O 31 de maio de 1995, traballadores do mar tomaban o control do catamarán que enlazaba os portos de Cangas e Vigo para reclamar o regreso da flota pesqueira ao caladoiro canario-sahariano
13 may 2025 . Actualizado á 04:55 h.1995 foi un ano movido na comarca do Morrazo. Un gran número de postos de traballo estaban no aire debido ás negociacións para a renovación do acordo entre a Unión Europea e Marrocos para que a flota española, con gran presenza no Morrazo, puidese volver faenar no banco canario-sahariano. Para explicar a importancia do problema, hai que lembrar que, dos 2.100 galegos que traballaban nos arrastreiros de pavillón español naquelas augas, uns 1.700 eran do Morrazo. E as previsións non eran halagüeñas, polo que os mariñeiros comezaron a impacientarse. Froito daquela tensión foi o acontecido no medio da ría de Vigo a mañá do 31 de maio de 1995.
Tras realizar un corte de tráfico no centro de Cangas, ao redor de 150 mariñeiros de Cangas, Bueu, Marín e Moaña embarcaron, tras pagar cada cal o seu billete, no catamarán da empresa Vapores de Pasaxe que realizaba o servizo regular do transporte de ría entre Cangas e Vigo. A maioría pensaba que ían participar nun peche nalgún organismo oficial da cidade viguesa, pero, entre eles, tamén viaxaban tamén outros pasaxeiros. Explicaba La Voz ao día seguinte que, en metade da travesía, sete persoas, vestidas con mergulladores e coas cabezas cubertas por bolsas de plástico, obrigaron ao patrón, Félix Pérez, a parar o barco e pór rumbo ao faro da Borneira, en dirección ás illas Cíes. Os encapuchados, que se identificaron como mariñeiros do banco canario-sahariano, deron as súas ordes ao patrón mediante escritos. Nun dos folios podíase ler claramente: «Nomeamos nosos portavoces aos sindicatos CC OO, UGT e CIG».
O patrón requiriu a presenza dos representantes das tres centrais. Manolo Camaño, en nome da CIG, asumiu a petición, mentres que Serafín Sa, de CC OO, rexeitou a invitación: «Comisións négase rotundamente», dixo. A representante de UGT non embarcara no catamarán e agardaba os mariñeiros en Vigo.
O barco secuestrado estivo parado no medio da ría ata pasadas as 10 da mañá. Unha señora, que viaxaba para visitar o seu pai, hospitalizado en Vigo, sufriu un desmaio, e unha moza culpou aos mariñeiros de impedirlle realizar un exame final. Os encapuchados decidiron pór fin á súa acción e indicaron ao patrón que se dirixise ao peirao de Cangas. Unha vez alí, os mariñeiros permaneceron dentro do barco debido a que a Garda Civil non permitiu a saída do catamarán.
Apoio de Massó
Finalmente, os mariñeiros puideron saír do barco sen ser identificados debido ao apoio recibido polos traballadores da conserveira Massó, que marchaban en manifestación polo pobo, reclamando solucións para a difícil situación que vivían entón.
Os representantes de CC OO e UGT deixaron claro que nunca estivo na súa mente participar en accións que prexudicasen a terceiros, como foi o caso da toma do barco, á vez que subliñaron que a súa única meta era defender os dereitos dos traballadores que faenaban no banco canario. Ambas as centrais sindicais acusaron á CIG de enganar aos traballadores que subiron a aquel barco. Con todo, ao día seguinte a Confederación Intersindical Galega fixo público un comunicado no que negaba que impulsase o secuestro do barco. «Ningún dos seus órganos de goberno confederais, federais ou comarcais decideu ou xustificou a acción que tivo lugar onte [polo mércores]», podíase ler en La Voz o 2 de xuño.
As mobilizacións continuaron nos días posteriores, como ocorreu coa ocupación da Capitanía Marítima de Marín neste caso si a través dunha convocatoria da CIG. Tamén foi soado o asalto ao supermercado dEl Corte Inglés de Vigo, tras o cal entregaron o botín ás monxas para que fose repartido entre os necesitados.
O Goberno Civil de Pontevedra remitiu, días despois, notificacións a varios sindicalistas, dos cales só un estaba a bordo do barco. Era o que aceptara mediar entre os encapuchados e o patrón. Con todo, no momento en que o fixo xa declarara ao patrón que a súa aceptación non implicaba asumir unha responsabilidade penal.
Este secuestro non foi o primeiro que se produciu na ría de Vigo como consecuencia dun conflito laboral. O 8 de xaneiro de 1985, catrocentos traballadores do estaleiro Ascón tomaron o control do catamarán de transporte de ría en Vigo. Inicialmente, o barco dirixiuse cara á zona dos estaleiros, onde os ocupantes fixeron chamamentos aos traballadores desas industrias para que expresasen a súa solidariedade cos de Ascón. Alertada a Comandancia de Marina, unha lancha de vixilancia saíu ao encontro do barco, cominando aos seus ocupantes para dirixirse cara a terra. Simultaneamente, deuse a orde a un buque da Armada, que se atopaba en Marín, para que se dirixise a Vigo, co fin de apoiar a interceptación do catamarán. A patrulleira chegou a preparar unha metralladora para ameazar aos traballadores. Non foi necesario porque o barco se dirixiu ao porto de Meira. Naquela ocasión foron xulgados tres traballadores e condenados, entre os tres, a seis anos de prisión.
O conflito do banco canario-sahariano prolongouse todo ese ano. Transcorrido parte de 1999 concluíu coa saída da flota galega daquelas augas. A comarca do Morrazo tivo que enfrontarse entón a unha dura reconversión.