O alemán Micha Zielke vaise de Vigo angustiado polo turismo: «Non o aguanto máis»
VIGO
O histórico veciño do Casco Vello, que levaba corenta anos vivindo na cidade, acaba de rematar a mudanza
04 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.Houbo un tempo en que ver a Micha Zielke fóra do Casco Vello de Vigo era tan desconcertante como avistar un xabaril na Gran Vía. O alemán de Hannover, que chegou á cidade hai corenta anos, cando tiña 23, presumía de que non necesitaba practicamente nada que non estivese naquela contorna. Tendas, bares, amigos, vistas á ría... Así ocorreu durante décadas, pero nos últimos tempos todo aquilo que tanto gozaba foise transformando en algo que non lle gustaba nada, un barrio auténtico tomado polo turismo. Desde entón rumiaba a idea de marcharse. O alemán é ben coñecido na veciñanza polo seu carácter gruñón, pero o nivel de amargura do seu carácter empezaba a ser preocupante.
Unha mala experiencia inmobiliaria foi o que lle deu a lombeirada definitiva. Desde o 2005 residía nun piso da rúa Cesteiros: «Os propietarios levan anos facéndome mobbing, a casa ten problemas de humidades, entra choiva e non arranxan nada para que me vaia», xustifica. Micha estaba a pagar un alugueiro de renda antiga, 280 euros ao mes, e a ese prezo, obviamente, nin ao triplo, non atopa nada. «Todo está infestado de pisos que traballan con Airbnb. Seríame máis doado sinalar aqueles que non o son», asegura.
O alemán do Casco Vello fixo esta semana a mudanza. O seu novo destino está nunha poboación da área metropolitana con só dez mil habitantes. Asegura que non se vai con tristeza: «Estou a desexalo», afirma un cidadán que se considera vigués tras pasar máis dun terzo da súa vida nesta cidade á que chegou recentemente rematada a carreira de Ciencias Sociais, en 1987: «Puxen o dedo ao vento na autoestrada e cheguei a España, que non coñecía aínda. Primeiro estiven tres meses en Donostia, traballando nunha pensión. Coñecín os estragos da heroína na mocidade vasca e cheguei a presenciar un atentado de ETA. Ante semellante panorama decidín seguir viaxando pola costa e en agosto cheguei a Vigo, onde coñecín a Rosa, a miña primeira moza galega, e decidín quedar», relata.
O seu primeiro fogar estivo na rúa Real e gañaba a vida sobrevivindo con traballos como picadiscos en pubs como o Amordiscos, primeiro, e logo no Rass, «pondo sobre todo música punk inglesa e norteamericana, aínda bastante descoñecida aquí», lembra daquela etapa nun vello barrio mariñeiro no que aínda non intuía o «abandono, xentrificación e especulación que ían coa man coa desaparición de vellos comercios e típicos bares», denuncia. Un punto de inflexión para el foi a construción do centro comercial A Laxe, «un mamotreto que nunca se debería facer», opina o alemán vigués que levaba vinte anos na rúa Cesteiros e porta con porta co último destes artesáns. «Cada día o mesmo panorama ao abrir o portal da miña casa, innumerables turistas parados contemplando como traballa Antonio a vimbia», conta.
O que para ningúns é un simple detalle, para os habitantes da zona convértese a longo prazo nunha molestia continuada. «Non o aguanto máis. Hordas de cruceiristas, incontrolado aumento de pisos turísticos (na miña rúa xa hai máis que veciños) e as sucesivas festas desde Nadal, entroidos, Reconquista, etcétera, e a vía pública convertida no meódromo oficial das prazas da Constitución e da Concatedral, chegou a producirme semellante desasosego e inquedanza que decidín pór fin a estes corenta anos no Casco Vello e mudarme a un pobo máis tranquilo», recoñece. Nunca se arrepentiu de quedarse en España e nunca quixo volver ao país onde están a súa nai e a súa irmá.
Ao principio valorou mudarse a unha casa con horta e xardín, pero descartouno: «É moi romántica, pero coñezo a xente que vive en casas baixas e pasan frío, e na horta tes que estar aí todos os días fuchicando».