A imaxe que ven non corresponde a unha película sobre unha morgue londiniense antes dun bombardeo alemán. Tampouco é o cuarto de baño dun matadoiro dos anos cincuenta polo que pasasen varias xeracións de matarifes. Non son, sequera, os aseos dunha fábrica soviética próxima a Siberia nin a proba gráfica dun antigo frenopático no que as angustias se resolvían a manguerazos de auga xélida. Todo iso podería ser o lugar que aparece na fotografía, pero en realidade é un cuarto de baño do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense, moi ben coñecido ata hai pouco como CHOU. Deducirán que a instantánea se tomou fai unhas cantas décadas, cando a sanidade aínda non era nin moderna nin universal. Pero non, o retrato foi rexistrado a semana pasada pola familia dunha persoa ingresada e o retrete é compartido polos pacientes de dous cuartos distintos.
Todo nesta imaxe é unha metáfora, aínda que non vexan todo o que se describe. O chan, sucio; as paredes, esgotadas; o radiador, inquietante; as tubaxes do gas, decrépitas e as portas, destartaladas. Completa o bodegón a cuña e as xerras de plástico nas que é imposible non imaxinar litros de ouriños e outros humores.
A fotografía do Hospital Universitario de Ourense é a proba da agonía dun sistema no que conviven a excelencia e o indecente. Un sistema que aborda transplantes múltiples de órganos, saca adiante prematuros de 400 gramos e mantén cronificadas ás persoas infectadas co VIH, e ao mesmo tempo somete os pacientes a esperas de meses, deixa de comunicar probas oncolóxicas positivas ou desatende o sistema de atención primaria.
Que unha administración sanitaria manteña aberto un edificio como o da fotografía di moitas cousas de derívaa na que entrou a sanidade pública e o desalento que empeza a render entre os profesionais e os pacientes.
Na antiga xoia do Estado do benestar hai trastiendas que parecen unha morgue londiniense antes dun bombardeo alemán. Unha delas está en Ourense.