Anciáns con problemas de mobilidade teñen que camiñar un quilómetro sen beirarrúas ata o colexio Amor de Dios desde que Vitrasa eliminou a liña 20
22 may 2025 . Actualizado á 12:57 h.Acabouse a paz na residencia Santa Marta das Hermanitas dos Anciáns Desamparados. Os residentes xa non poden máis e están dispostos a armar a gorda. Levan cinco anos reclamando ao Concello de Vigo que xestione con Vitrasa a reposición da liña de autobús número 20, un caramelo vital que necesitaban como o aire, que lles puxeron á porta en decembro do 2019 e quitáronlles o 13 de marzo do 2020. Foi un dos moitos servizos que levou a pandemia e nunca máis regresou. Como os panos de mesa nos bares.
O covid está baixo control pero as preto de 140 persoas que viven nestas instalacións, moitas con problemas de mobilidade, seguen necesitando un transporte público que non lles obrigue a percorrer case un quilómetro cada vez que queren ou teñen que saír. «Agora a parada máis próxima que hai está ao lado do colexio Amor de Dios e ata alí hai case un quilómetro, tardamos uns 20 minutos andando», sinala Antonia Souto. Ao seu lado, outra compañeira engade que non é só a distancia, «é que é un camiño moi perigoso, sen beirarrúas, nalgúns tramos non caben ben nin os coches», asegura.
«As instalacións e a residencia son magníficas, pero ir andando ata o Amor de Dios co paraugas e o carriño non é vida. Síntome illada», terza outra muller que sofre cada vez que ten que saír, como case todos. As visitas ao centro de saúde, ao Cunqueiro, ao Meixoeiro, son para eles unha penuria e unha chiripa para poder chegar a ese bus e aos transbordos. Calquera xestión fóra da súa contorna leva horas. «E logo chegamos aquí tarde a comer e rífannos», comenta outro. Ángeles ten que ir dúas veces por semana a actividades na rúa Venezuela e treme só de pensar o cambalache que lle supón. Antonia visita o seu sogro con asiduidade e dá fe do necesario que é un autobús próximo para os residentes: «Todos son persoas maiores e hai xente que está a deixar de recibir visitas porque as que veñen, tamén maiores, ten que facer uso de dous taxis para chegar e para volver. Se non tes coche estás morto». Outro usuario corrobórao: «Estamos a deixarnos a pensión en taxis».
A outra residente non se lle vai da cabeza o que unha vez díxolle Abel Caballero: «Eu protestei ante o alcalde aquí mesmo, unha vez que fixo unha visita, e el prometeume que o solucionarían. Dixo: ‘Neste momento non podo porque hai unha folga, pero en canto a folga pase, eu prométollo e doulle a miña palabra'. Eu díxenlle que toda aquela xente que estaba alí ‘estao oíndo e está de testemuña'. Dixo que si, e nunca máis se soubo», lamenta.
A residencia que no pasado estaba en Pi e Margall (onde agora se constrúe a urbanización Barro do Cura) está situada desde o 2001 nun lugar moi tranquilo pero afastado da civilización, a longa distancia de rúas con vida, bares, centros médicos, tendas, farmacias ou calquera tipo de servizo. Recolleron firmas. Victoria, que acode a visitar os seus pais, é unha das que deixou a súa rúbrica para que as monxas as entregasen ao Concello. As traballadoras tamén padecen a mala comunicación co seu posto de traballo.
Os usuarios de Santa Marta saíron á rúa para visibilizar un problema que lles causa un enorme desasosego e así o manifestaron. Uns en andador, outros en cadeira de rodas, coa axuda dun bastón ou sen el, pero todos estaban onte unidos para reclamar o que consideran xusto.
María del Carmen Oliveira pecha a súa antuca para o sol para explicar o que cre que podería ser a solución: «Nós somos moi poucos e quizais non é rendible para a empresa, non somos negocio», lamenta, pero opina que «se a nova concesionaria engade unha liña circular, haberá veciños que tamén usen o transporte público», gabia esperanzada.