Aínda que se ve máis de tronista que de pretendente, o presentador xamais entraría na casa de «Mulleres e Homes e Viceversa»
14 oct 2020 . Actualizado ás 18:11 h.«A idade real é a que ti sentes por dentro, non a que pon no DNI», di Jesús Vázquez (Ferrol, 1965) nun dos momentos máis doces da súa carreira. Rostro do programa de citas e de Idol Kids, o presentador está de volta e máis en forma que nunca.
-Es a cara do novo formato de «Mulleres e Homes e Viceversa». Un alegrón e ao mesmo tempo presión ante a responsabilidade dos resultados?
-Foi unha auténtica sorpresa. Non mo agardaba. É todo un reto, porque aínda que eu xa fixen programas de citas, isto é totalmente novo. Debido ao covid, teñen que convivir por primeira vez tronistas e pretendentes baixo o mesmo teito. É un formato completamente diferente ao antigo.
-Algunha vez comentaches que serías tronista, por que prefires ese papel ao de pretendente? Mellor que che conquisten?
-¡Ja, ja, ja! Non, eu dixen que xamais me atrevería a entrar nunha casa como a de Mulleres e Homes e Viceversa e que admiro o valor que teñen todos ao expor tanto as súas vidas, pero que en todo caso me sentiría máis cómodo como tronista. Non me gusta competir.
-E que tipo de tronista serías, irías aos poucos ou a saco desde o principio?
-Eu creo que me deixaría levar polo corazón. Fíxeno sempre, aínda que nalgunha ocasión háxame levado por camiños complicados.
-Ti que mantés un matrimonio de máis de dez anos, que receita daríaslle/daríanlle aos teus mozos de «MYHYV» para construír algo duradeiro?
-En realidade levo 20 anos con Roberto. Para min é o meu marido desde o día uno. Diríalles que non teñan présa e que mentres chega, que espreman a vida, que fagan tolemias e que aproveiten cada instante da vida coma se fose o último.
-Séntesche afastado deles ou o da túa eterna mocidade tamén vai por dentro?
-A idade real é a que ti sentes por dentro, non a que pon no DNI. Eu teño 30, non 55.
-Estás tamén en «Idol Kids» con Isabel Pantoja. O mundo hase parado este ano, pero tamén foi o ano no que de novo Telecinco apostou por ti con dous formatos. Como o afrontas?
-¡Mediaset España e eu si que somos un matrimonio deses de toda a vida! Coñézoo moito antes que a Roberto. Temos unha relación magnífica, débolle todos os meus éxitos profesionais, sonlle fiel e agardo que siga así moitos anos.
-Remóveche esa espiral da música o ver aos nenos con tanta ilusión cando saen a cantar?
-Hai anos que asumín que o meu non era cantar, pero amo a música, vivo rodeado de música e amo o talento.
-Anunciaches que a túa herdanza iría para os nenos refuxiados de Acnur . En que momento tomaches a decisión?
-Paréceme xusto devolverlle á sociedade, aos que non tiveron tanta sorte como eu, o que a sociedade me deu. Tampouco me parece tan raro. Vin moito sufrimento nas miñas viaxes con Nacións Unidas, estiven en Somalia, na República Democrática do Congo, en Etiopía , en Siria , en Libia e en lugares marabillosos convertidos en auténticos infernos para millóns de seres humanos.
-Os teus vídeos con Roberto no confinamento non teñen desperdicio. Aínda que existan momentos malos e o peche non teña sido doado, mentres haxa riso hai amor?
-O humor é a base de todo e tamén o é no amor. Roberto e eu rímonos moito xuntos.
-Aos teus 55, como che sentes? Algún reto que quede por diante?
-Estou nun momento doce, enfróntome a cada novo proxecto con máis tranquilidade, e aínda que me entrego ao cento por cento, sinto o camiño que xa fixen.
-Vale que os 50 son os novos 30, pero o teu é de estudo. Canto deporte fas e como coidas a túa dieta?
-Vou ao ximnasio cada día, camiño oito ou dez quilómetros, saio en bicicleta, esquío, e este verán descubrín o pádel surf. Como de todo, cociña mediterránea, o máis equilibrado posible.
-Aínda que en España teñamos un marco legal que dá liberdade para amarse, non crees que queda aínda moito por facer? Que lle dirías a quen seguen apuntando co dedo a dúas persoas que se queren?
-A LGTBI fobia segue presente e aínda que avanzamos moito, non se pode baixar a garda. Aos que apuntan co dedo, que llo metan por onde lles caiba, non me interesan. A estas alturas non pido aceptación nin tolerancia, de ninguén, non as necesito, esixo respecto á lei e punto.
-O apoio en casa é fundamental, e algunha vez comentaches que aí estivo a túa nai desde que decidiches contalo. Como reunir o valor?
-Hai que dicilo, porque a visibilidade é o único camiño para a normalización. Aos nenos e nenas LGTBI, que están aí fóra, asustados, ou confundidos, dígolles que non teñan medo, que non son malos, nin están enfermos. Parece mentira, pero hai que seguir repetíndoo.