Nacho Vigalondo: «Non me perdoaría que se prolongase o desprezo que sofren»

Nacho Vigalondo (Cabezón de la Sal, 1977) coñeceu a Yurena nOs felices 20, o latexa show que o cineasta cántabro presentou inspirado, apunta, no desenfreo de Crónicas Marcianas. A cantante xa viu a serie Superestar e dado o plácet á particular biografía asinada polo autor dOs cronocrímenes.

—Vía «Crónicas Marcianas»?

—Pilloume de cheo na miña época máis vulnerable: compartindo piso na universidade, primeiro nAs Areas e despois en Madrid. Formaba parte do colectivo adicto a esa dose de caos todas as noites. Convertinme ao «tamarismo» de cheo.

—Por que engancháballe?

—Agora é doado teorizar, un sempre se lembra mellor do que foi. Quero pensar que xa entón tiña a capacidade de valorar algo que non obedecía ás regras habituais da fama e a popularidade. Sempre me molestou a ditadura da mocidade no mainstream. A min gustábanme os 70, o show de Johnny Carson, Nino Bravo... Persoas un pouco ajadas. Tamara apareceu da nada con trinta e pico anos.

—«Superestar» chega a Netflix onda un documental que conta que foi desta troupe.

—O documental é fantástico. Hai que aparcar o clasismo e partir dun feito elemental: todos merecemos ser ficción nun momento dado. Non hai ningún ser vivo que non mereza ser obxecto dunha reflexión para unha historia. Se ti falas da mafia ou o autoritarismo é máis doado acadar o prestixio, pero por que non se pode falar de persoas que foron coñecidas por cousas completamente diferentes? Por que narcos si e «tamarismo» non?

—España ría destes personaxes. O seu reto é atopar humanidade neles.

—É o que máis percibo que se está celebrando da serie. Esa humanidade é algo que facemos nas películas, que se contan desde dentro do personaxe. A sátira sen máis e a análise dunha época non me interesaban demasiado. Xa contamos moitas veces os claroscuros da televisión de entón. Rían deles, de acordo, non o oculto. Tamén tiñan o seu parte de complicidade. Querían ser tomados en serio, pero atopaban irresistible que risen deles. O reto da serie era non negarnos a facer un disparate, un espectáculo imprevisible, pero tomándonos en serio aos personaxes. Hai xente que os despreza e xa ten a serie cualificada na súa cabeza. Cre que damos popularidade a persoas que non a merecen. Superestar non está contada desde unha posición superior, condescendente, como The Disaster Artist, de James Franco, senón desde dentro.

«Superestar», a serie que cambia a Tamara, a grande estrea de Netflix

Óskar Belategui

—É entenrecedor cando alguén se cree posuidor de talento e o resto do mundo non o ve así, como Ed Wood.

—Estes personaxes permítenme falar de algo tan inevitable como a identidade. Canto hai de nós no que facemos? Somos nós realmente cando nos exhibimos? Loly Álvarez decidiu facer como en Vertixe pero ao revés e ser outra persoa para ocupar o seu sitio. Margarita Seisdedos era nai nos estudios de televisión, onde non tiña sentido que o fose.

—A serie xoga coa verdade e a mentira.

—Nunca agradecerei o suficiente aOs Javis que me permitisen romper as normas do biopic, eles foron pioneiros con Veleno. Non soportaría a presión de contar o que verdadeiramente pasou. É un mosaico onde cada personaxe ten o seu espazo, un Black Mirror.

—Cre que a Xavier Sardà vai gustar a serie? O seu programa non sae moi ben parado...

—En ningún momento quixen moralizar ou cargar as tintas cunha denuncia da televisión da época. Sería inxusto ser despectivo, coma se os espectadores non tivésemos nada que ver, porque estabamos en primeira fila ríndonos. Non mostro unha trastienda lúgubre dun programa cuxo desenfreo nos inspirou para Os felices 20. Crónicas Marcianas era un formato autóctono e non herdado da tradición estadounidense.

—Coñeceu a Yurena?

—Coñecina nOs felices 20 e causounos un encanto. Xa viu a serie e pareceulle moi ben. Non consente que ninguén lle falte ao respecto á súa nai.

—Dálle medo que estes personaxes volvan sufrir ao saír á palestra?

—Non me perdoaría que a serie funcionase como unha prolongación do desprezo ao que están habituados, o que fixo Cárdenas coa súa película, FBI: Frikis Buscan Incordiar, pura explotación.

—Vostede sentiuse algunha vez como eles?

—Por suposto. Eu pódome ver perfectamente representado en cada un dos seis nun momento dado.

---

---

---