Falece Álvaro Martínez, o enfermo dELA que nunca puido volver á súa casa porque non lle deixaron pór un ascensor
VIGO
«Díxome que loitase e eu vou loitar», advirte a súa muller; o caso deste guardés foi atípico, porque viviu trece anos cunha enfermidade que adoita durar entre dúas e catro
30 nov 2025 . Actualizado á 02:12 h.Hai nove anos que Álvaro Martínez Lomba foise do seu piso da Guarda e nunca puido volver. Este home, enfermo de esclerose lateral amiotrófica (ELA), habitaba nun cuarto piso sen ascensor. O avance da enfermidade, que vai paralizando progresivamente o corpo pero non a mente, impediulle seguir subindo as escaleiras. El e a súa muller, María Jesús Martínez, Marita, tiveron que mudarse a outro piso e pagar o alugueiro. Empezou entón unha pelexa coa comunidade de veciños do seu edificio para reclamar a instalación dun ascensor. Non se resolveu aínda e Álvaro faleceu o pasado día 10, aos 73 anos, sen poder volver a casa.
«O último que me dixo cando iamos na ambulancia ao hospital foi que loitase polo do ascensor», conta a súa viúva, «e eu vou loitar». Uns días antes, os seus dous fillos regresaran ao fogar, despois de 70 días no mar. Álvaro foi mariñeiro tamén. «El dixo que quería ver a casa», di Marita. Estiveron a sopesalo. Facía pouco reformaran o baño, coa esperanza de que el puidese moverse por alí coa súa cadeira de rodas. Pero para chegar ao piso había que subilo en peso e Álvaro era un home grande. Finalmente descartárono. Álvaro quedou sen ver a súa casa.
Nos últimos días atopábase canso e indicábanlle que tiña un virus. Todo se complicou en pouco tempo e finalmente sufriu unha broncoaspiración, unha complicación habitual nos pacientes dELA, provocada pola dificultade para tragar. Quedou na ambulancia que o levaba ao Cunqueiro.
«Fomos tan loitadores os dous e foise de forma tan rápida...», lamenta a súa esposa. Estiveron 46 anos xuntos. «Eu dicíalle, con todo o cariño: ‘‘Ti tes a ELA, pero eu tamén''. Foi a miña vida».
O seu caso reflicte a dura realidade desta enfermidade tan agresiva que afecta a toda a familia. «El nunca se queixou, aínda que algunhas veces que non podía comer e eu dáballe, dicíame: ‘‘Son unha carga''», di Marita.
O ascensor é un bo exemplo. Os seus veciños nunca consentiron que se instalase no edificio, por non afrontar un gasto que no seu día calcularon en 150.000 euros. Un xulgado de Tui deu a razón á parella hai dous anos, pero o caso recorreuse e está pendente de sentenza pola Audiencia. «Non entendo que a xente sexa tan mala, que che faga sufrir», protesta a súa muller.
Álvaro e Marita tamén loitaron polas axudas económicas. El percibía a da Xunta, que aprobou un gasto de ata 12.000 euros por paciente, sempre contra factura, así como unha grande invalidez. Non chegou a recibir as axudas económicas da lei ELA.
O caso de Álvaro non é típico. Segundo a Sociedade Española de Neuroloxía, a supervivencia media dos enfermos é de entre dous e catro anos. Este guardés levaba trece coa enfermidade diagnosticada, catorce se se ten en conta o ano previo, que xa tiña síntomas pero non un diagnóstico. «Hai que tomarse máis en serio a vida que a enfermidade», advertiu nunha entrevista en La Voz.