Aquí sentaraste a comer e a gozar das vistas. A pé de praia ou nos patios e xardíns que sorprenden no centro histórico das cidades galegas, hai locais incribles que ben merecen unha visita
15 may 2022 . Actualizado á 05:00 h.«Meloxeira achégase ao mar para que poidas comer e cear case cos pés na auga». Con esta elocuente frase anunciaba Álvaro Fuentes, xusto antes de Semana Santa, a nova localización do seu negocio. Sen deixar o territorio do Grove, a Taberna Meloxeira, que desde o 2013 viña funcionando en Porto Meloxo trasladábase a Area dá Cruz, en San Vicente, convertida en Meloxeira Praia. Dalgún xeito, o traslado supón unha herdanza natural. A nova Meloxeira sitúase agora onde durante case dúas décadas a familia de Álvaro Fuentes xestionou un chiringuito de praia.
E, dalgún xeito, Meloxeira Praia combina a esencia dos dous establecementos que lle deron orixe. «Non quixemos perder do todo a alma de chiringuito», conta o seu propietario. Por iso na carta mantéñense pratos herdados da proposta familiar, como os bivalvos á tixola de ferro, a fideuá de chocos ou o arroz de mariscos, reconvertido agora en arroz de carabineiros ou de gambas. Outros, que durante moitos anos foran emblema do local da praia de Area de Cruz, como o churrasco de porco, si que desapareceron na renovada oferta.
Pero, loxicamente, había que trasladar tamén ao novo establecemento ningúns dos clásicos da Taberna Meloxeira. Pratos que conseguiron que o restaurante de Porto Meloxo chegase a figurar no 2020 nas recomendacións da Guía Michelin. E aí están, para manter aquel espírito e para lembrar as orixes, propostas como a fideuá de peixe, as vieiras con foie ou o ceviche clásico.
Apunta Álvaro Fuentes que a grella e as brasas son o corazón da proposta culinaria de Meloxeira Praia. Boa parte do produto que se presenta nas mesas pasou por elas. Un produto que na súa maioría ten a súa orixe no mar que se abre, infinito, máis aló da súa impoñente terraza. Os peixes e os mariscos seguen sendo o soporte fundamental da carta de Meloxeira. O respecto máximo á calidade do produto cun leve toque de personalidade segue sendo o postulado fundamental que defende esta casa.
Ese espírito de fusión entre pasado e presente, entre o que podería ser un restaurante de cociña creativa e un chiringuito, ten tamén reflexo na posta en escena e no servizo desta nova proposta. «Somos practicamente o mesmo equipo que en Porto Meloxo e queremos seguir mantendo a calidade de servizo de Meloxeira, pero a pé de praia», comenta Álvaro.
Outra novidade de Meloxeira Praia é que acepta reservas. Durante 19 anos o chiringuito resistiuse a elas. Hoxe é posible reservar mesa desde a web do local.
Hotel Cabío
Cando un chega ao Hotel Cabío, xa sexa por recomendación ou puro azar, é imposible que non se sinta atrapado pola contorna natural que o rodea. Este pequeno hotel familiar de apenas once cuartos está situado sobre a praia que lle dá nome, o que lle proporciona unha panorámica espectacular de boa parte da ría de Arousa. As vistas só son a carta de presentación dunha proposta gastronómica baseada na cociña tradicional e o produto de quilómetro cero, sendo os peixes e os mariscos os grandes triunfadores da carta. «Comprámolos directamente na praza e moitas das verduras que utilizamos veñen directos da nosa horta», explica Rafa Míguez, segunda xeración a cargo do negocio.
En calquera das mesas da súa terraza e baixo a sombra das árbores que presiden o recinto, os pratos saben, se cabe, aínda mellor. Elixir entre as variedades de peixe ás costas que ofrecen —dependendo do mercado un pode atoparse con robaliza, sargo, dourada, sanmartiño, castañeta vermella…— será difícil, pero calquera deles cumprirá dabondo coas expectativas. «Facémolo enteiro para evitar que se seque e ábrese xusto no momento de servilo, sen espiña. A salsa que se lle bota por amais fervendo remátao de facer», resume o propietario. O marisco da zona, xa sexa ameixa, berberecho ou zamburiña (si, aquí a zamburiña é autóctona) nunca falla e se un quere darse unha boa homenaxe, o bogavante sempre é un acerto. Prepárano cocido, cunha maionesa de chile, que contrasta á perfección co seu sabor intenso, pero tamén en salpicón ou á tixola, salteado a lume moi forte. Para quen opte pola carne, teñen un jarrete estofado e unhas carrilleras de tenreira tan zumentas que non necesitan coitelo e que escorregan nada máis entrar na boca.
As maceiras
Na terraza deste cámping situado nos arredores da Coruña, concretamente en Santa Cruz (Oleiros), sempre apetece comer. A carta dAs Maceiras tira dos comensais en calquera época do ano, pero cos primeiros raios de sol conseguir mesa empézase a pór complicado. «Temos unha avalancha de reservas», aseguran. «Se fai bo, hai que reservar con antelación, mínimo cunha semana, se non, é imposible», sinala Manuel Campaña, encargado do restaurante. Despois de conseguir mesa, a seguinte decisión a ter en conta é onde sentar (sempre que haxa para elixir). Teñen varios comedores: dous interiores, o da cheminea e a galería; e varias zonas no exterior: soportais, terraza con cristal e outra con antucas. En calquera estase de vicio: no medio da natureza, onde o único «ruído» é a auga do arroio que cruza a propiedade, que no verán está tomada polos campistas. Os veraneantes tamén sentan á mesa do restaurante, principalmente en tempada alta, pero o groso da clientela son veciños da comarca. Este restaurante, onde teñen moita fama tanto os arroces (sobre todo de bogavante e de marisco), os peixes, e as pizzas artesanais feitas en forno de leña, é o lugar perfecto para celebrar tanto unha comida familiar, de amigos ou de empresa. Na terraza caben entre 100 e 125 comensais, e no interior, «porque tamén hai clientes que prefiren comer dentro». Isto convérteo no escenario perfecto para calquera celebración: desde vodas ata comuñóns ou bautizos. «Este verán xa o temos bastante concorrido», apunta Manuel sobre a volta dos eventos á vida social. O encargado do restaurante non se atreve a desvelar o segredo desta terraza, pero asegúrolles que se sentan unha vez, quererán repetir.
Para namorarse
Iso é precisamente o que lle pasou ao hostaleiro ourensán Pablo Domínguez Veloso: namorouse do local que hai ás portas dos viños de Ourense, na praza dAs Mercedes, en pleno centro histórico da cidade. E alí, nunha casa do século pasado completamente reformada, cunha enorme terraza situada nun patio, salpicada de árbores froiteiras e iluminada por pequenas bombillitas, deu vida a Baysha Soulfood. Di que son especialistas en cociñar con alma, para xente que quere pór fin á présa e gozar dun intre sen reloxo e ao aire libre. Os clientes enchen as súas mesas desde a hora do vermú. «Encántanos este sitio en calquera momento do día e do ano», di Pablo Rodríguez, un namorado do local.
Non hai que perderse a comida de Baysha. «Son de Lobios, da Baixa Limia, e este lugar é unha homenaxe á miña terra, por iso apostamos pola carne de cachena», explica. Imprescindible probar as súas hamburguesas gourmet, as súas nachos completos e as súas croquetas. Ademais, a maioría de ceas das fins de semana van acompañadas dalgún espectáculo. «Son un amante da cultura e aquí todo ten cabida. Acabamos de celebrar a nosa particular Feira de Abril cunha actuación de Tacón Xitano. Pero trouxemos música en acústico, funcións de cabaré, de circo, de rock, recitais... de todo», comenta Pablo. O obxectivo é que a xente goce e repita e, desde o principio, namórese.
Un oasis no franco
Se lle ensinan unha fotografía do xardín-terraza do Marie Miner, poucos galegos serían capaces de adiviñar que se trata dunha das rúas de viños máis recoñecibles de Galicia e de España. Este restaurante, que leva unhas semanas aberto, foi a guinda da transformación desta arteria que tomou o pulso da restauración histórica de Santiago, primeiro con barrís de viño e cuncas, e agora con pianos de cola e unha decoración coidada e singular, como a súa cociña. O local, impulsado polos irmáns Carol e Miguel Pérez Negreiro, ten varias estancias interiores con mobles de anticuarios e lámpadas fantásticas que foron rehabilitadas por ela, que ademais é a que manda na cociña. Pero cando realmente a sorpresa é maiúscula é cando se accede ao patio. Xa tivo usos hostaleiros no anterior negocio, que non volveu abrir tras a pandemia, pero agora, este patio interior encaixado entre as traseiras do propio Franco e as ruelas lindeiras crea un ambiente distinto, con peculiares antucas e unhas estruturas a modo de invernadoiro nas que dan ganas de encerrarse cunha boa botella de viño nun deses días de choiva compostelá.
O reto para ambos os irmáns era estar na cociña á altura do local co que irromperon amablemente na oferta hostaleira compostelá. E as primeiras críticas e reaccións do público din que si, que tamén vale a pena. Abre desde primeira hora da mañá ata a noite, así que se pode almorzar, gozar dunha cesta de pícnic, merendar ou penetrarse a unha completa carta chea de chiscadelas europeas.
INFORMACIÓN ELABORADA POR: CARLOS CRESPO, TAMARA RIVAS, MARÍA VIDAL, MARÍA DOALLO E MARÍA GARRIDO