O Carballal logra contra prognóstico a permanencia á falta de dúas xornadas
13 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.O adestrador do Carballal, Chiki Castro, solicitou no mes de xaneiro vacacións no traballo para esta semana. Contaba con dedicala de cheo a preparar o compromiso do próximo sábado fronte ao Almería, no que agardaba xogarse boa parte da salvación. Con todo, agora pódea afrontar con total tranquilidade, ao contrario do que imaxinase. Porque o equipo vigués conseguiu o obxectivo a pasada xornada, con dúas citas aínda por diante, e militará en División de Honra Oro de balonmán por segunda tempada consecutiva no curso 2025/2026.
«Non contaba con chegar a estas alturas salvados», admite o preparador, que aínda que era moi optimista para esta segunda volta, na que recibían a varios rivais directos, viu como o seu equipo superaba as súas expectativas. «Só perdemos un partido na casa (desde entón). Non me agardaba ese abano tan amplo de vitorias e sacar esta renda. Ninguén sabe ben o peso que me quitei de amais», se sincera. Porque de non salvarse agora, irían a Almería e podería ser con ambos os xogándose todo. «Sería un inferno», sentenza.
Ao final, a permanencia chegou ante un rival como o Boadilla que «fixo un temporadón» e que aínda que chegaba sen obxectivos clasificatorios, tampouco lles regalaron nada. «Son moi bo equipo. No primeiro tempo, as nosas xogadoras estaban demasiado agarrotadas e transmitinlles que se minimizabamos os nosos erros e estabamos tranquilas, gañabamos o partido. Foi das maiores verdades que podía dicir», comenta unha vez que a súa vaticinio cumpriuse.
Para Castro, este logro é especial porque se conseguiu coa xente de casa, deportistas ás que adestra, na maioría dos casos, «de toda a vida». «É algo marabilloso que non cambio por nada. Ao acabar o partido, non estaba a chorar, pero si tiña os ollos vidrosos de liberar a presión e ver a xogadoras e compañeiros do staff aos que si lles caían as bágoas», apunta antes de lembrar que en decembro non gañaran ningún partido e que rememorou os momentos malos. «Foi unha tempada moi dura, de moitísima presión e dúbidas de se esta categoría era para nós», confesa.
Cambio de mentalidade en familia
Para o adestrador do Carballal, a clave desta salvación é «a unión, sobre todo das xogadoras en o vestiario», incidindo en que creceron xuntas e considéranse, se non irmás, familia, o mesmo que con el. Valora, ademais, o «cambio de mentalidade» que foron capaces de dar. «O salto a Oro esixiulles moitas máis horas de traballo, subir o esforzo en cada adestramento, e iso permitiulles, aos poucos, adaptarse á categoría». Pero o punto de partida de todo foi «crer nas súas posibilidades».
Lembra Castro con cariño que sente moita proximidade con elas despois de velas desenvolverse como persoas e deportistas. «Ningunhas non sabían agarrar un balón cando entraron pola porta do pavillón. Vas vendo crecer e o afecto que sentes por elas é moi grande», salienta. E é consciente de que iso tamén pode ser unha arma de dobre fío, pero souberon «xestionalo moi ben e que se converta en algo que fai que cumprir a meta cobre un significado aínda maior».
Cando bota a vista atrás, vénlle á cabeza que, cun persoal de xente de casa, recibiron moitos ofrecementos de xogadoras por parte de representantes e escoitaron moitas veces que non estaban preparados para conseguir a permanencia. «Había enquisas na internet que nos puñan os últimos, moi pouca xente confiaba», indica. Xa lles pasou cando optaban ao ascenso o curso pasado. Admite Castro que se converteron en expertos en calar bocas.
Castro tómase un ano sabático: «Necesito descansar»
Chiki Castro comunicou hai semanas que non seguirá a cargo do Carballal, o que supón finalizar unha etapa de once anos. Asegura que non hai marcha atrás a curto prazo. «O único que pasa pola miña cabeza é descansar. Foi un ano duro e non é que estea mal psicoloxicamente, pero se seguise, poida que empezase», desliza.
Admite que, por momentos, viuse preto do límite e por iso é polo que free antes de chegar aí. «Notaba que me empezaba a cambiar o carácter, estaba máis irascible, tenso», expresa. Notaba que lle custaba desenvolver as súas tarefas, coma se estivese «a perder un pouco a ilusión», debulla. Pero deixalo mediada a tempada nunca foi unha opción. «Cría que podiamos logralo e dixen: ‘Vou botar o resto de enerxía que me queda, pero a este equipo salvámolo como sexa'. E sendo o último que fixese nun tempo», profunda.
E así foi. Foron meses de «vivir practicamente por e para salvar ao equipo, sen parar de ver vídeos de rivais, vendo ao Mislata —por aquel entón, seguinte rival— durante todas as vacacións de Semana Santa», revela. Visto agora, resúltalle «gratificante» que todo ese esforzo tivese premio.
Quixo comunicalo con tempo para dar marxe ao club para buscar un substituto, xa que «non hai moitos adestradores para dirixir equipos femininos a este nivel» e tamén para que as xogadoras se decatasen por el e tivesen claro que a decisión non tiña nada que ver con elas. «Quería que soubesen que era un problema meu, que necesito descansar. Amólalles , pero entendérono », destaca. E incluso foi un incentivo para «deixar ao club no máis alto» e que houbese un bo final.
Agora, sente unha paz que lle «vén moi ben». E tampouco vai adestrar outro equipo, senón que se dispón a gozar dun ano sabático no que ao balonmán se refire por primeira vez. «Desde que o meu pai xogaba no Octavio e xa collía o balón con catro ou cinco anos, nunca parei», asegura. Volverá.