A viguesa que venceu ás administracións: «Con 120 euros ao mes e dous nenos é imposible vivir»

Unha caída polo oco dunha escaleira no 2017 cambiou a vida dunha muller con dous fillos menores en Vigo. As múltiples fracturas nunha perna deixárona sen forzas para traballar. «Estiven catro meses en cadeira de rodas e outros tantos con xesos que me deixaron a perna atrofiada, con artrose e o pé era un martelo. Os primeiros anos choraba cada mañá da dor», lembra. Desde entón, a súa loita non foi só física, senón tamén institucional.

Con dous fillos ao seu cargo e unha hipoteca de case 400 euros ao mes, iniciou un viacrucis en busca de axudas sociais. A sorpresa chegou cando traballadoras sociais denegáronlle as prestacións básicas alegando que os seus fillos percibían bolsas de estudos. «Pretendían que pagase a comida e a hipoteca co diñeiro das súas bolsas. Díxenlles que iso era un delito», denuncia. Afirma que unha funcionaria respondeulle que, a partir dese momento, todo lle sería denegado. E así foi. a cobranza mensual do ingreso mínimo vital foi baixando sen xustificación: dos 445 euros iniciais en 2020 pasou a 300, logo a 180 e, finalmente, a só 120 euros. «Con 120 euros ao mes e dous nenos é imposible vivir. Tiven que endebedarme co cartón de crédito e unha amiga prestoume diñeiro para comprar comida e pagar a hipoteca», explica. 

Asegurada dúas horas

A súa situación agravouse aínda máis cando descubriu que estaba asegurada só dúas horas ao día no seu último emprego, a pesar de traballar oito, o que reduciu drasticamente o seu dereito ao paro. Gañou o seu primeiro xuízo contra a Xunta, que lle denegara axudas para a hipoteca, alimentos e reformas na súa casa.

O segundo preito gañou recentemente ao Concello de Vigo, que lle negara outra axuda para a hipoteca. Di que ambos os expedientes foron tramitados por traballadoras sociais municipais. «Nos rexistros aparecía que cobraba máis de 700 euros ao mes, pero iso nunca o vin. O xulgado baseouse nos meus extractos bancarios, onde constaba que en sete meses cobrei entre 120 e 180 euros», aclara. O xuíz que resolveu o caso contra o Concello considerou que o concello non motivara debidamente a súa resolución e que vulnerou os principios de equidade e xustiza social.

Segundo a sentenza, tratábase dunha muller «en situación de vulnerabilidade pola redución drástica dos seus ingresos e a ausencia doutras vías de axuda» e que acreditara «de forma suficiente» a súa necesidade de apoio público. O fallo concluíu que a administración actuou de forma contraria aos fins do sistema de protección social e obrigoulle a concederlle a axuda denegada. Actualmente, non descarta un terceiro xuízo, neste caso pola denegación de novas axudas sociais por unha controversia en canto aos prazos para solicitalas.

«As axudas sociais non poden depender do criterio subxectivo dunha traballadora. Sentenciáronme e deixáronme sen nada. O alcalde non debería presumir de destinar fondos mentres se lle negan a quen máis o necesitan», lamenta. Reclama unha prestación de subsistencia automática para casos de incapacidade sobrevinda, como o seu, que non dependa de «valoracións arbitrarias». «Hai días que non teño forzas. Entre a dor, os bajones e a depresión, isto é unha loita continua», confesa. A pesar de que intentou en catro ocasiones conseguir a incapacidade permanente polas súas lesións, a Seguridade Social non lla dá, polo que lle agarda un novo xuízo. «Se non fose pola miña amiga, que é como unha irmá, non sei que sería de nós. Non podes depender das institucións. Iso non é xusto», conclúe.

---

---

---