Beatriz Carballido: «Un bar non só é un bar, é unha empresa, e o hostaleiro, un líder»

«Recoñezo aos meus veciños, máis que polo nome, polo que tomaban e a que hora». Creceu no bar familiar que antes foi unha taberna e que logo pasou a ser un restaurante e un hotel. Beatriz Carballido Barciela (Vigo, 1972) é, como moitos outros colegas, terceira xeración de hostaleiros. E, tamén como outros, durante a súa mocidade escapou do local no que se crío para evitar a vida de sacrificios dos seus pais e avós, sen días libres nin vacacións. Estudou Dereito e colexiouse como xestora administrativa para outros ata que, tras anos exercendo fóra, regresou a casa. Hoxe, non só dirixe un hotel, é tamén a xerente da Federación Provincial de Hostalería de Pontevedra, Feprotur, que aglutina a 800 empresas e varias asociacións.

O país europeo con máis bares por habitante —un por cada 175 persoas— ten por diante o reto de conservar a esencia destes lugares de encontro, profesionalizando o sector, asumindo novas normas e mellorando dereitos laborais. «Somos necesarios na cultura do este pais. Falan dos nórdicos, eles non teñen nin idea do que é a empatía co cliente, son fríos. Os franceses, entras, pagas e vaste. Temos que cumprir as normas, pero sen renunciar á nosa cultura e a que somos empresas».

Feprotur asinou esta semana o convenio laboral provincial que recolle unha mellora laboral do 7% en dous anos e máis dereitos sociais. «O cliente ten que saber que se toma un refresco a medianoite vai ser máis caro que pola tarde, porque ese camareiro ten complemento de nocturnidade», reivindica. Falta man de obra, pero o salario é só unha das ferramentas necesarias para conseguila. A outra, dar máis tempo libre ao traballador e permitirlle conciliar; non só ao contratado, tamén ao xefe. «Se non tes camareiros suficientes, telo que facer ti e iso significa que estarás enfadadísimo. Eu dígolles aos asociados, hai que saír, hai que viaxar, hai que descansar e volver contentos para sorrir ao cliente».

Ela foise a traballar ao estranxeiro cando era moi mozo e, á volta, explicou na casa que había outra forma de exercer a hostalería, incluso outra forma de vivir do sector. «Eu dicíalle á miña nai que en Inglaterra traballaban 8 horas ao día e non 16; e ela preguntábame: ‘Filla, iso como se fai?'». A receita implica máis profesionalización, Carballido tamén recoñece que non todos o conseguirán. «Hai unha reconversión importante no sector. Mellorar as condicións dos traballadores fai que sexamos máis estables e que a xente estea contenta. A reconversión vai facer que moitos non sexan capaces de adaptarse, o que non se adapte, quedará no camiño». O cambio xeracional está a acelerar o proceso. Moitos son os fillos que non queren vivir no local, como o fixeron os seus pais, nin consenten que os seus descendentes fagan os deberes cada tarde na cociña.

E igual que calquera fillo, cos anos admira máis aos pais aos que se parece, sen darse conta. «A miña filla dime que deixe de mirar á cociña dos locais», chancea. «Aprendo fóra, para logo cambiar cousas na casa. Niso parézome á miña nai e a miña avoa, pero aínda non as acadei, elas sabían de mercadotecnia, de clientes e de compras sen estudar». E defende que o talento non sempre hai que buscalo na casa, «moitos exponse se teñen substitución, pero isto non sempre vai no sangue». Hai algo que si se herda, defende, o desexo de servir á sociedade desde detrás do mostrador. «Moitos colegas emigraron e dinme: ‘A min axudáronme e eu axudo, por exemplo, aos inmigrantes'. Un bar non é só un bar, é unha empresa. E un hostaleiro que está no seu local tratando ben ao cliente, tratando ben ao traballador e xestionando o estrés é un líder, porque ademais ten uns valores e deféndeos no seu día a día», explica aludindo á responsabilidade social corporativa. 

Taxa turística: si ou non?

Co 11 % do PIB galego e un aumento continuo de visitantes, o risco é morrer de éxito. «Eu non quero que os vigueses odien o turismo. Temos que convivir e traballar para que os visitantes non vaian todos ao mesmo sitio, ao mesmo tempo. Hai que planificar. Hai quen pensa que coa taxa turística limítase, pois eu creo que non. Se tes todos os eventos no mesmo mes, vén máis xente», explica quen fala con decenas de colegas sobre desestacionalizar.

O balance do verán é bo, aínda que baixou o ingreso medio por cliente en restauración. O máis destacado foi o impacto dos incendios, que reduciu as reservas no rural da provincia e aumentounas nos hoteis urbanos. Destaca o interese que están a espertar complexos como os cámping, que aumentan cada ano nunha comunidade na que non hai grandes cadeas hoteleiras. Un dos principais retos, asegura, está na proliferación de vivendas turísticas.

A súa canción favorita

«I Got You», de James Brown and Famous Flames. «Cando me dá un pouco o bajón, póñome esta canción e penso, non pasa nada, estou ben. Somos un sector moi sociable, pero a alegría vaise perdendo polo estrés. Se vas tomar o café e ves o hostaleiro co cello engurrado, algo lle pasaría».

---

---

---