A orixe galega do seu apelido remóntase a Ribadeo, tras a súa retirada apareceu en numerosos vídeos e fotografías coa camiseta do Deportivo e recoñeceu na súa biografía que rompera un Teresa Herrera da sala de trofeos do Barcelona
26 novs 2020 . Actualizado ás 13:29 h.Unha figura tan universal como Diego Maradona non podía pasar no bico dos pés pola historia do fútbol galego. Os fíos que unen ao Pelusa e aos clubs desta esquina do Atlántico son múltiples e tan variados como a riquísima biografía dun xogador tan único como carismático.
O seu primeiro vínculo enraíza no propio apelido do personaxe. A investigadora Concepción Fernández asegurou no 2004 na revista universitaria «Evohé» que a familia do exfutbolista ten as súas orixes en Lugo, posiblemente nun lugar do concello mariñán de Ribadeo . Concepción Fernández López, autora do artigo «Un apelido de Lugo: Maradona», sostén que «este nome que, levado por un arxentino, parece que soa italiano, é o dun lugar da Mariña lucense, da comarca de Ribadeo ». Fernández López apóiase no Dicionario Madoz, (o dicionario Xeográfico-Estatístico-Histórico de España e as súas posesións de Ultramar, editado en Madrid entre 1845 e 1850). Para esta investigadora, Maradona remite a «un lugar na provincia de Lugo, concello de Ribadeo e freguesía de San Pedro de Arante; con cinco veciños e 26 almas», pero advirte de que o Nomenclátor oficial non o rexistra actualmente.
O propio Maradona saíu ao paso da súa posible orixe galega e ata comentou que tiña a intención de visitar ás súas (supostos) familiares e coñecer as súas raíces.«Como ao final veña, ¡vaia festa!», afirmaba por aquel entón Secundino Maradona, Lito, ao pé da súa casa en Villamartín Grande, e engadía sen perder o sorriso: «Dende que saíu na televisión non pairan de vir xornalistas».
Ao final, o xenio do balón nunca apareceu por Ribadeo, pero os seus veciños nunca perderon a esperanza. Así o recoñecían nunha reportaxe de La Voz no 2007.
O Deportivo, A Coruña e o astro arxentino tamén atopan numerosos puntos en común. O primeiro, recoñecido polo propio Maradona na súa biografía «Eu son O Diego». No seu relato dun dos numerosos episodios de enfrontamentos que mantivo coa directiva do Barcelona, recoñeceu que rompeu na sala de trofeos do club un trofeo Teresa Herrera, o que se representa por medio de unha Torre de Hércules, debido a que o entón presidente José Luis Núñez negábase a facilitarlle o pasaporte para acudir a unha partida homenaxe a Paul Breitner. Así o contaba o propio Maradona: «Agarrei un Teresa Herrera, fermoso, e interrogueino por última vez a Casaus...-Non me dá o pasaporte?-Non, o presidente di que non. Levantei o máis que puiden o trofeo e tireino.... ¡Puuummbbb! Fixo un ruído...». Ao final a Maradona non lle deixaron viaxar a aquel partido e lembrábao así: «A cousa é que me devolveron o pasaporte... e non nos deixaron ir ao partido de Breitner. Non sei, pero había unha cláusula da Federación. Pero rompinlles un Teresa Herrera e déronme o pasaporte; era anticonstitucional que quedasen con el».
Son numerosos os vídeos e fotografías do exjugador coa camiseta do Deportivo. No 2000, tras someterse a un dos tratamentos médicos que pasou ao longo do seu atribulada vida, Maradona apareceu publicamente cunha camiseta do equipo coruñés que, segundo recoñeceu, prestoulle Turu Flores. «Quero demostrarlle á miña filla que non son unha boia. Fíxome prometerlle que para os seus quince estaría fraco. ¡Que fe me tenés!, díxenlle», contestou a un xornalista que lle abordou na rúa mentres camiñaba embutido nunha elástica deportivista.
A noticia do seu falecemento provocou tamén un regueiro de condolencias entre algunhas das máis destacadas lendas do fútbol, moitas con pasado ilustre por Galicia, como Bebeto.
Recentemente, incluso un artigo xornalístico do diario As referiuse a que cando Diego Maradona contaba apenas 16 anos o Celta tería sopesado a súa fichaxe. Segundo relátase, os camiños do club vigués e do astro arxentino estiveron a piques de confluír en 1977, pero as dúbidas de apostar por unha promesa xuvenil foron moi fortes e impediron que o Pelusa aterrase en Vigo con 16 anos. Finalmente o Celta preferiu a un outro dianteiro máis veterano, antes que á entón promesa emerxente da Liga arxentina.