En xullo fixo dez anos que abriron o local na Coruña, onde traballan man a man. Vense 20 das 24 horas que ten o día, pero lonxe de pasarlles factura, ocorre todo o contrario. «Eu non traballaría sen el», di Ana, a xefa de sala
01 oct 2025 . Actualizado á 05:00 h.A? primeira hora dun martes, mentres a cidade esperta e as rúas aos poucos empezan a recuperar a actividade frenética do día anterior, Ana e Quique xa están en marcha dentro de Ou Terreo. Na cociña, ambos, encárganse de pór a rodar de novo o local despois de dous días libres. Entre risos e miradas cómplices, repasan a xornada que lles agarda. Non é só un restaurante o que dirixen na Coruña, senón un proxecto de vida compartido: un lugar onde o amor se cociña ao mesmo ritmo que os pratos que conquistan a diario a decenas de comensais.
«Eu non traballaría sen el. Ou Terreo non sería o mesmo con outro cociñeiro. O concepto cambiaría, a cociña sería diferente, e ao final os clientes veñen un pouquiño por todo, porque se senten ben na sala, pero tamén porque a cociña é xenial», di Ana, que cre que o éxito é 50-50, mentres Quique asegura que o ser parella dáche unha confianza que non atopas noutra persoa. «Eu do de fóra non me preocupo, sei que o trato co cliente vai ser bo, da parte económica tampouco, sei que está salvagardada con Ana. Non é o mesmo que teñas socios ou empregados cos que non tes toda a confianza. Ao final, seremos mellores ou peores, non digo que non haxa cociñeiros nin metres mellores, seguro que si, pero ao final é a túa casa, e como pola túa casa non vai mirar ninguén mellor que ti. Polo que si, eu creo que é unha das partes do éxito», di Quique, que coñeceu a Ana traballando en hostalería, e despois de tres anos de relación, propúxolle se quería irse con el a montar o seu propio negocio.
Cada un ten o seu espazo ben definido: Quique manda na cociña, e Ana na sala. E procuran non meterse no terreo do outro, porque, como di Ana, ninguén mellor que el vai facer a compra. Pero as decisións tómanse de forma conxunta. «Cando hai un cambio eu voullo soltando aos poucos, en plan “quero facer isto ou o outro”. Ela vaime dicindo: “Pois si, ou non…”. Volvo insistir ata que a convenzo». «A ver —interrompe ela—, se é para comprar unha máquina de xeados, falámolo, claro, implica un gasto común e o diñeiro é dos dous». «Ao final, dime: “Bo, vinga, vale”. Pero lévame un tempo». «Se non involucra un gasto, que faga o que queira, pero se supón un gasto da empresa, aínda que sexamos parella, somos socios no traballo e hai que falalo. Non facemos o que nos dá a gana. Eu tampouco podo aparecer aquí e comprar, imaxínate, un cadro de 10.000 euros».
O diálogo é unha das máxima deste tándem tan exitoso no persoal e profesional. «Eu si lles teño que dicir algo aos mozos de sala, primeiro dígollo a ela. Pregúntolle como o ve, que opina, porque intentamos falalo todo». E aínda que teñen claro que o arco da porta da cociña separa os seus espazos, non dubidan en cruzalo se é polo ben do equipo. Ana polas mañás bótalles unha man na cociña, porque todo é elaboración propia e supón unha carga de traballo importante. E o mesmo sucede ao revés. Se os camareiros van apurados, ou como hai uns días que eran un menos, porque unha compañeira estaba de permiso, el non ten problema en levar os pratos á mesa.
«Eu querería que saíse moito máis, porque á xente lle gusta ver o chef, pero é que non hai tempo», sinala Ana, que polo seu carácter aberto e extrovertido encaixa á perfección nesa figura de relacións públicas que fai no restaurante. Moitas veces, asegura, os clientes pregúntanlle por el, e se ela ve que pode facer unha pausa, avísao para que se achegue ás mesas, aínda que, aclara, non a todo o mundo gústalle. «Hai ningúns que te están mirando, e pásaste a saudar, e encantados, pero outros que están ao seu rolo, coa súa película, e non lles apetece. De feito, pregúntaslles: “Que tal todo?”, e contéstanche: “Si, si, todo ben”». A curiosidade de ningúns incluso vai máis aló do saúdo, e preguntan se poden entrar á cociña para saudar ao chef, algo que Quique recibe como un afago. «Que veñan saudarte, a dicirche que todo foi marabilloso, que comeron moi ben, nun traballo tan subxectivo é moi bonito».
COMUNICACIÓN, A CLAVE
Ás veces, poucas, tamén é Ana a que entra para facer algunha advertencia. Porque a comunicación entre sala e cociña, e entre empregados, indica Quique, é «importante» para un bo funcionamento. «Depende do que sexa, valoro se llo teño que dicir no momento, porque lle vai a axudar en algo. Se non, tampouco o molesto, e cóntollo despois. Non lle vou a tocar os narices cunha parvada, cando está a atender a 50.000 historias», comenta a xefa de sala, que engade: «Houbo unha época que cambiamos á persoa que estaba cos arroces e saían con moito sal. Co primeiro cliente pensei que comería con pouca, e pareceríalle moita, pero cando xa mo dixeron tres mesas, si que entrei. E el próbao, porque non pode estar tampouco amais de todos os pratos que salguen, ás veces só ve a estética».
Non ocultan, con todo, que esa confianza que se percibe ao instante entre ambos tamén pode propiciar máis rozamentos dos que se cadra terían, se non tivesen unha relación máis aló do profesional. «Hai pequenos rozamentos, que son fastidiosos porque ás veces os tes fóra, telos dentro, e son incómodos porque claro, doutro xeito, chegas a casa e quéixaste un pouco do teu socio á túa parella, aguántate e tal, pero desta forma non te podes queixar do teu socio, porque te atopas co teu socio, e vólveste a atopar co teu socio… Esas son as partes negativas, pero hai que minimizalas, e quedarse coas positivas», sostén Quique. E tamén o positivo é aprender, como di Ana, deses pequenos desencontros para mellorar, porque, á fin e ao cabo, «a outra persoa é a túa parella, a persoa que queres», e ten que poder máis iso. «Ás veces discútese cun amigo, ata cun irmán, que igual non ves tanto… Non vas discutir coa persoa coa que traballas? Seguramente, se tivese outro socio, tamén pasaría o mesmo».
Cando os seus amigos lles preguntan por todo o tempo que pasan xuntos, eles sempre din: «Nós non levamos 10 anos, levamos 30, porque o estar 24 horas é o triplo dunha relación». Viven xuntos, traballan xuntos: vense 20 de 24 horas ao día. «Quizais pola tarde, entre as 6 e as 10 que temos algo de tempo libre, cada un si que vai un pouquiño ao seu», di ela, aínda que el non tarda en matizar. «Pero ás veces tamén coincidimos, porque imos ao mesmo ximnasio»… Un tempo ao que se suman vacacións ou libranzas. «Hai días, momentos malos e bos, pero intentamos que os malos sexan os menos, e tamén pechar a porta e non levalo ao tempo de descanso, porque se non, pode ser unha tensión. Pero o estrés do traballo e a confianza moitas veces lévante a frustrarte, e non lle vas a falar mal a un compañeiro, igual lle falas a el, ou el a min», di Ana. E aínda que é difícil non arrastrar o que pasou no traballo a casa, máis cando son os mesmos, saber como se atopa o outro, como se levantou ou como foi o día, axuda moito a diferenciar espazos. «Eu non son rancorosa, intento separar, pero non todos somos iguais, hai a quen lle custa máis e a quen lle custa menos. Entón se mañá teño libre, intento que o caprichito dure un día, non tres. Sobre todo, cando son bobadas». «Vale máis o proxecto e a parella que esas bobadas —apunta Quique—, intentas falalas, pór un pouco de consenso e tal. Ata o de agora todo foi ben, igual un día tiramos a toalla, pero de momento son cousas pequenas, rozamentos de traballo».
A estas alturas, contan que separar o persoal do profesional non é tarefa sinxela, e din que a liña non existe, e aínda que intentan non discutir, pódense dar minidebates co equipo diante. «Xa nos coñecen. Ás veces é como un show de matrimonio, xa nos vacilan… E dinnos: “Xa están estes… “. E eu dígolles: “Se tiveses que estar coa túa parella 20 horas ao día, a ver como ías traballar…”», sinala Quique, que aclara que máis que enfados son vaciles. Pero é todo tan natural que o mesmo pola mañá venos discutindo e ao intre dándose un bico. Un detalle máis de que están en familia, na que inclúen aos seus compañeiros. «Levamos todos moi ben, de feito, moitas fins de semana saímos con ningúns deles a comer», conta Ana. Unha sorte da que presume Quique. «É que somos unha familia. Tivemos moita sorte, porque o que intentamos sempre é que nos levemos todos ben, axudámonos en todo».
Son conscientes de que a día de hoxe teñen un equipazo. «É verdade que se che falta unha peza do quebracabezas, tardas en atopala, xa non é como antes. Chegar ata aquí non foi doado, custoulles. «Tivemos un agosto pasado moi malo, fóisenos unha moza de cociña xusto o 1 de agosto, foi imposible substituíla ese mes, e aínda así, probamos como a dez persoas en agosto, setembro e outubro». «Tamén porque —apunta Ana— intentamos estudar á xente, e se vemos que non encaixa tanto a nivel de compañeiros como de traballo, non a queremos. Como haxa unha persoa que che meta un pouquiño de tal, desvalíxache todo o equipo. Pero agora mesmo non nos fai falta nin falar, con mirar os dedos cada un xa sabe o que ten que facer. E aínda que tes traballo, leva mellor». Algo no que insiste Quique. «Hai servizos potentes, nos que dis: “Vaia malleira”, pero ves que salgue, que flúe todo».
Manteñen os mesmos papeis na casa. Ana sempre lle di: «Cociña ti que eu frego». «Ai, eu prefíroo, que o faga el ao seu gusto, que se non, vai pór pegas». Intentan non levarse o traballo a casa, e se chega unha mensaxe ou correo nos días libres, ambos coinciden en deixalo para o día seguinte, ou para a volta das vacacións, pero tampouco hai ningunha norma para evitalo. Antes estaban máis pendentes da tablet, ou das reservas, e ultimamente decidiron desconectar máis, e espremer ao máximo eses dous días libres seguidos dos que poden gozar agora que o proxecto xa está consolidado. Aínda que a Quique ás veces apetécelle cociñar na casa os domingos, procuran comer por aí tranquilamente con «o seu botellita de viño». Van cambiando de locais para ver outros pratos, que fan outros compañeiros, algo que a Quique resúltalle bastante inspirador. Tamén as vacacións organízanas en función daqueles locais que teñen pendentes de coñecer. Entre unhas cousas e outras, apenas fan vida na casa, van durmir e pouco máis. Non sorprende cando confesa que a neveira está «case baleira», porque só almorzan, e se algunha vez comen, levan algo do restaurante.
Din que non se parecen moito no xeito de traballar, aínda que son os dous moi de recoller, de limpar e ordenar, pero os seus caracteres diferentes fanlles ser os mellores no seu. El na cociña, e ela na sala dun dos mellores restaurantes de Galicia.