A artista viguesa Emma Romero retrata na súa primeira mostra individual, «As vellas se deben namorarse», a mulleres ás que nin a idade nin a crítica social frea as súas ganas de gozar da vida
22 may 2025 . Actualizado á 00:58 h.Se mergulla na súa memoria, Emma Romero (Vigo, 1990) lémbrase a si mesma pintando desde sempre. A falta de confianza na contorna social que adoita flotar ao redor de quen se empeña en converter o que máis lle gusta na súa profesión, se esta é voluble, foi o único escollo que a apartou dos pinceis. Iso inclinou a balanza cara a algunha carreira con máis futuro e menos precariedade laboral. Saltou do bacharelato de ciencias e elixiu Mercadotecnia e Publicidade que estudou no campus de Pontevedra na Universidade de Vigo porque pensou que quizais nese ámbito terá a posibilidade de aplicarse nunha contorna creativa, pero como sinala agora, «coñecín empregos tan precarios no sector das vendas como para facerlle a competencia ao da arte», asegura o mozo que completou os seus estudos cun máster en comunicación e industrias creativas.
De formación autodidacta en canto aos pinceis, o seu paso pola Escola Municipal de Artes e Oficios de Vigo (EMAO), onde fixo a especialidade de pintura, foi un paso importante cara ao momento actual. Emma decidiu fai tan só uns meses deixar o seu traballo para probar e probarse a si mesma se é posible gañarse a vida con aquilo que non pode deixar de facer, que é pintar. «A pesar de que tiña outros empregos, mas apañaba dunha ou outro xeito para sacar tempo», explica. A autora viguesa participou en numerosas mostras colectivas e acábase de estrear coa súa primeira individual que tras pasar por Moaña, pódese ver ata o 6 de xuño no espazo cultural e social A Morada (rúa Enrique X. Macías, 6).
A mostra co título As vellas se deben namorarse, que xoga co da obra de teatro de Castelao, aborda un tema moi actual, o idadismo como unha causa máis para sumar ás múltiples discriminacións da muller e que o home non sofre de igual xeito por asuntos como non tinguirse o pelo, pasar horas no bar cos amigos ou saírse do guion do que agarda pola súa idade. Romero reflicte mulleres cuxas poses revelan que lles escorregan frases como «que pintas leva», «vostede aquí que pedresa» ou «esa ten pinta de que está tola».
Nos lenzos, con técnica de acuarela e sobre papel de algodón, aparecen mulleres que usan roupa interior «inadecuada», que se xuntan e rin a gargalladas mentres toman unhas cervexas, que se pasean pola praia aínda que o seu tipo non sexa o normativo, ou que bailan con naturalidade.
Onte, que Emma cumpría 35 anos, estaba alí, rodeada desas señoras libres e sen complexos, entre elas, a súa avoa, Julia Loureiro, en cuatricomía como nun cadro de Warhol, co seu bata, que é máis pop que unha lata de sopa de tomate. A súa avoa é un exemplo, pero recoñece que son moitas as mulleres nas que se inspira. «Ningunhas as coñezo, outras só as vexo pasar, outras son un Frankenstein de varios personaxes que xunto en un», conta.
Tamén hai homes maiores nas súas obras, como os que matan o tempo mirando obras, en concreto, as da estación de tren e o centro comercial Vialia desde o miradoiro de Vía Norte.
Un texto da súa autoría resume o sentido da mostra coa que inaugura etapa. «Cando unha vella vive a súa liberdade, desafía todas as regras. Nunha sociedade de aparencias e excluínte, ser muller e maior convértese en algo revolucionario, case provocador. E non se precisa moito para saír da norma e do contexto hostil conforme pasan os anos, máis aínda se es muller», escribe. «Pero a estas musas non lles preocupan os filtros nin as opinións. Viven a súa liberdade, tantas veces negada e cuestionada. Este é un pequeno recoñecemento a esas vellas que, con cada acción cotiá, reclaman o seu dereito a ser e a pertencer. Situacións do día a día que os nosos prexuízos transforman en poderosas afirmacións de liberdade e rebeldía. Porque a vida non é un privilexio da xuventude e a idade non é sinónimo de resignación. As vellas rin, xogan, lideran, bailan e namóranse. Ou quen decide a que idade hai que deixar de vivir?», pregúntase Emma, que recoñece que «desde nena identifícome unha chea con mulleres con esa liberdade nunha sociedade que te condena se non cadras co que agarda que sexamos».
Retratos de familia e mascotas por encargo
Ademais de desenvolver os seus proxectos propios, Emma Romero realiza obras por encargo a través da súa conta en Instagram ou na súa web. «Pídenme, sobre todo, retratos de familia, ningúns para eventos como vodas, e tamén fago moitos retratos de mascotas», conta a artista que ademais, imparte talleres en diferentes escolas cando xorde a oportunidade. O éxito da serie de «As vellas se deben namorarse», que naceu hai 8 anos coa imaxe da muller na praia, levou a facer impresións en alta calidade para a venda ao público. Agora prepara nova exposición, máis grande en canto a formato.