Desde un escaparate vivente dunha pequena localidade das Rías Baixas estas mulleres desafian á talla 36 e reivindican o corpo sen complexos
06 dic 2025 . Actualizado á 12:46 h.Cando Cristina Rey comezou a traballar no mundo da lenzaría con apenas 24 anos, dificilmente imaxinou que, dúas décadas despois, o seu negocio converteríase nun referente nacional de diversidade corporal. Pero así foi. Desde unha vila de Galicia, esta empresaria impulsou unha iniciativa tan rechamante como transformadora: un escaparate vivente no que mulleres reais, voluntarias e de todas as idades, tallas e complexións, móstranse con lenzaría para reivindicar a beleza sen filtros.
A idea, tan atrevida como pouco habitual en localidades pequenas, funcionou. A primeira sorprendida foi a propia Cristina. «Acabei formando un grupo de clientas-modelos que posan para as redes sociais da tenda. A min axúdanme nas miñas redes e a elas axúdalles moitísimo a nivel de autoestima. É un win-win», define a dona de Sensualtissé, en Dena, no municipio de Meaño e a menos de dez minutos en coche de Sanxenxo.
Para moitas, continúa, estas sesións convertéronse case nunha terapia: un xeito de verse e sentirse ben, de reforzar vínculos e de gañar seguridade.
PROPOSTA INESPERADA
Foi unha das súas clientas quen lanzou a pregunta: «Por que non facemos un escaparate vivente?». A reacción inicial foi unha mestura de sorpresa e medo. «Pensamos que aquí, nun pobo tan pequeno ían a crucificar. Era unha idea moi tola», admite Cristina. Pero, como sempre, ela priorizou a opinión do grupo: «Se vós queredes, adiante».
E quixeron. Catro anos máis tarde, a iniciativa do escaparate vivente para presentar as coleccións non só se mantén, senón que se converteu nun dos eventos máis agardados do comercio local.
As modelos instálanse en tres vitrinas unidas: a principal, que dá á fachada, e dous laterais. As modelos voluntarias —que cada ano son máis— se organizan en rotación: entran por un lateral, pasan polos tres escaparates e saen para dar paso ás seguintes. «Nunca imaxinei que tería tantas colaboradoras. Cada ano ningunha queda fose porque son demasiadas», chancea.
Dentro do escaparate, as modelos mostran ata máis de 150 artigos de lenzaría en ocasións. Non hai cásting nin requisitos físicos, algo que Cristina recalca con orgullo: «O bo é representar todas as tallas. Se é gorda, é gorda; se é delgada, é delgada; se é alta, alta; se é baixa, baixa. Cada unha é como é, e iso é o que queremos mostrar».
O escaparate vivente non é o único evento que distingue á tenda de Cristina. Desde hai uns anos, organiza cada mes de maio un desfile que se converteu en «a festa do ano». Con música, barra de mojitos, un cáterin e a presentación das coleccións de primavera?verán, baño e corsetería, a cita é xa un pequeno acontecemento social na zona. Para este desfile si se fai cásting, porque a loxística esixe un número limitado de participantes. Pero o escaparate vivente mantense fiel á súa esencia: voluntario, libre e diverso.
O proxecto chamou a atención de varios medios nacionais, especialmente na súa última edición. Cristina cre que parte do impacto vén da mensaxe explícita: «Guerra á talla única». E non é só un lema. Detrás hai un problema real e cotián que a empresaria coñece ben: a maioría das mulleres —ata un 95%, segundo a súa experiencia— non usan a talla correcta de suxeitador.
«Chéganos xente agonizante, con irritacións baixo o peito, cos ombros afundidos, con dor de costas… E moito diso, moitísimo, arránxase simplemente cun suxeitador da talla correcta», explica. Para Cristina, o contraste é brutal: «Cando atopas o suxeitador que mellor te sinta e adáptase a ti, veste ben e cómoda. As clientas vanse tan contentas que a satisfacción é enorme».
Parte do problema, asegura, provén da desinformación e de malas prácticas comerciais: «Hai tendas onde, se non teñen a túa talla, véndenche outra igual. Dá igual, o importante é facturar. A min iso paréceme pouco ético». Por iso, na súa tenda, se non teñen a talla correcta, dino sen reviravoltas. «Antes que vender algo que sei que non che queda ben, pídocho ou dígoche que agora non o teño. Enganar a un cliente é pan para hoxe e fame para mañá».
Hoxe Cristina dirixe dúas tendas —unha de lenzaría e outra de moda—, unha ao lado da outra, e conta con cinco empregadas formadas na mesma filosofía de honestidade e asesoramento responsable. «Non enganamos a ninguén. Iso trae máis perda que beneficio. Queremos que volvan», sostén Cristina, cuxo establecemento suma miles de seguidores en Instagram, onde tamén asesora en canto a tallas e copas cos seus vídeos divulgativos.
En canto ao perfil dos seus modelos voluntarias, é tan variado como a súa clientela: mulleres de 22 anos, outras de 50 e algunha habitual de 58. Todas, lembra Cristina, son recibidas coa mesma enerxía: «Cos brazos abertos».
GUERRA Á TALLA ÚNICA
Se algo repite Cristina é que a lenzaría non é un privilexio estético nin un territorio reservado para un tipo concreto de corpo. «Todo o mundo ten dereito a levar a lenzaría que queira», afirma. Por iso, a sesión de tallaje na tenda é gratis e sen obrigación de compra. «Que veñan medirse. Que sentan acompañadas. Que descubran o que é levar un suxeitador que non fai dano».
E que opinan as modelos? «Ao principio dábame apuro, pero unha vez que empezas, colles confianza. Saírse da liña, foi un impulso. Pensei, e por que non? Nunca posara, teño complexos, como todo o mundo, son baixiña e estou lonxe dos 90-60-90», conta Mónica, de 50 anos e do Grove. «Recibín moitos comentarios moi bos, de apoio. Aos negativos, nin caso», subliña.
Isabel é de Ourense, coñeceu a tenda por Instagram. «En Ourense pechou a mercería que vendía unha marca que me gusta moito, e así cheguei», explica Isabel, enfermeira, aínda que leva un tempo fóra dos hospitais tras ser diagnosticada de covid persistente.
«Desde pequena tiven o soño de ser modelo, pero co meu corpo... quen mo ía permitir? E mira hoxe, podo modelar lencería. Ao final foron as gañas de vencer os complexos, inspiroume ver outras mulleres que non teñen os corpos normativos facelo. Non somos os corpos habituais, tes as túas lorzas, o peito non é unha talla das estándar...», conta Isabel, que ten 49 anos.
«Cando era nova, era moi difícil atopar lencería bonita. Coa miña talla, era toda un pouco, como dicilo, como de avoa. Á praia ía sempre en bañador, e dos de competición, que tapan máis a barriga, para que non se me visen as lorzas. E mírame agora, posando e saíndo nun xornal! Isto está crecendo moitísimo, moitísimo. A primeira vez, no desfile, custoume máis que trala vitrina. Aí tes un cristal polo medio, e non escoitas. Pero, a verdade é que recibes moitísimo cariño e aplausos. É un subidón moi guay. É emocionante. Non me volvín tola nin é exhibicionismo, gañei en seguridade», conclúe Isabel.
Desde Dena, estas mulleres lograron transformar un xesto comercial nun evento social, unha reivindicación e un espazo seguro para decenas de mulleres. Un escaparate que non só mostra lenzaría, senón autoestima, comunidade e liberdade. Xa quixesen as modelos de Victoria's Secret.