O cardiólogo do Chuac Guillermo Aldama debullou, nun acto de Pesca España, estudos que demostran que o selenio neutraliza o mercurio que pode ter o peixe
20 dic 2023 . Actualizado ás 04:46 h.Somos o que comemos. Así que se queremos ter un organismo e unha saúde «prémium» debemos alimentarnos do mesmo xeito. Como? Co mellor patrón dietético que existe: a dieta pescomediterránea, cos produtos do mar como alimento estrela, que nos levaron a ser os campións da OCDE con menor número de infartos. Así o explicou onte en Madrid o doutor Guillermo Aldama, cardiólogo intervencionista do Chuac, durante a presentación da campaña coa que Pesca España —asociación que agrupa ás principais organizacións pesqueiras do país— pretende acabar coa mala reputación de determinados peixes debido á presenza nociva do mercurio.
Por que o mercurio é tóxico para os humanos pero, por contra, non afecta á nosa saúde o consumo de peixe que o contén? Para responder á pregunta, Aldama sacou artillería científica pesada: unha longa lista de estudos mundiais que conclúen que, aínda que o mercurio está presente en diferentes concentracións nos produtos do mar, estes tamén conteñen o antídoto para neutralizalo, a diferenza doutros alimentos, como os cereais e algúns vexetais.
Ese arma secreta é o selenio, un «poderoso antioxidante» que pode reducir o risco de cancro e é esencial para o sistema inmunitario ou a función tiroidea. «Sen selenio, desenvolvemos insuficiencia cardíaca e morrémonos», sentenciou o cardiólogo, salientando a importancia deste oligoelemento para a saúde.
En concreto, a «maxia» do tándem de mercurio e selenio presente nos peixes é que o primeiro «secuestra» ao segundo, actúa como un imán e crea un composto que non se absorbe e que evita que o tóxico se almacene no corpo e provoque problemas. E non só iso. Ademais, a inmensa maioría dos peixes e mariscos son «doadores netos de selenio» (só a balea e o marlín azul son deficitarios); é dicir, neutralizan a toxicidade do mercurio e, ademais, despregan no organismo todos os seus efectos beneficiosos, xa que no cociente entre un e outro gana por goleada o selenio. Un dos estudos máis novos citados por Aldama realizouse nas illas Seychelles durante 24 anos con 3.000 embarazadas e os seus descendentes, nun país no que se consome peixe máis dunha vez ao día. A conclusión foi que o desenvolvemento dos nenos e a súa saúde era mellor se comían peixe, pese ao mercurio.
O poder do sangacho
As evidencias científicas non quedan aí. Por exemplo, a concentración do selenio no atún vermello é moito máis elevada na parte escura da carne deste peixe e, aínda hai máis, xa que o «superávit deste oligoelemento dispárase a valores estratosféricos ao cociñalo». Así o sinalou Begoña Mèlich, directora de Innovación e Sustentabilidade do grupo atunero Balfegó, ao debullar os principais resultados dun estudo realizado en colaboración coa Universidade de Tarragona. Curiosamente, o músculo «negro» do peixe —o sangacho—, a parte «fea» do peixe, é a menos consumida e mesmo refugada na cociña, pero a pesar de que ser menos atractiva visualmente é a que maiores beneficios achega pola súa elevada concentración en selenio. Ademais, segundo indicou Mèlich, «o achado repítese en todo o atún vermello analizado, desde pezas de 80 quilos ata as maiores, de máis de 200, que se demonizaron pola súa maior concentración de mercurio».
Así que, ademais de facernos máis felices —non só é cardiosaludable, pois consumir peixe reduce o risco de depresión—, comerse a parte fea axudaranos a morrer sentíndonos máis novas e o máis tarde posible.