Racións maxi a prezos mini, esa é a atractiva oferta destes restaurantes que adoitan estar tan cheos como os seus pratos. A súa fórmula gañadora ten tres factores: comida tradicional, barata e abundante
23 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.A gastronomía galega é sinónimo de calidade. Aquí temos produto fresco, receitas tradicionais e un sabor que conquista padais. Con todo, nestes tempos onde todo parece que está máis caro, cada vez resulta máis difícil atopar lugares onde gozar desa cociña de casa sen que trema a carteira. E aí é onde The Breen's Tavern marca a diferenza na Coruña. É un establecemento en plena praza de María Pita que combina localización privilexiada con prezos competitivos, sen renunciar á abundancia nin ao sabor.
Aínda que o seu nome poida facer pensar nunha taberna irlandesa máis, The Breen's Tavern ten a alma profundamente galega. «O nome vén do segundo apelido da nai dos donos, que é irlandesa», explica Daniel Vázquez, encargado do local. «Na decoración fixeron unha especie de taberna irlandesa para render unha homenaxe á familia».
Máis aló desa chiscadela, o protagonismo na carta teno Galicia. As croquetas de polbo á mugardesa ou o raxo —na súa versión clásica ou con salsa de queixo azul— son as estrelas indiscutibles. «O queixo azul suavizámolo para que guste a todo o mundo. É un dos pratos que máis se vende», conta Vázquez. E se de croquetas trátase, as de xamón, completamente caseiras, veñen en racións moi abundantes, de 32 unidades por 12,50. «É unha ración moi xenerosa. Están moi boas, pero quizais o teu sistema cardiovascular non opine o mesmo [ri]», afirma.
Esa política de racións abundantes a prezos axustados fixo de The Breen's Tavern un favorito tanto para turistas como para veciños da Coruña. «Os turistas, sobre todo os que veñen en cruceiro, sorpréndense. Están acostumados aos prezos do seu país, que son bastante máis caros. Aquí, por menos de 10 euros, poden tomar dúas tapas e dúas canas e saír comidos. Encántalles», di Vázquez. Pero o obxectivo do local vai máis aló do turismo ocasional. A súa verdadeira clientela é a xente do barrio e os traballadores da zona: «Queremos que a xente volva, incluso no peor día de inverno. Por iso coidamos a calidade, a cantidade e o prezo», engade.
Tanto é así que The Breen's Tavern soubo gañarse unha clientela fiel que inclúe aos traballadores do Concello coruñés e tamén aos equipos de goberno, sexan da cor que sexan: «Aquí non facemos distincións. Queremos que todo o mundo síntase como na casa e que vinga», conclúe Daniel.
ATA ENCHER O PRATO
A Raxaría San Marcos, en Santiago abriu a mediados dos 80, cando voar en avión aínda era un privilexio ou unha obrigación para uns poucos, e o Camiño de Santiago podíase considerar un fenómeno máis pintoresco e histórico que un imán para os camiñantes. Tampouco había autovías, e as próximas sedes das televisións estatal e autonómica acababan de asentarse. Por aquelas lareiras foi facéndose un nome este bar de estrada que fai honra ao seu emprazamento e que está máis próximo ao Monte do Gozo que a Lavacolla. Cambiou de xerencia na década pasada, pero non de espírito, porque Javier Suárez, que xa traballaba alí, e a súa muller, Beatriz Veiras, seguen facendo das racións xenerosas a súa bandeira, tocando dous paus esenciais da gastronomía galega: o polbo e o raxo. Teñen máis opcións, pero o cliente manda: «Hai que veñen todos os días, e todos os días comen polbo. Eu pregúntome non se cansarán? Pero non», indica Beatriz.
O das cantidades é algo que teñen automatizado, pero de cando en vez, se hai unha incorporación na cociña ou en sala, teñen que lembrar canto deben pór por ración. «É moi doado. O prato de madeira de toda a vida para o polbo ten que estar farto, e que incluso soborden algunhas pezas por amais. E o que o queira con cachelos, pómosllos á parte», indica facendo unha crítica velada aos locais que mesturan todo e acaban deixando o polbo nun papel secundario. «E o mesmo ocorre co raxo. Temos unhas cazolas, e Puri, en cociña, xa sabe que hai que cubrilas ben», insiste Beatriz.
Na Raxaría San Marcos saben que coas cantidades das súas racións non hai queixa. E co prezo tampouco. O polbo está a 15 euros (2 máis con cachelos) e o raxo a 11. Pero tamén son conscientes de que hai traballadores, peregrinos e usuarios do aeroporto que chegan sós e aos que se lles pode facer moito, por iso é polo que optasen por facer dúas versións máis adaptadas: a media ración de polbo (9,5 euros) e a tapa (6 euros); e a media de raxo, a 6,5. Son prezos difíciles de atopar na hostalería compostelá, pero tamén hai que defendelos, e en ocasións non é doado. Pasárono mal coas incomprensibles subidas que sufriu o octópodo hai uns anos —«nunca nolo explicaron moi ben»— e agora levan tempo expostos á inflación, pero son conscientes de que os axustes de prezos teñen que ser contidos «para que a xente siga vindo». Ou dito doutro modo, a cantidade non se negocia.
CALLOS E COCIDO A diario
Comer un bo prato de callos e outro completo de cocido sáelle ao cliente do restaurante Ou Cordobés de Razo, Carballo, por 13 euros. E inclúe a sobremesa, o pan e a bebida. É o menú diario que ofrece, con máis opcións, de luns a venres. O certo é que este local en primeira liña de praia serve outras moitas racións moi xenerosas e a prezos alcanzables na súa carta. E petiscos gratis, ricos e así mesmo copiosos coas consumicións, sobre todo ao mediodía e en tempada baixa, pois no verán non dan abasto. Por iso ten a fama en Bergantiños de ser un establecemento ao que un ten que ir, polo menos, unha vez na súa vida. Comida caseira e con produto da zona, e unha traxectoria familiar de medio século e dúas xeracións, case nada.
Son catro irmáns e os catro, dun xeito ou outra, están vinculados o negocio. Susana Fraga Ures desvela o segredo do éxito. Non é outro que o seu pai, José Fraga Varela, coñecido, precisamente, por Ou Cordobés. De feito, púxolle ese nome ao bar por este motivo. «Nos anos 60, traballaba na compañía de buses Finisterre e levaba aos obreiros á Coruña. Tiñan que estar ás 8 en punto alí, e el adiantáballe aos coches, e os usuarios da liña berrábanlle “ole, ole”. Ademais, levaba o sombreiro de palla, e por aquel entón era o momento de El Cordobés co salto da ra, e quedoulle o nome», relata a súa filla.
Ten 85 anos, pero lle encanta seguir de preto o día a día no restaurante. Por iso gústalle manter o que xa é tradición no bar. Ademais, foi moi previsor, xa que viu vir aos turistas «e montou no pallote a cantina para miña nai, e cada vez que foron gañando, foron ampliando».
O mércores é o día do churrasco de porco, un dos pratos estrela do menú diario. Nesa xornada tamén ofrecen caldeirada de pescada, abadexo e rape. E o venres, destaca o bacallau en caldeirada. Ensalada rusa, fideuá, pito frito ou caldo son outras posibilidades. «É raro que pidan para repetir porque sempre sobra. De feito, quéreno compartir ou piden a metade, pero só o ofrecemos completo», apunta Susana Fraga.
Entre as racións, triunfan o raxo e as luras con patacas fritas. Cada unha costa uns 12 euros e dá para dúas persoas. Pero tamén teñen polbo á feira, bocadillos e ata un delicioso bogavante con arroz, aínda que baixo reserva previa.
A ter en conta, que abren todos os días do ano. Entre os petiscos destacan as rabas de lura ou a orella.
DE MENÚ Ou Á CARTA
De menú ou á carta. No asador Éche o que hai, situado en Santa Cruz de Arrabaldo (Ourense), a ración por persoa é sempre a mesma e ninguén quédase con fame. A propietaria é Lourdes Chao e con ela traballa o seu marido, Manolo Varela. Ambos compraron a casa onde agora se atopa o restaurante ao que acoden, como afirma a dona, moitos obreiros que necesitan comer ben para ter enerxía. O menú, por trece euros, inclúe un primeiro, un segundo, a sobremesa, a bebida, o pan e o café. As opcións son moitas. Pódese empezar cunhas lentellas, unha ensalada de pasta ou espaguetes para seguir cun churrasco de tenreira, pescada ou segredo. De sobremesa ofrecen flan de queixo ou de café, ambos os caseiros, e tamén se pode optar por todo tipo de xeados. Todo bañado cunha bebida e un café. Ademais, como subliña Lourdes, do pan: «Está bo, é de aquí, de Santa Cruz, de Ponte do Val». En Éche o que hai, que se chama así pola soada frase de Shin Chan, apostan pola comida tradicional sen moito artificio: «Se a carne é boa, cun pouco de sal basta».
Ao longo da semana van variando o menú, sempre pensando nos seus clientes habituais. «Necesitan forza para traballar. E por iso cada día imos metendo comida variada: un día cocido, outro bacallau ou polo asado. Mañá mesmo, robaliza», relataba Lourdes sobre o menú desta semana. E iso é o que agardan os comensais: saír coa impresión de comer ben, tanto en calidade como en cantidade. «As racións son sempre iguais. Ás veces os que xa nos coñecen pídennos que non botemos tanto e facémolo, pero normalmente pomos a ración completa, non temos media», explica.
Éche o que hai abre de luns a sábado, o domingo descansan. Deixaron o horario que estableceran cando se estaba construíndo, a poucos metros, a AG-53 e polo restaurante paraban decenas de traballadores. Tras dez anos aberto, o local pasou por diferente etapas, cunha crise económica e outra pandémica que fixeron cambalear o negocio, pero se mantivo e agora, afirma a propietaria, pasan por unha boa época. «Cremos que o máis importante para nós é o boca a boca. A xente coñece o que facemos e recoméndao», subliña.
Ao grande
Na Fonte do Rei, en Lugo, cómese ao grande. Ao grande é tamén o restaurante, que en realidade son dúas, situados na avenida de Madrid e separados só por unhas decenas de metros. O primeiro, que se chama Fonte do Rei, abriu hai 36 anos; o segundo, Fonte do Rei 2, ten 23 anos ás súas costas. En ambos rexe o mesmo precepto: prohibido entrar con pouco apetito, porque se come moito e ben.
As carnes son de orixe galega, como explica Jesús López, un dos responsables do negocio. Os asadores non teñen segredos na súa presentación: carne de porco e de tenreira, chourizos criollos e chourizos do país, sen que falten as patacas fritas. Os cocidos, que teñen a súa tempada no inverno, son todo un espectáculo pola súa variedade de carne vacúa e porcina —incluído o butelo, propio da Fonsagrada— e pola orixinalidade de presentar a sopa de fideos acompañada de garavanzos. Máis aló dos matices, unha cousa está máis que clara: as racións son máis xenerosas e unha mostra clara de que o bo non ten por que estar rifado co abundante. Se se cambia a terra polo mar, os asadores de peixes teñen uns ingredientes fixos —robaliza, rodaballo e rape ou pescada— e unha xenerosidade na súa presentación que non é apta para inapetentes.
Non hai trampa nin cartón na presentación nin na elaboración. Jesús López, un dos responsables, explica que hai sitio para os gustos duns e outros: «Unha cousa é a cociña galega de toda a vida, e outra cousa son as cociñas modernas. Son cousas distintas», di. Sen facer unha enquisa que avale a impresión, é doado supor que os comensais que acoden a calquera dos dous locais aceptarían ser considerados pouco modernos a cambio de seguir gozando coas saborosas e abundantes racións que se lles ofrecen.
Elaboracións de culler propias do inverno, como os caldos e as potaxes, son outra mostra de bos primeiros pratos que chegan fumarentos e xenerosos á mesa. No verán, cando os lucenses emigran temporalmente ás praias, os dous restaurantes adoitan encherse con turistas e non acusan o éxodo. Jesús López explica que os visitantes agradecen que en Galicia cómese por menos prezo que noutras comunidades. O que seguramente agradecen tamén é que as racións se serven con xenerosidade e que tras baleirar o prato poden enchelo outra vez.