Os outros defensores da eólica mariña fronte á pesca e os ecosistemas mariños
PESCA E MARISQUEO
Recentemente, participei na xornada organizada por Comisións Obreiras en Santiago de Compostela para presentar as conclusións do proxecto Sociedade, eólica e traballo: propostas para un modelo de desenvolvemento eólico en Galicia socialmente xusto. Fíxeno na miña dobre condición de asesor xurídico da Federación Nacional de Confrarías e portavoz da Plataforma en Defensa da Pesca e dos Ecosistemas Mariños.
Estas conclusións presentáronse como o froito de varias reunións con distintos axentes relacionados coa eólica terrestre e mariña e a súa implantación en Galicia. E curioso paradoxo: a pesar de ser o único representante do sector pesqueiro entrevistado para a súa elaboración, a gran maioría das miñas suxestións e apreciacións foron sistematicamente eludidas no documento final.
Xa coñecía a posición deste sindicato respecto á eólica mariña, que prioriza os miles de postos de traballo que, supostamente, xerará esta industria en augas españolas, relegando a un segundo plano os seus impactos potenciais sobre os ecosistemas mariños e o tecido socioeconómico das comunidades costeiras e pesqueiras.
Percibira esta actitude semanas atrás, nos talleres de Valsaín, cando un membro da Secretaría Confederal deste sindicato reaccionou con vehemencia ante min crítica ao Ministerio de Transición Ecolóxica por elaborar os plans de ordenación do espazo marítimo (POEM) sen contar debidamente cos pescadores e os nosos científicos. Erixiuse entón en defensor de «todos os traballadores e todas as empresas», non só dos pescadores. Con todo, o informe presentado estes días xa non oculta, senón que confirma abertamente, o nesgo profundo deste sindicato a favor da eólica mariña en todas as súas actuacións e a súa nula empatía cara á pesca e a protección dos ecosistemas mariños, situación que me apena, pois coñezo a xente dese sindicato que sempre estivo ao lado dos pescadores.
Pero é que, ademais, o texto presentado pretende vestir á eólica mariña cun halo de salvación na loita contra o cambio climático, presentándoa incluso como xeradora de beneficios para os pescadores e os ecosistemas. Noticias como a de hai meses sobre contaminación química asociada a estes proxectos, ou o recente informe do Instituto Español de Oceanografía (IEO) levado a cabo de acordo coa medida ER2 dos POEM, non parecen apuntar precisamente nesa dirección.
Chégase ao colmo do cinismo e a manipulación ao indicar que os polígonos de eólica mariña farán as funcións dunha reserva mariña. É dicir, que unha zona elixida pola súa rendibilidade industrial convértese, por encantamento, nunha área de protección dos ecosistemas. Esta idea non só é errónea desde o punto de vista ecolóxico, senón que trivializa o concepto mesmo de conservación.
É unha mágoa profunda que unha iniciativa loable, como era a da Fundación Primeiro de Mayo que impulsou o proxecto, convertésese nun panegírico que enxalza unilateralmente as bondades da eólica mariña; e é desalentador ver como representantes dos traballadores acaban reconvertidos en comerciais das grandes corporacións industriais.
Con todo, toda esta situación é tamén enormemente esclarecedora pois deixa claro quen é quen neste complexo taboleiro.