Nun par de meses conseguir mesa nestes locais será misión case imposible. Pola súa cociña, o seu ambiente ou as súas vistas convértense en foco de atracción. Así que este é o momento de gozalos en plenitude e sen abafos
09 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.Hai lugares que se converten en reclamos en si mesmos. Ás veces basta cunhas reseñas en prensa, unha imaxe en redes sociais ou uns comentarios positivos en determinados foros para que todo o mundo queira visitalos. A cuestión é que en moitas ocasións todo o mundo quere visitalos no mesmo momento ou na mesma época do ano —xeralmente, durante os meses de verán—, polo que conseguir unha mesa ou un espazo neles non sempre é sinxelo. Para gozalos como corresponde, co mellor produto, a mellor atención e sen abafos, o mellor é aproveitar estas semanas que aínda quedan ata que empece a tempada alta. Despois, a recado, serán os turistas quen faga provisión da maior parte das súas reservas.
O MELLOR ATARDECER
A Tita do Portiño será un dos mellores lugares da cidade para presenciar a eclipse total solar que se poderá ver o 12 de agosto do 2026 na Coruña. Queda moito para ese momento único, pero mentres tanto, calquera tarde despexada ofrece outro espectáculo natural: a posta de sol sobre o Atlántico, desde unha das terrazas máis privilexiadas da cidade.
Non é casualidade que no verán este recuncho énchase. «De xuño a setembro é cando máis afluencia temos», explica Carlos Vázquez, responsable de negocio dA Tita Rivera O Portiño. «Ao mediodía adoitamos ter grupos grandes e familias, pero á tardiña o ambiente é máis relaxado, con grupos pequenos que veñen tomar algo e ver a posta de sol». Así, as mesas con mellores vistas ao mar non se poden reservar e asígnanse por orde de chegada, mentres que o resto do local si permite reservas, tanto en liña como por teléfono.
O segredo está na combinación: bo ambiente, vistas ao mar e unha carta pensada para compartir. Torreznos e tortilla son os imprescindibles, aínda que as fins de semana a grella exterior entra en escena e converte os pratos á brasa nos grandes protagonistas.
A Tita Rivera aterrou no Portiño no 2020, recollendo a testemuña dun dos locais míticos da Coruña, que pechou tras 17 anos de actividade. A metade de camiño entre bar, restaurante e pub, o espazo destacou pola súa cociña tradicional e vexetariana, postas de sol desde a terraza, noites con DJ e mañás de festa en San Xoán.
A terraza, símbolo do miradoiro coruñés por excelencia, volveu á vida da man de Hijos de Rivera, mantendo a esencia do lugar pero renovando tanto a súa proposta gastronómica como estética.
Moito cambiou a contorna desde aqueles anos. O paseo marítimo, que chegou ata esta zona no 2004, transformou a relación dos coruñeses con este recuncho do litoral. Hoxe, A Tita do Portiño consolidouse como un punto de encontro para locais e visitantes. «Recibimos bastante cliente turista, tanto nacional como estranxeiro», comenta Vázquez. Porque ver a posta de sol aquí non necesita eclipses para ser inesquecible. Iso se o tempo permite. Un bo día asollado deste mes de maio é unha boa opción antes de que o frutífero verán chegue.
DE POSTAL NA ILLA
A Illa de Arousa é un tesouro no corazón da ría que deixou de ser o segredo mellor gardado para converterse nun dos lugares de peregrinación inescusables de quen ata Galicia se achegan. E ademais dos seus moitos reclamos naturais, no ámbito da gastronomía destaca excesivamente a proposta de Punta Cabalo, un restaurante mariñeiro habilitado no faro que aínda aluma desde o extremo occidental do territorio insular. A contorna non pode ser máis idílico. Sobre un conxunto de impoñentes bloques de granito (en Arousa e a costa galega chámanse cons) érguese a estrutura cuadrangular do faro. A súa planta baixa acolle a cociña e un coqueto comedor con seis mesas. Ao seu ao redor, unhas plataformas de madeira perfectamente integradas sustentan, literalmente sobre o mar, a fenomenal terraza, na que se instalan outras dez mesas. As vistas e os atardecers/atardeceres non poden ser máis impresionantes. Coa insular praia de Area de Secada ao sur e a serra de Barbanza no horizonte. Pero de pouco serviría o decorado se a cociña non estivese á altura, así que, coñecedores de tal circunstancia, os responsables de Punta Cabalo, Roi Lojo e Raquel Martín, pon especial énfase na excelencia culinaria da súa proposta.
Baseada fundamentalmente en dous piares: a extraordinaria calidade do produto e unha cociña sinxela que respecta os principios da tradicional sabedoría culinaria mariñeira que existe na costa galega.
De entre os pratos emblemáticos da carta de Punta Cabalo sobresae o bogavante con ovo frito e patacas fritas. Eles foron dos primeiros en ofrecelo en Galicia. Non le desmerecen os arroces. Por suposto, tamén o hai de bogavante, ademais doutros como o de centola ou nécora (en función da veda), o de marisco e algas ou o de choco. E se de cociña mariñeira falamos, non poden faltar os soberbios guisos de peixe, en función do que cada día ofreza o mercado.
Outra especialidade da casa son os escabeches caseiros. Sublimes o de atún e o de mexillóns. E, como non, tamén teñen unha presenza destacada os bivalvos da ría: desde os berberechos ao vapor ata as ameixas á tixola pasando pola zamburiña negra autóctona.
Ata o verán Punta Cabalo abre só de xoves a domingo ao mediodía. Nos meses estivais abre todos os días e a súa cociña está activa de forma ininterrompida de 13 a 22 horas.
NO CENTRO HISTÓRICO
«A nosa base é toda de produto galego, comercio local e de proximidade», remarca Sara Sorey Domínguez, propietaria dAs Greas, un espazo gastronómico que vén ser como o segredo a voces do centro histórico de Pontevedra. A final de contas, como remarca o seu cociñeiro, Alejandro Mansilla Salinero, «o primeiro que nos distingue é que todas as mañás vou ao mercado». «A min persoalmente é algo que me gusta e quero que, dalgunha forma, acompáñeme o restaurante», indica. Esta filosofía implica inexorablemente que a carta sexa dinámica: «Imos ter certos produtos ou certos pratos que cambien cada día ou que dependerán de como vaia o mercado. Non é unha carta pechada, máis cómoda. Nós complicámonos un pouco e volvémonos tolos, porque queremos que a nosa carta sexa algo divertido, pero tamén sinxela de entender. E queremos que cada vez haxa máis Galicia», remarca deixando claro que isto non significa que se centren na gastronomía tradicional, senón que, en ocasións, optarán por elaboracións doutras xeografías nas que, iso si, sempre haberá produtos locais... polbo, sardiña afumada, allos porros, croca, bonita listaxe ou, incluso, espárrago verde. «Agora témolo en carta porque me conseguen no mercado uns espárragos frescos que veñen soltos. Creo que o que máis nos diferencia é iso, que non todo o mundo vai ao mercado todos os días, non todo o mundo ten esa rotación de pratos. E moito menos nun restaurante que nin pretende, nin é en ningún momento un semigastronómico ou algo do estilo. Non pretendemos diferenciarnos pola alta cociña, senón polo contrario. O que queremos son uns prezos contidos e produto que poida haber en Galicia», apunta.
Alejandro recoñece que o recibimento a esta proposta «está a ser moi boa. Non fixemos un cambio de ciclo anunciándoo demasiado, nin baseándonos en redes sociais. Queremos ir aos poucos. A grande obsesión agora é que as cousas estean ricas, que a xente se vaia contenta, e é o que creo que estamos a conseguir. Non estamos a ter moito volume de momento, é unha época baixa á fin e ao cabo, pero seguramente se anunciásemos en redes ou feito un investimento en mercadotecnia, se cadra a resposta fose máis besta. Queremos ir a algo progresivo e aos poucos, pero a resposta está a ser moi positiva entendendo que cando fas unha carta máis de mercado, vai haber xente á que non lle gustes», engade remarcando o que é xa un contrasinal dAs Greas: «Non temos patacas fritas en ningún prato».
Famosos en Muxía
No paseo marítimo de Muxía destaca A Lonxa D'Álvaro, un negocio para o que no verán só é posible comer se un reserva con bastante antelación. Este municipio é final do Camino xacobeo. Alí atópase tamén o Parador Costa da Morte. E ten un dos principais portos deportivos da comarca. Atractivos todos eles que, xunto coa paisaxe e a propia gastronomía, atraen a numerosos famosos incluso. Cándido Conde-Pumpido, Matías Prats, José Luis Martínez -Almeida, Miguel Ángel Nadal ou Manuel Enrique Mejuto González son ningúns que lle veñen á memoria ao propietario, o muxián Álvaro Rodríguez Caamaño. Abre desde Semana Santa a decembro e os mércores pecha por descanso.
O nome do establecemento xa deixa entrever a súa aposta: os peixes e os mariscos recentemente saídos do Atlántico. É un restaurante que conta cunha bagaxe de moitos anos de cociña, pois desde os doce que tiña o propio chef, lembra estar xa entre os fogóns e a sala do primeiro dos locais que dirixiron os seus pais.
Co comezo do novo século, o muxián púxose a cargo da tradición familiar. A súa nai, as illas Canarias e próbaa «-erro» foi a súa mellor formación. Desde o 2019 deu un cambio ao negocio e agora toda a carta vira ao redor dun forno-grella. Incluso aos arroces e a fideuá dálles o toque final á brasa. «Adoitamos ter o mellor de cada tempada. A raíz é o produto sempre», explica o cociñeiro. Por iso, cada semana hai novos pratos. Nestes momentos potencian os peixes encurtidos e afumados.
Resultan rechamantes, por exemplo, as distintas preparacións que ofrece para o polbo. «É para darlle un matiz e diferenciarnos», comenta. Agora ben, a que propón con chourizo está de moda este ano, recoñece: «É un espectáculo, a xente sorpréndese». Para iso escolle un «bo» embutido caseiro da localidade. O bogavante con ovos e patacas fritas tamén arrasa. Pero entre os peixes á grella, a robaliza é a estrela. Do anzol, chega «viva» ao establecemento.
Non esquece da carne Álvaro Rodríguez, cunha ben saborosa, a Wagyu, raza de vaca orixinaria do Xapón que se cría en España. Os percebes, por suposto, son outro aliciente da Lonxa D'Álvaro. Longueirón de Fisterra, escarapote, rodaballo... Non falta de nada. Tampouco unha torta de queixo ao forno que xa é «internacional» ou torrijas. O prezo medio por comensal sitúase entre os 40 e os 45 euros.
Este local ten unha decoración moi coidada que o converte nunha extensión do peirao. Conta cunha terraza bioclimática e con calefacción, e cunha fila de mesas baixo toldo. «Os nenos sempre están na praia de enfronte», traslada o xerente. Un equipo integrado por oito persoas (dez no verán) son a alma do restaurante.