Á xeración «millennial» a crise do 2008 tomboulles parte dos seus soños laborais. Co paro en mínimos históricos, o problema dos mozos sitúase agora na vivenda
16 sep 2025 . Actualizado á 13:44 h.Se á xeración millennial a crise do 2008 tomboulle parte dos seus soños laborais, aos Z é o problema da vivenda o que lles impide avanzar en cuestións tan básicas como voar do niño. Álex Carrás fala con YES o mesmo día que iniciou a súa andaina nun novo traballo. Con 25 anos, este graduado en ADE bilingüe cun máster en Finanzas non ten problemas en crecer nun mundo plagadito de oportunidades en cuestións de emprego. Con todo, por «sensatez» elixe continuar vivindo no fogar familiar. «Prefiro ir facéndome un colchón a base de aforros para poder comprarme unha casa máis adiante que vivir de alugueiro porque, entre outras cousas, os prezos están imposibles. Respecto aos salarios, disparáronse».
Na súa nova compaña fai labores de contable fiscal e outras tantas tarefas que fan que o seu posto se chame Tax & Accounting Specialist —«en inglés soa mellor», di mentres ri, tras intentar pescudar que poría nun currículo en castelán—. Está feliz porque el buscou esta mellora, e tras un mes tenteando outras empresas, finalmente elixiu unha corporación que lle permite desenvolverse como profesional e onde, ademais, conseguiu unha mellora salarial «importante».
Como el, explica que o seu círculo máis próximo tamén ten traballo, aínda que matiza que algúns achegados da súa idade que son enxeñeiros ou químicos, dedícanse de momento ao sector da hostalería. E de feito engade: «Sabemos moi ben que a situación ideal non existe e somos moi precavidos por iso». Con todo, o paradoxo cóntase soa cando Álex apunta: «Aínda que traballamos, case ningún está independizado. É moi difícil, por non dicir imposible nas cidades. Só os que viven en zonas máis pequenas».
De natureza optimista, conta que dentro de dez anos, cando aínda estea nesa doce trintena que el ve afastada, imaxínase «sendo moi feliz» conseguindo todos os seus obxectivos e, claro, tendo a súa propia casa... «Quizais me paso crendo que vai suceder, pero penso que parte da solución é ter cabeza e ir con coidado. Se agora teño que vivir coa miña nai, non pasa nada, estou ben. O que me preocupa é que a xente da miña idade vexa ou teña o futuro máis negro».
Uxía, Bea y Jéssica: «Con 24 anos e tendo traballo seguimos vivindo como estudantes; é imposible vivir soas»
Estes tres mozos empezaron a compartir piso desde que iniciaron os seus estudos universitarios aos 18. As tres teñen un posto de traballo en Santiago, pero continúan vivindo do mesmo xeito porque o salario non lles dá para máis
CARMEN FERREIRO / S.F.
Traballar e compartir piso é unha realidade para a maioría de mozos graduados, especialmente para aqueles que están recentemente aterrados no mundo laboral. Jéssica, Uxía e Bea, aos seus 24 anos, comparten piso en Santiago. Unha é farmacéutica, a outra, estudante de doutoramento, e a terceira, bolseira no Parlamento de Galicia. As dúas primeiras son de Vilalba, e Bea, de Muras. As dúas primeiras coñecéronse e fixéronse moi boas amigas no instituto da capital chairega, e desde que iniciaron a vida universitaria viviron xuntas. Desde este ano Bea uniuse ao piso que Uxía e Jéssica xa compartían.
«O terceiro compañeiro sempre foi rotando, pero nós non nos separamos desde o primeiro ano de universidade», di Uxía. Os primeiros cinco anos vivían xuntas mentres estudaban as súas carreiras. Uxía a de Biotecnoloxía, e Jéssica, a de Farmacia. Aínda que agora as tres xa gañan un soldo, a situación ségueas obrigando a continuar coa mesma dinámica.
«No meu caso teño que compartir piso si ou si, se non, o meu salario quedaría en nada. Ademais, se non o fixese coas miñas amigas, teríame que ir vivir a un estudio soa, algo inviable a día de hoxe. Outra opción sería mudarme coa miña parella e, probablemente, a un piso máis caro, sen renovar e con humidades, porque este está moi ben de prezo», conta Uxía, que leva dous anos realizando traballos de investigación para a USC. A capital de Galicia, que é ademais cidade universitaria, destaca pola súa escaseza de vivendas, unhas subidas de prezos estratosféricas e o mal estado de moitos pisos. Buscar un é unha tarefa complexa e, de feito, son numerosas as colas de estudantes que cada verán enchen as inmobiliarias.
O primeiro ano que Jéssica e Uxía buscaron unha vivenda foi o máis complicado. Elas afirman que, aínda que estaban cargadas de ilusión, foi realmente estresante conseguir un bo piso: «Cansámonos de visitar as inmobiliarias ata que por fin atopamos un bastante lonxe do centro. Pasamos aí dous anos e logo tivemos a sorte de cambiarnos a un que deixaban uns coñecidos, que é no que estamos agora. Non o queremos soltar por nada do mundo!», apunta Jéssica. No seu caso, o piso no que se atopan foi subindo de prezo cada ano, pasaron de pagar 530 euros ao mes a 660 euros, que é o que pagan a día de hoxe. Cada curso ían pagando 30 euros máis. «É unha situación que se repite con case todos os pisos, no noso caso aínda se vai mantendo, pero sabemos de xente á que llo subiron moito máis. A maioría dos pisos de estudantes vanse pasando duns coñecidos a outros, é a única maneira de atopar algo decente», añade Uxía. Agora elas xa non son estudantes, pero seguen vivindo coma se o fosen. Bea, que foi a última en incorporarse, confesa que se lle complicou moito mudarse a Santiago, se non fose porque as súas agora compañeiras non contasen cun cuarto libre. Antes de asentarse en Compostela, ela tamén compartía residencia en Pontevedra e a situación non se diferenciaba da das súas amigas.
«Se es nova e estás empezando a traballar, o máis probable é que teñas un soldo baixo, entón para moitos caseiros non es o perfil que buscan, sempre van preferir a unha persoa maior. A min —e creo que falo por todas— paréceme imposible poder vivir soa en Santiago con 24 anos, xa dou por sentado que vou ter que compartir», comenta Bea. Dio convencida: «Non tes outra opción. A maior aspiración que podo ter é sacar a oposición para poder aforrar e pagar unha entrada para ter unha vivenda en propiedade algún día». Un pensamento que, do mesmo xeito que Bea, comparten as súas compañeiras: a prioridade é aforrar o que poidan para nun futuro facerse con algo propio. As tres non ven outra saída máis que compartir a esta idade. «Eu é que tamén son moi feliz neste tempo de convivencia, por min estaría sempre coas miñas amigas», bromea Jéssica.
A que teriades que renunciar se non compartísedes piso? «A case todo, quedariamos sen viaxar, sen ir ao cine, eu no meu caso, tamén renunciaría ás clases de portugués ou ás clases de baile ás que imos Jessi e mais eu», dice Uxía. «E eu, ao mellor non podería facer o máster a distancia», engade Jéssica.
A súa percepción sobre a vida laboral foi cambiando cos anos, porque cando comezaron os seus estudos a tres pensaban que estudar unha carreira solucionaríalles o futuro. «Creo que todo o mundo entra na universidade coa crenza de que cando acabes entrarás nun novo mundo, pero a medida que pasan os anos, vaste dando conta de que non é ouro todo o que reloce e que o soldo co que vas saír non che vai dar para independizarte xa», indica Uxía. «Eu talvez podía imaxinar que seguiría compartindo piso, o que non sabía era con quen. Agora non podo pedir máis porque estou moi cómoda», explica Jéssica.
ATOPAR XENTE BOA
As experiencias e anécdotas en pisos de estudantes son numerosas e estes tres mozos non son unha excepción. Bea di que sempre tivo a sorte de atopar xente boa cando lle tocou compartir casa. «Vivín con meus pais ata os 18 anos, despois nunha residencia de estudantes e logo compartín dous anos con outras persoas. Saíu sempre ben», confesa. Ela defende que a vida nun piso compartido sempre foi unha especie de «anarquía». Os límites nunca foron necesarios para ningunha das tres, a clave —din elas— está en adaptarse ás outras persoas e favorecer a comodidade de todos. «A facilidade de adaptarse á outra persoa é fundamental. Hai que aprender a convivir, ao fin e ao cabo, ti ves da túa casa cuns costumes e tes que saber que non todo o mundo ten que ser igual ca ti, nin facer todo da mesma maneira», defende Uxía. Ao que engade Bea: «É cuestión de ir adaptando os estilos de vida de cada un e todo flúe máis».
Xuntas souberon formar un grupo perfecto: respectan os seus espazos, apóianse e cóidanse sen importar o día ou a hora. Está claro que a súa visión das cousas foi mudando co tempo. Antes ían a clases e agora cada unha ten o seu respectivo traballo co seu correspondente horario. «De estudante, cando ía a clase, chegaba con ganas de cambiar de roupa e saír de festa, pero agora chego tan cansa que só me apetece falar un anaco tranquiliña con elas ou coa xente que nos vén ver, porque tamén temos moi bos amigos en Santiago», dice Jéssica.
Coincidir de luns a venres ás veces pode ser complicado, por iso as tres intentan cadrar os horarios para verse en todas as ceas, pero, se non é posible dese xeito, fan todo o que está da súa man para pasar tempo de calidade como amigas que son. A recente incorporación de Bea notouse tamén nas súas comidas, ela é vegana e as súas compañeiras innovan receitas para que todas poidan gozar do mesmo. «Como nas comidas non podemos estar todas xuntas por horario, aproveitamos a cea e así contámonos o día, rimos un pouco e cada día cociña unha», cuenta Uxía mientras se levanta a remover el arroz con curry que está preparando para el día siguiente.
As razóns para vivir xuntas son moitas. «No meu caso teño a sorte de estar vivindo con xente que quero, coa que estou moi a gusto e, sobre todo, coa que estou fortalecendo os meus lazos porque son as miñas amigas. Vémonos todos os días desde o bacharelato, que máis podo pedir!», comenta Beatriz. Las tres explican que vivir con más gente es otra forma de entenderlas y que igual que nos tenemos que adaptar para vivir en armonía, también debemos aprender que no siempre podemos tener razón: «Non tes que saír sempre coa túa, hai que aprender a dar o brazo a torcer. É fundamental para levarse ben».
Todos estes anos aprenderon a ter paciencia e a saber que non se consegue nada calando un problema. A elas non se lles pasou pola cabeza volver a casa dos seus pais, están ben en Santiago e queren continuar facendo o seu propio camiño. «Eu xa o teño falado con meus pais, non estou en contra de volver, pero simplemente prefiro a vida de persoa independente e gústame poder organizarme a min mesma», dice Uxía.
«Chegar a casa e saber que en calquera momento podes abrir a porta da habitación da túa amiga e contar co seu apoio non ten prezo», comenta Jéssica. Para ela, que o seu piso compartido síntase un fogar nace da xente que a acompaña, e por suposto, dunha acción moi concreta: «Se podo poñer a bata e saír da miña habitación tan tranquilamente, xa é casa!». Ningunha ten un salario suficiente para poder alugar ou comprar un piso de xeito independente, pero as tres manteñen, aos 24, unha convivencia moi feliz.