as botas no Newell's Old Boys do seu país. O astro arxentino pechou a súa traxectoria como xogador de clubs con 312 goles no seu haber.
Con todo, será lembrado por moitos, napolitanos á marxe, por darlle a Arxentina o segundo Mundial da súa historia, en México 86 (con dous goles para a historia, o da man de Deus e o slálom a campo completo, ambos contra Arxentina). Foi o pichichi e, oficialmente, o mellor xogador do torneo. Foron as súas actuacións coa selección as que lle incluíron no Olimpo balompédico, incluído a memorable Copa do Mundo de Italia 90, na que pasou de heroe a vilán por ter eliminado ao anfitrión precisamente en San Paolo. Só Alemaña puido con ela nesa ocasión. Catro anos máis tarde, unha suspensión por dopaxe apeoulle dos Estados Unidos 94. Coa selección xogou 91 partidos e anotou 34 goles. Tamén a adestrou (2008-2010) ata os cuartos de final do Mundial de Sudáfrica .
Desde que debutou nos bancos en 1994 co Mandiyú arxentino, pasou polos do Racing Club, Al Wasl, Ao Fujairah, Dourados de Sinaloa e Ximnasia, intentando un fútbol ofensivo. Para a historia quedarán dous lunares no seu palmarés con forma da Copa de Europa e do Balón de Ouro. Pero a quen lle importa, tratándose de Maradona?
