Nacho Vigalondo humaniza á cantante e á súa cohorte de friquis. «Non me perdoaría que se prolongase o desprezo que sofren», asegura o director da ficción
18 jul 2025 . Actualizado á 10:09 h.«Esta serie é unha fantasía que toma persoas e situacións reais como punto de partida para contar esta historia», advirten os créditos finais dos seis episodios de aproximadamente unha hora que conforman Superestar. O termo «fantasía» é bastante preciso á hora de definir as intencións do director Nacho Vigalondo e dOs Javis, produtores dunha serie que resucitou 25 anos despois o fenómeno do tamarismo, a expectación creada ao redor de Tamara —cantante biscaíña que despois se cambiou o seu nome ao de Ámbar e agora é Yurena— e a cohorte de friquis que a rodeaba e aos que explotou Crónicas Marcianas.
Aviso a navegantes. Quen agarde un documental canónico sobre o destino de Arlekin, Paco Porras, Leonardo Dantés e compaña deberá ver en Netflix Sigo sendo a mesma, con testemuños actuais dos seus protagonistas. O de Vigalondo, tamén na plataforma desde o mesmo día, é outra cousa. Unha aproximación orixinal, libérrima, tolísima, respectuosa e afastada do costumismo e o realismo, que non busca rirse de personaxes televisivos, tal como ocorreu a principios dos 2000, senón transcender do chascarrillo para reflexionar sobre cuestións como a identidade, o talento artístico, a fama devoradora, o morbo televisivo e a maternidade mal entendida.
O propio director de Daniela Forever rememora desde os nosos días o circo mediático anterior ás redes sociais na pel de Joaquín Sardana, presentador de Tempo de Marte, sosias de Xavier Sardà en Crónicas Marcianas. «Tiven a sorte de vivir en primeira liña un fenómeno asombroso», relata mirando a cámara. «Foi no ano 2000. Durou un par de anos e nunca antes pasara algo así. De súpeto, o centro da pista estaba tomado por criaturas que non parecían seguir ningunha regra. Famosos que nin eran guapos, nin ricos nin moito menos normais».
No medio de todo aquel espectáculo estaba María del Mar Cuena Seisdedos (Baracaldo, 1969), cuxa canción Non cambiei tarareaban ata os que non vían Crónicas Marcianas. Tamara (Ingrid García-Jonsson) acudía aos estudios en compaña da súa nai, Margarita Seisdedos (Rocío Ibáñez), que se fixo soada por golpear aos que angustiaban á súa filla cun bolso que a lenda di que albergaba un ladrillo no seu interior. A elas está dedicados o primeiro e último episodio, mentres o resto se centran nos outros personaxes dun sainete que desprende tristeza e melancolía. Que logra emoción de lei con materiais de derriba, puro telelixo.
Superestar mostras as súas cartas desde o seu inicio: a noite de vodas na que Tamara foi concibida, a súa nai pérdese ao ir ao váter por uns pasadizos dignos de David Lynch. Cando dá a luz á nena, escoita procedente de non sabe onde, coma se o bebé se tragase un transistor, Karma Chameleon, que Culture Club non lanzaría ata 14 anos máis tarde e que Marimar cantará no seu cuarto de adolescente.
De Terelu a Gurruchaga
Margarita faleceu no 2019 (Yurena dorme onda as súas cinzas, como descobre Sigo sendo a mesma) e sempre viu á súa filla como unha nena. Por iso, na serie, a pequena Sofía González dá vida á cantante incluso cando é adulta, porque a contemplamos cos ollos dunha nai posesiva e sobreprotectora. Noutra radical decisión de guion, Leonardo Dantés (un marabilloso Secun de la Rosa) desdóbrase en dúas versións de si mesmo no segundo episodio. Porque está o bufón televisivo, o dO baile do pano, e tamén o letrista de Manolo Escobar e Os Chunguitos, o neno gai dunha vila de Estremadura que regresou ao seu pobo canso de que España se burlase del. Jekyll e Hyde. Tamén hai dous Tamaras, a que «triunfou» e a que quedou de caixeira de supermercado en Santurtzi.
Vigalondo proponse atopar a humanidade duns seres grotescos que o resto do mundo contempla como mamarrachos sen talento. Pallasos dun circo televisivo que lles devorou en faladoiros de murmuración chusco. Protagonistas de escándalos e montaxes aos que lles gustaba as cámaras máis que a un bobo un xiz. Os iniciados no «tamarismo» recoñecerán fitos: a rivalidade de Loly Álvarez con Tamara, as manobras de Arlekin, vilán da función, que tan pronto gravaba un vídeo porno con Tamara como se estrela en coche na Fonte da Cibeles.
Superestar retrata paixóns amorosas tóxicas e transformacións físicas dignas de Vertixe de Hitchcock. A cada novo episodio, a serie vaise volvendo máis sórdida pero non por iso menos divertida e sorprendente. Unha noite toledana que empeza nunha sauna gai con Tony Genil e Paco Porras pode acabar cun Michael Jackson de acento catalán. Todos os actores, incluídos invitados como Javier Gurruchaga e Terelu Campos, están soberbios. Quen ía dicirnos que escoitar O ceo non entende de OBK vinte e cinco anos despois podería facernos chorar.