Era policía, pero quería progresar e iso fixo que se lle acendese a lámpada. «Empecei a buscar investimento inmobiliario moi rendible. E conseguín comprar unha casa cada ano», sinala
06 jul 2025 . Actualizado á 16:23 h.Para entender a historia de Pascual Ariño hai que realizar un cambio de mentalidade á hora de entender o concepto de vivenda. Porque, mentres que para a maioría de nós é un lugar onde vivir e gozar da familia e os amigos, para el é simplemente un activo, un produto ao que sacar rendibilidade. Aínda que non sempre foi así. Pero con este cambio de mentalidade pode dicir, aos seus 38 anos, que é o propietario de 16 pisos, que chegou a asinar ata oito hipotecas e que non reside en ningunha deles. Así é como este policía nacional de Alacante, que xa non traballa como axente, logrou adquirir 16 inmobles.
«Comprei a miña primeira vivenda no 2010. Custoume 180.000 euros e foi un erro. Metín a pata, porque os prezos seguiron baixando e perdín diñeiro. Pero no 2013 quixen compensar iso», conta o que foi axente da Policía Nacional. «Ese ano abríronme un expediente na policía que, ao final, arquivouse, porque non fixera absolutamente nada, pero iso non me permitiu ascender durante uns anos», conta. E como non hai mal que por ben non vinga, esta circunstancia animouno a buscar un investimento inmobiliario «moi, moi rendible». «E empecei a comprar unha casa cada ano. A segundo compreina cun préstamo persoal. E no 2014, foi cunha hipoteca. No 2015, con outra. E no 2016, outra... Ao final tiven oito hipotecas», asegura. Claro, ante a perplexidade de semellante logro, Pascual responde que foi relativamente sinxelo: «Os bancos dábanmas, porque eu, con cada casa, gañaba máis diñeiro. Pagaba unha hipoteca de 200 ou 300 euros, pero logo alugábaa por 700, 800 ou incluso 1.000 euros. Unha das casas tívena como alugueiro vacacional e sacaba 2.000 euros por dous meses. Entón, só cun mes de alugueiro, gañaba máis do que pagaba de hipoteca. E o banco ve que es solvente e que gañas máis diñeiro con cada casa. Entón, dáche o diñeiro».
Pero que tipo de vivenda busca Pascual? «Eu fixen investimentos de todo tipo. Alugueiro vacacional, pero tamén alugueiro tradicional, que é o que máis fago. E alugueiro por cuartos. En canto ás propiedades, comprei pisos de 30.000, 40.000, 50.000 euros, de 100.000 euros tamén... Comprei unha nave por 240.000 euros... En fin. Tiven varias propiedades», di. Pero, como sabe que ese é o inmoble que ten que comprar? Para el é moi sinxelo: «A clave está en comprar con desconto, iso é o máis importante. Porque cando invistes dáte igual que sexa unha casa ou outra. Que teña acceso ou non o teña, que teña un cuarto ou tres... E logo, ademais de comprar con desconto, que teña unha rendibilidade moi alta. Eu sácolle unha rendibilidade mínima do 10%. Entre un 10 e un 20% de rendibilidade», explica, mentres aclara que o desconto, a maioría das veces, vén acompañado por algún problema que arrastre a vivenda. «Compras con desconto porque ten algún problema. Ese problema pode ser unha herdanza familiar, e que se están pelexando e necesitan o diñeiro xa. Pode ser que a casa necesite unha reforma, pode ser que se cadra ten un inquilino que lle dá problemas, pode ser que teña un okupa... Hai xente que necesita diñeiro urxente. Entón, pode ser por moitos motivos. Trátase de comprar con desconto. E logo, que a rendibilidade sexa de polo menos un 10%», insiste.
Pero non todo foi como a seda, ao principio tivo que facer as reformas el mesmo: «Como non tiña diñeiro para as obras, cando remataba de traballar, púñame a reformar os pisos. Aprendín a facer un pouco de todo, porque cando empecei cos primeiros investimentos, non tiña diñeiro para as reformas e polas a punto». Pero recoñece que nunca se sentiu afogado por todo iso: «O que si tiven é moito traballo. Saía de traballar e tiña que porme a reformar os meus propios pisos. Pero non me sentín afogado, porque eran investimentos moi bos nas que eu con cada piso gañaba máis. Pero si me pasei algunha noite sen durmir pensando en como solucionar algún problema que che xorde. Pero pensar en ‘vaia lea no que me metín e a ver como saio desta...', iso non. Porque facendo números ves que non hai ningún risco».
Hai oportunidades
A pesar de que agora os prezos están polas nubles, Pascual considera que aínda segue habendo inmobles que merecen a pena. «Pois agora mesmo hai unha casa na que o seu prezo sería duns 70.000 euros, conseguina por 55.000 euros e vaise a alugar por 600 euros. Entón, segue habendo oportunidades. E vouna a pór no club que teño cos meus alumnos, a ver quen a quere comprar. Eu, esta mesma semana, fixen unha compra de débeda. No canto de comprar a casa, compro a débeda. Estou a comprala coma se eu fose o banco. Compro a débeda dunha casa que está a piques de embargarse e cústame 54.000 euros. Pero é unha casa que vale 120.000 euros. Os bancos venden a débeda a un fondo de investimento e logo o fondo, que comprou a débeda por lotes e superbarata, vendeuma por 54.000 euros. Isto é outro tipo de investimento que estou a facer este ano. Pero hai moitas formas. O piso que che comentei de 55.000 euros, é un piso normal e corrente», comenta.
Pascual xa non é policía desde o 2022. A rendibilidade que conseguiu co alugueiro dos seus inmobles permite vivir dun xeito folgado: «Se sumo todos os alugueiros e multiplícoo por 15, pois supero os 15.000 euros ao mes de rendas. Eu vou alugar sempre ao prezo máis caro que poida, pero é verdade que teño alugueiros de 500 euros, incluso de 400 euros ao mes, porque son dun piso que me custou 30.000 ou 40.000 euros. E iso é alcanzable, pero é o prezo da zona. Eu sempre digo que os prezos os marca o mercado, non os marco eu».
E, ao contrario do que poida parecer, este investidor inmobiliario non reside en ningunha das casas que comprou: «Vivo de alugueiro e pago 4.500 euros ao mes. A casa na que vivo non é rendible para comprar porque vale máis dun millón de euros. E para que o sexa, debería sacar polo menos 10.000 euros ao mes de alugueiro, é un 10%. Se ti tes un millón, o ideal é que te compres 10 casas pequeniñas de 100.000 euros e que obteñas 1.000 euros en cada unha, así terás 10.000 euros de rendas ao mes. Entón, con eses 10.000 euros pagarás os 4.500 euros de alugueiro e sóbranche aínda 5.500 para vivir, gozar e demais. Por iso, as casas máis caras non son as máis rendibles».
Por agora, Pascual non ten teito e ten pensado seguir investindo en inmobles. Non é difícil adiviñar cantos pisos chegará a ter en propiedade dentro de 15 anos máis: «Sen esforzarme, vou chegar ao 30 mínimo. Diso non teño ningunha dúbida. Logo xa, dependerá do que eu queira. Ao principio vivía por baixo das miñas posibilidades para poder investir e agora a verdade é que estou a gastar bastante diñeiro. O colexio do neno, cústame 1.500 euros, o alugueiro... Agora vivo moi ben. Pero ao principio non, traballaba máis que os demais. E gañaba 6.000 ou 7.000 euros e aforrábamos para reinvestilos. E así se fixo a pelota máis grande. Para min non tiña ningún sentido gastarme o diñeiro nun iPhone ou nun Mercedes, o que me gustaba era ter liberdade financeira e poder vivir de rendas». E vaia si o conseguiu.
Únete á nosa canle de WhatsApp
Conta que tal e como está a súa situación financeira non tería que seguir buscando máis oportunidades de investimento. «Podería vivir só de rendas, o que pasa é que como me gusta..., pois me dedico tamén á formación e a ensinar que outra xente poida facer o mesmo que eu. Fago eventos e tamén busco choios para outros. Fago un pouquiño de todo. Gústame», di, mentres explica que cando deixou a policía xa era propietario de 15 inmobles: «E tireime seis meses no sofá sen facer nada e xogando á Play. Pero iso non me enchía. A miña contorna non tiña o diñeiro que tiña eu, e teño un fillo. Que facía todo o día sen facer nada? E como me gustan os investimentos inmobiliarios, comecei a falar delas nas redes sociais. E así empezou todo».
Pascual conclúe cunha frase que nos gustaría dicir algún día a calquera de nós: «Podería irme ao Caribe e porme debaixo dunha palmeira para tomar mojitos todo o día e non facer nada. Pero teño un neno de 4 anos que necesita estabilidade e que ten que ir ao cole. E tamén me gusta o que fago».